Wilna Adriaanse-omnibus 2. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
Wilna Adriaanse
Omnibus 2
’n Heildronk op die liefde
Serenade vir ’n nagtegaal
Hande wat heelmaak
Jasmyn
1
Jacques Roux hou die gesigte van die passasiers dop terwyl hulle met swaargelaaide bagasiewaentjies by die deure uitkom. Oë wat afwagtend heen en weer flits; wit glimlagte en uitroepe van herkenning. Enkeles lig nie hulle koppe nie, duidelik seker dat daar nie ’n verwelkoming op hulle wag nie. Hulle oë soek slegs na die naaste uitgang en sodra hulle dit vind, beweeg hulle haastig daarheen. En dan sien hy die bekende gesig … maar hy waai nie, kyk net hoe haar oë ook begin soek.
Sy het verander. In die twee jaar wat hy haar nie gesien het nie, het die mooi, jeugdige gesig plek gemaak vir ’n meer volwasse aantreklikheid. Die lyftaal is meer selfversekerd, haar kleredrag duidelik meer gesofistikeerd …
Hulle oë ontmoet, maar sy herken hom nie. Net voordat sy egter wegdraai om verder te soek, is dit asof haar oë fokus en sy glimlag breed terwyl sy deur die mense beur. Die oomblik toe sy voor hom staan, gooi sy albei arms uitgelate om sy nek.
“Wat op aarde maak jy hier?”
Die sagte lippe rus gemaklik en bekend op syne en hy kyk haar ’n oomblik ondersoekend aan. “Geen neusringe of kettings deur die lip nie! Ek is verbaas.”
“Maar darem een deur die naeltjie!” Sy lag vrolik op in sy gesig. “Maar wat maak jy hier?”
“Vir jou kom haal. Die ander is tussen trourokke en troukoeke …” Hy begin haar waentjie in die rigting van die uitgang stoot.
“Jis, dis lekker dat dit jy is … dit stel die chaos darem met nog ’n uur of wat uit.” Sy haak by hom in en hy beduie met sy kop in die rigting waar die motor geparkeer is. Haar wenkbroue trek vraend omhoog toe hy by ’n nuwe, bottelgroen viertrekvoertuig tot stilstand kom.
“Genade, maar dit gaan goed met die boerdery! Hoe hou jy die meisies van jou lyf af?”
“Hoekom sal ek hulle wil afhou?” Hy laai haar tasse agterin die motor en maak die passasiersdeur vir haar oop.
In die voertuig draai sy na hom en bekyk hom onbeskaamd op en af.
“En … wat is die gevolgtrekking?” laat hy glimlaggend hoor toe hulle uit die parkeerplek draai.
“Dis so onregverdig! Waarom lyk ’n man se lagplooie soos ontwerpersbykomstighede! Selfs die lyf toon ook nog nie eers tekens van verval nie … Wat gaan met die meisies aan dat jy nog los rondloop … of is jy steeds te uitsoekerig?”
Hy trek sy skouers op en glimlag. “Ek is nog te jonk vir so ’n groot stap.”
“Nóg een van die lewe se onregverdighede! ’n Ongetroude man van dertig is soos ’n goed beleë bottel rooiwyn – uiters gesog – terwyl die wenkbroue al lig as ’n vrou op sewe en twintig nog nie aanstaltes maak om gekerk te word nie!”
Sonder om te dink, steek hy sy hand uit en sy vingers vee deur haar kort hare. “Ag wat, jy lyk darem nie te sleg vir sewe en twintig nie … en volgens jou ma is die kerk en die ring nie te ver nie.”
Nicolene gee ’n lang sug. “My arme ma sal ook enigiets kwytraak om haarself te troos. Gelukkig het Karen my voorlopig met haar troue gered, anders het ek wraggies nie hierdie jaar huis toe gekom nie.”
“Is dit net troosstories wat jou ma verkondig?” Sy wenkbroue lig vraend.
“Dit hang af wat jy gehoor het.”
“Skatryk … uiters suksesvol … lang familiegeskiedenis … en boonop aantreklik ook …”
“H’m … feitelik korrek, maar die kerk is beslis nog nie bespreek nie.”
