BİRİNCİ BÖLÜM

      Caitlin Paine Cloisters Müzesi’ne kapanmadan yetişmek için Batı Yakası Otobanından hızla ilerledi. Kafası Scarlet’in başına gelen sorunlarla – bunlar hiçbir genç kızın başına gelmemesi gereken sorunlardı – meşguldü. Scarlet değişiyordu, Caitlin bundan emindi. Artık normal bir insanoğlu değildi ve her geçen gün daha da kötüye gidiyordu. Caitlin onun bir zamanlar kendi olduğu şeye dönüştüğünü hissediyordu: bir vampire.

      Tabii ki Caitlin’in kendisinin bir vampir olduğuna dair somut olarak hatırladığı herhangi bir şey yoktu, ama tavan arasında bulduğu günlükten – vampir günlüğünden – okuduğu kadarıyla bütün bunlar gerçekti. Günlük doğruysa ki doğru olduğunu hissediyordu, bir zamanlar bir vampirdi ve daha sonra zaman içerisinde yolculuk ederek macerası burada, bu zamanda, normal bir yaşamda, normal bir aileyle tamamlanmıştı ve bu yolculukla ilgili hiçbir şey hatırlamıyordu.

      Tek bildiği şey, ailesinin normal olmadığıydı. Hayatı normal değildi. Kızı, bir şekilde, kendisinin bir zamanlar olduğu şeye dönüşüyordu.

      Caitlin belki milyonuncu kere bu günlüğü hiç bulmamış olmayı diledi. Günlüğü bulmanın Pandora’nın kutusunu açmak gibi bir şey olduğunu hissediyordu ve bu durum günlük kâbusların birbiri ardına akın etmesine neden olmuştu. Umutsuz bir şekilde her şeyi yeniden normale döndürebilmeyi diledi.

      Bir takım yanıtlara ulaşmalıydı. Bütün bunların gerçek olduğundan kesin emin olmalıydı. Her şeyi normale çeviremiyorsa, o zaman en azından Scarlet’e olanlar hakkında daha fazla şey öğrenmeliydi. Ve tabii bunu düzeltmek için yapabileceği bir şey olup olmadığını.

      Arabasını sürmeye devam ederken Caitlin bir kez daha kütüphanede bulmuş olduğu nadir kitapları düşündü. Hepsinden de çok, eşine rastlanılmayan, yırtık sayfalı olanı. Kitapta Latince yazılı olan, vampirliğin iyileştirilmesinden bahseden o eski töreni düşündü. Bunun gerçek olup olmadığını bir kez daha merak etti. Bu sadece halk hikâyelerinden mi günümüze gelmişti? Sadece bir