Rillers 6: Kamer 13. François Bloemhof
Читать онлайн книгу.
ection>
François Bloemhof
François Bloemhof is die skrywer van meer as
50 boeke in Afrikaans. Hy is ook bekend vir sy verhoog-
en radiowerk en skryf gereeld vir tydskrifte en koerante.
Hy is mal oor rekenaars en programme en goed.
Hy het vier katte, maar nie een van hulle is swart nie.
Hy’s verslaaf aan sjokolade en hy droom in kleur.
Kyk uit vir al die titels in die reeks:
Die Speletjie
The Gotcha Game
Die Vrou met die Pers Oog
The Lady with the Purple Eye
Die Waterding
The Water Creature
Ou Langklou
Old Aunty Claws
Donkerwoud
Kamer 13
Hospitaaltyd
Die Vampiere van Londen
1
Slegte begin
“Weet jy al?” vra Robert.
“Wat?” Bennie staan voor in die ry. Hy wil eerste in hulle nuwe registerklas wees, om een van die agterste banke te kry.
“Ons registerklas . . .” Robert bly stil.
“Wát, man? Wat van ons registerklas?”
“Dis nommer 13.”
“Hoe nou?” Dit voel vir Bennie of ’n vuishou hom in die maag tref.
“Jy’t gehoor, man.”
“Nee, jy speel sommer.”
“Ek is doodernstig,” sê Robert met groot oë. “Dis nommer 13, dié nommer 13!”
“Hoe weet jy?”
“Ek het die lys by juffrou Brink gesien.”
Bennie sug. “Is dít nou hoe die jaar moet begin?”
Oral om hulle lag en gesels die ander kinders nog, want die tweede klok het nog nie gelui nie. Almal klink of hulle reg is vir die nuwe jaar, maar nou is al Bennie se lus daarmee heen.
“Daar is nog iets,” kondig Robert aan.
“Net nie nog slegte nuus nie, asseblief!”
“Ek is bevrees dit is.”
“Sê dan maar. Ek is klaar teen die grond.”
“Raai wie is ons nuwe klasonnie?”
“Wie?”
“Meneer Snyman, jou gunsteling.” Robert lag.
Bennie kreun. “Nee, nie hý nie.”
Meneer Snyman het nog nooit van hom gehou nie. Verlede jaar het hy vir hulle Geskiedenis gegee en aanmekaar op hom gepik.
Die noodlot kan nie so wreed wees nie: ou Snyman én kamer 13.
“Jy lieg,” probeer Bennie weer. “Of jy lieg ten minste oor een van die twee.”
“Ek was nog nooit so ernstig nie,” sê sy vriend, en Bennie kan op sy gesig sien hy praat die waarheid.
Kamer 13! Verlede jaar se graadneges se grappies dat iets snaaks daar aangaan, was nooit vir hóm snaaks nie. Elke keer dat hy daar verbygestap het, wou hy begin hardloop.
Iets is net nie reg daar nie, hy kon dit nog altyd aanvoel. Hy het al probeer om met Robert daaroor te praat, maar Robert lag dit net af. Nes hy nou staan en grinnik vir Bennie se benoudheid. Hy sluk teen die knop in sy keel.
Die tweede klok lui.
Die onderwyser op diens beduie hulle kan maar loop. Nou gebeur dinge glad te vinnig!
Bennie tel sy tas op, al wil hy net hier buite in die sonskyn bly, nie binnetoe gaan waar dit so koud is nie . . .
Die gange is ’n gemaal en ’n gedruis van leerders wat uitbundig praat oor wat alles in die vakansie gebeur het.
Bennie kan nie glo die vakansie is verby nie. Dit was een van sy heel lekkerstes. Nou dít!
2
Dinge raak nog slegter
Meneer Snyman wag al by die deur toe hulle daar aankom. Die uitdrukking op sy gesig is nog net so onplesierig as wat Bennie dit onthou – dit lyk nie of hy veel rus gekry het die afgelope paar weke nie.
“Toe, toe, roer julle!” sê hy met ’n kwaai stem. Bennie groet hom stram en meneer Snyman knik net sy kop.
Toe Bennie die klaskamer binnegaan, storm hy vir die agterste banke, met Robert kort op sy hakke.
Dit word ’n gestoei vir die beste plekke, maar Bennie het die een wat hy wou gehad het, reg agter in die hoek. Daar is jy so ver van die onderwyser as wat jy kan kom. Hy kan ook by die venster uitkyk en die wêreld daar buite dophou.
Meneer Snyman steek sy kop by die deur in. “Moenie die klas afbreek nie! Kry julle sit en haal solank iets uit om te lees, ek kom nou.”
Maar die klas kom nie tot bedaring nie. Hulle bly stry oor die beste plekke.
Dan skree iemand: “Tjips, hier kom meneer!” Almal val in hulle banke neer en gryp hulle boeke.
Toe die onderwyser inkom, is hulle kliphard aan die lees.
“Môre, klas.”
“Môre, meneer.”
“Julle skoolboeke kom eers later.” Meneer Snyman laat dit klink asof dit hulle skuld is. “Dié van julle wat nie leesboeke gebring het nie, hou julleself besig. Verstaan ons mekaar?”
“Ja, meneer.”
“Ek wil julle nie hoor nie.”
Bennie het vergeet om ’n leesboek te bring. Hy grawe ’n ou skryfblok en pen uit sy tas. Hy sal maar vir Janus, wat hy die vakansie ontmoet het, skryf.
Daarvoor is hy nie lus nie. Hy sal eerder vir Janus ’n e-pos of ’n sms stuur. Sal hy iets teken, dalk ’n motorfiets of die een of ander prehistoriese dier? Ook nie lus nie.
Hy staar dan maar by die venster uit. Behalwe vir ’n paar duiwe wat in die lug draai, is daar nie veel te sien nie, net nog ’n stuk van die skoolgebou. Die vensters blink soos ’n lang ry spieëls.
Sy gedagtes dwaal na die weke wat verby is. Hoekom kan dit nie altyd vakansie wees nie?
Hy leun agteroor in sy bank, tot sy kop aan die muur raak.
Dis eienaardig . . . Hy draai om.
Nes hy gedink het – die agterste muur is nie van baksteen nie.
Bennie loer na meneer Snyman wat druk besig is om aan sy register te werk. Hy kyk nie op nie en lyk ook nie of hy binnekort gaan nie.
Versigtig raak Bennie aan die muur. Hy klop liggies daarteen. Dit klink of dit van pleisterbord is. Witgeverfde pleisterbord.
Hy loer weer na meneer Snyman, dan na sy klasmaats. Almal is besig met iets en hulle het nie ’n saak met wat hy doen nie.
Hy raak weer aan die muur en kyk mooi. Dit lyk of dit uit drie