Ասում են – թուքը ո՜ւժ է զորավոր,

      Մարդուն կարող է իր պատվից գըցել.

      Բայց տեսե՛ք, մեր մեջ… նա՛ է պատվավոր,

      Ով միշտ երեսը թըքով է լվացել…

      Երբ ես տեսնում եմ աշկարա գողին

      Կյանքին տիրացած՝ փարթամ ապրելիս…

      Իսկ ինձ ասում են – շիտակ ապրողին

      Կյանքը մեկի տեղ՝ հազա՜ր է տալիս —

      Ծիծա՜ղս է գալիս…

      Քամբախտ մի երկրում մե՜ծ սով էր ընկել…

      Երկրի խելոքներ ժողով գումարած՝

      Միտք էին անում, թե ի՞նչպես փըրկել

      Խեղճ ժողովրդին, սովից չո՜փ դառած…

      Ու խոսում էին, խոսո՜ւմ, հա խոսո՜ւմ,

      Ասես մարգարտի աղբյուր էր հոսում…

      Մեկ էլ՝ որտեղից, այդ մեծ կաճառում

      Ելավ խենթի մեկն, այսպես բան ասաց.

      «Էհ, կո՛ւշտ խելոքներ, ի՞նչ եք շատ ճառում,

      Շտապե՞ք, քաղցածին տվե՛ք կըտոր հաց…»։

      Խելոք կաճառը, տեսավ, որ իրան

      Խըրատ է կարդում մի խենթ, բաց–բերան.

      Քիթը վեր քաշած՝ քա՜հ, քա՜հ ծիծաղով,

      Խենթի խոսքերը նա արհամարհեց…

      Ընտրեց բազմամարդ մի հանձնաժողով

      Եվ սովի հարցը փակված համարեց…

      Սա՜ղ տարի խորհեց հանձնաժողովը

      Ու ա՜յնքան բազում նիստեր ունեցավ,

      Մինչև որ մարդկանց կոտորեց սովը

      Ու վերջն էլ՝ անցավ…

      Ընթերցո՛ղ, հիմա դու ինքըդ դատի՛ր,

      Ու ի՛նքըդ խենթին խելոքից զատիր…

      Կընկատեր, գիտեմ, ու չի՛ ամաչում,

      Ինչ տեղ կին. փեշիցն է կըպչում —

      Լինի դա տընում, փողոցի միջում,

      Կաֆե-շանտանում, թե խոհանոցում…

      Ու այդպես լըրբին մենք չենք քարկոծում…

      Բայց, աստված չանի՜, կինը բա՛ն անի,

      Մի շա՜տ թեթև բան – մեկին հավանի

      Ու հետը թեթև սիրախաղ անի.

      Կամ թողնի մարդուն, չուզենա խաբի…

      Աշխարհը խեղճին սա՛ղ–սա՛ղ կըլափի…

      Երբ հայոց թերթում

      Ներբող են կարդում

      Տըզրուկ աղայի անվան ու փողին,

      Իսկույն իմ մըտքում

      Մի հարց է ծագում —

      «Թերթը ո՞րքան է ստանում տողին…»...

      Թուքը երբեք չի բերիլ մեծ վընաս,

      Թե որ կյանքում երկու երես ունենաս.

      Մեկ երեսին ի՜նչքան ածեն թուք ու մուր,

      Մյուսը կըմնա մի՜շտ մաքուր…

      Յուղ են քըսում կառքի անվին,

      Որ ընթացքը թեթևանա,

      Կառքը յուղած անիվներով

      Ծանըր ճամփան հեշտ կընթանա։

      Կյանքում կաշառքն, ո՛վ բարեկամ,

      Շատ նըման է անվի յուղին.

      Կաշառք տալով մենք շատ անգամ

      Հեշտ անցնում ենք դըժվար ուղին…