Հողն է մտնում, մահանում,

      Հետո նորից կյանք առնում,

      Աչքը հառած երկնքին,

      Տարածվում է, շատանում:

      Չորս ոտք ունի, բայց շուն չի,

      Զու է ածում, թռչուն չի,

      Խոտ է ուտում կովի պես,

      Պատյան ունի, բայց տուն չի:

      Տուն է սպիտակ, լայնատարած,

      Սև հավիկներ մեջը թառած,

      Խոսում են ու զրույց անում՝

      Մարդու նման լեզու առած:

      Ամբողջ օրը քուն չունի,

      Լայն դաշտերում տուն չունի,

      Ծաղկից ծաղիկ է թռչում,

      Փեթակ ունի, բուն չունի:

      Արքա չունեն, սակայն արագ

      Կազմում են մեծ, ահեղ բանակ,

      Հենց մտնում են արտը հասած՝

      Բերքն են հնձում առանց դանակ:

      Գիշերով է նա լույս տալիս,