Неруш. Віктар Казько

Читать онлайн книгу.

Неруш - Віктар Казько


Скачать книгу
і замяшаннем. Хоць хвіліна, ды належала яму, ён, на выразу таго ж Шахрая, владел ситуацией, ён таксама здолеў парваць час, разбурыць сувязі і адносіны, якія ён дыктаваў.

      – Ну, даражэнькі мой, чаго ж ты там прыліп, давай, не бойся… На паўсагнутых, Алег Віктаравіч, што мне вас вучыць. I пантофлі не губляйце.

      – Пераціскаеш, Мацвей Антонавіч.

      Як толькі Алег Віктаравіч рушыў на яго, сітуацыя ўжо не вельмі падпарадкоўвалася Мацвею.

      – Нічога, праглынеш, – паспрабаваў ён захаваць тую вышыню, што ўжо набраў, але Шахрай выціскаў ужо яго з той вышыні голасам і грувасткасцю сваёй.

      – Перайграеш, Мацвейка. А гэта заўсёды небяспечна, як і недайграць.

      – А я не хачу іграць, я ўжо нагуляўся ў вашы гульні.

      – А ў іх не трэба гуляць, у іх жыць патрэбна.

      – Ну і жывіце, Алег Віктаравіч, бывайце здаровы, жывіце багата, а мы… – Мацвей знямог, здаўся, і Шахрай урэшце дазволіў сабе ўсміхнуцца.

      – Не, калі пачалі ўжо, дык і працягваць будзем, а то не па правілах будзе. Перад тым як гуляць у нашы гульні, трэба правілы вучыць, што табліцу множання… Усе вы так, на злом галавы, а тут і саломку яшчэ падсцілаць трэба. I гэта галоўнае – падсцілаць саломку. Трэба ўлічваць фактар часу…

      Мацвей здрыгануўся, пачуўшы гэты «фактар часу», але выгляду не падаў, слухаў. Шахрай жа змяніў тэму, нават не тэму, ён проста загадаў яму:

      – Убірайся, злазь з майго крэсла, на стуліку табе сядзець. З маёй званіцы вышэй і вельмі балюча ўпасці, а так толькі сінякі твае.

      – А як жа с фактарам часу? – I тут быў мацнейшым за яго Шахрай, не хапіла вытрымкі, спытаў.

      – Аніяк, – адказаў Шахрай, – ты перабежчык, элементарны, гнюсны, як і ўсе яны, калі карабель тоне. Твая перавага ў тым, што ты першы, а так усе вы адной масці. Меліяратар… Меліяратары працуюць, робяць сваю справу. Ты першы завыў, заенчыў, яны маўчаць, грамадскасць, вучоныя – усе ў адну дудку: бедная прырода, бедная прырода, прырода-маці, а хлеб, што мы далі, жаруць. I ты з гэтага хору едакоў. Крыху вымачыла, крыху прымарозіла, крыху высушыла, пылам цябе ахапіла – ты ўжо і сканаў. А галоўны бой яшчэ наперадзе. Ох, якая крутая каша заварваецца. I шкада мне, Мацвей, што ты не са мною…

      – Буду есці кашу?

      – Пры чым тут каша, каму есці, кажу табе, хапае – не хапае адданых пашай справе людзей, змагароў.

      – Я ўжо наглядзеўся на вашы змаганні. Лясы ляцяць, чупрыны трашчаць… Я прагну аднаго: прайсці па гэтай зямлі і не пакінуць і следу.

      – Не дадзім, не дазволім, – Шахрай грукае па стале кулаком.

      I цяпер усміхаецца ўжо Мацвей:

      – Хацеў бы не наслядзіць, Алег Віктаравіч, як наслядзілі мы з вамі ў тым жа Княжборы. Вось што я меў на ўвазе…

      – Стоп, стоп, стоп, – зноў ляпае па стале, толькі ўжо далонню, Шахрай.

      – Спазніліся стоп загадваць, ужо наслядзілі, нідзе ад гэтага не дзенешся. Толькі крыўдна мне: тварылі разам, адказваць…

      – I зноў ты перабіраеш, – перабівае яго Шахрай. – Хто будаваў табе калгас?

      – Я толькі начальнік


Скачать книгу