Zostawiła dzieci pod opieką Teresy, ponieważ chciała pobyć sama i załatwić ważną dla niej sprawę. Kupiła dwa bukiety świeżych kwiatów i kilka zniczy w przycmentarnej kwiaciarni. Na szczęście o tej porze niewiele osób kręciło się po nekropolii. Odszukała właściwą ścieżkę i podeszła do mogiły. Nagrobek był czysty, a rośliny wokół uporządkowane. Widać było, że ktoś dba o miejsce wiecznego spoczynku Roberta. Ciotka pewnie czasem zachodziła na jego grób, ale Anna nie podejrzewała, żeby robiła to regularnie. Miała swoje sprawy na głowie, a jeśli już, to raczej odwiedzała matkę Anny. Kobieta pamiętała, że Marcin wymienił wazon. Może więc to on częściej tu bywa? Wstawiła świeże kwiaty, choć te, które tam były, całkiem dobrze jeszcze wyglądały. Ułożyła je więc w wieniec i umieściła na płycie. Zapaliła znicze i zmówiła krótką modlitwę.

      – Anna? – Usłyszała nagle za sobą znajomy kobiecy głos.

      Odwróciła się. Przed nią stali Agata i Marcin.

      – Wiedziałeś, że jest w Krakowie? – Agata zwróciła się do męża, a ten wzruszył ramionami.

      Anna postanowiła się wtrącić:

      – Nie mówiłam Marcinowi, kiedy dokładnie będę. Jakie to ma znaczenie?

      – W sumie żadne. Dobrze, że jesteś. – Agata ucałowała ją w oba policzki. – Tylko że gdybyśmy wiedzieli, to przygotowalibyśmy coś na twój przyjazd.

      – Nie ma takiej potrzeby.

      Rozmowa była sztywna. W powietrzu wisiało coś nieokreślonego, co jednak sprawiało wszystkim dyskomfort.

      – Może wpadniesz do nas? Zrobimy kolację! Wytłumaczę ci, jak dojechać do Branic.

      – Nie wybieram się tam.

      – Jak to? Jesteś w Polsce i nie odwiedzisz Michała? Obiecałaś mi to.

      – Słuchaj, Agata, nic ci nie obiecywałam. Może kiedyś to zrobię, ale jeszcze nie teraz. I proszę, nie rozmawiajmy o nim nad grobem mojego męża. – Głos Anny zaczął się łamać. Kręciło jej się w głowie. Czuła się osaczona. Patrzyła wymownie na Marcina, prosząc go o pomoc.

      Zrozumiał i chwycił żonę za ramię.

      – Agata, daj spokój. Proszę.

      Kobieta westchnęła głośno, ale powstrzymała się od komentarza. Postali chwilę w milczeniu. W końcu Marcin uznał, że przerwali Annie ważną chwilę i powinni już pójść.

      – Aniu, jeśli znajdziesz chwilę, to wpadnij do nas. To rzeczywiście nie najlepszy moment na rozmowy, ale naprawdę byłoby nam bardzo miło, gdybyś nas odwiedziła.

      – Dziękuję. Postaram się. Zadzwonię.

      Odeszli, a ona wciąż stała nad grobem, patrząc na napis wyryty na płycie. Dlaczego odszedłeś? – pytało jej spojrzenie. – Tak trudno bez ciebie żyć.

      Opowiadała w myślach, co słychać u niej i u synów, jak sobie radzi w nowym miejscu i z jakimi problemami musi się zmagać. Choć trudno byłoby jej to wytłumaczyć, czuła ulgę, kiedy o tym myślała. Tak jakby Robert stał tuż obok i słuchał. Kiedy skończyła, ucałowała palce i przyłożyła je do wyrytego na płycie imienia męża, żegnając się z nim.

      Przeszła kilka alejek i odnalazła grób rodziców. Strąciła liście, które na nim leżały, i położyła kwiaty. Za nimi także tęskniła. Przede wszystkim za matką. Choć różnie układały się ich relacje, kobiety były sobie bardzo bliskie.