“En sy besoek … is dit ook nie om die ring aan te steek nie?” Hy kyk vlugtig na haar.
“Nee … ek het net gedink dis ’n goeie geleentheid om hom die land en die familie te wys … en om darem ’n metgesel vir die troue te hê, aangesien ek gehoor het jy is nie beskikbaar nie. Volgens jou ma lyk dit baie ernstig … en is sy baie mooi.”
Sy diep lag vibreer teen die motorruite. “Dis haar poging om jou jaloers te maak. Jy weet sy sal jou nooit vergewe dat jy nie haar seun wil hê nie.”
Nicolene sit haar hand op sy skouer en lag saam. “As ek net nie haar seun so goed geken het nie, sou ek dit nogal oorweeg het.”
“Jy dink maar net jy ken hom so goed. Jy sal verbaas wees om te weet hoe oningelig jy is.” Sy oë spot in hare en toe sy hom net met ’n wye mond uitlag, verander hy die onderwerp.
“Wanneer kom jou kêrel?”
“Aanstaande Vrydag. Ek kon hom beslis nie nou al saamgebring het nie; hy sal hom doodskrik vir die histerie in die huis.” Sy kyk na hom. “Ek is seker nie verkeerd as ek sê die familie is redelik histeries nie?”
Hy skud sy kop stadig terwyl hy weer begin glimlag. “Ek dink histerie is ’n redelik goeie beskrywing.”
“En die arme Gerrit? Het hy nog nie besluit om die hasepad te kies nie?”
“Daardie arme vriend van my weet nie wat hom getref het nie. Ek dink hy gee nou nie meer om of die bruid in bloedrooi of pikswart opdaag en of daar ’n krieseltjie kos is nie, solank niemand hom weer sy mening vra nie. ’n Man kan net na sóveel troukoeke en huistoebehore kyk en dan wraggies nie meer nie!”
Nicolene lag hardop. “Jou dag sal ook nog kom.”
Hy kyk skeef na haar. “Is die Engelse nog beïndruk met jou kos?”
Nicolene knik. “Dit lyk so. Dit gaan goed by die restaurant. Ek werk baie hard, maar geniet al die nuwe dinge wat ek leer. En die voordeel is natuurlik dat die Europese vasteland so naby en bereikbaar is. En ek is dol oor Italië en Frankryk. So, as ek ’n paar dae af het, glip ek maklik oor die kanaal en gaan skep asem op die platteland.” Sy tik teen sy skouer. “Hoekom het jy nie ’n draai by my kom maak toe jy vroeër vanjaar daar was nie? Ek het die rooi tapyt afgestof en uitgerol.”
“Ek het jou mos al gesê ek kon nie met ’n wildvreemde meisie by jou aankom nie. En in elk geval het ons die hele week geski en net ’n vinnige draai in Parys gemaak. Dit was byna oestyd en ek kon nie langer wegbly nie.”
“Gaan ek haar darem nóú ontmoet?”
“As ek seker is ek gaan my nie vir jou skaam nie.”
Sy draai haar rug op hom, maar toe hulle by die wit hekke indraai en stadig tussen die wingerde deur ry, vergeet sy dat sy veronderstel is om vir hom vies te wees. “’n Mens leer later om die verlange te onderdruk, maar nou besef ek eers ek het my doodverlang.”
Hy kyk na haar en toe hy sien hoe haar oë agter ’n mistigheid wegraak, sit hy sy hand oor hare.
Die voordeur gaan oop toe die motor stilhou en Nicolene glimlag toe sy sien hoe haar ma en pa wedywer om eerste by die motor te kom. Albei vou haar in hulle arms toe en al drie se wange is nat toe hulle opkyk.
“Staan eers so dat ek jou kan sien!” beveel haar ma toe die ergste hartseer bedaar het. “Genade, maar jy lyk so anders … ek weet nie hoe nie … so wêreldwys … en ek hou van jou korter hare … Of wat sê jy, Jacques? Sy lyk goed, nè?” wil Lisa du Toit uitasem weet terwyl sy haar dogter bekyk.
“Sy lyk nie te sleg nie,” terg Jacques. Toe knipoog hy vir Wilhelm wat nog sprakeloos tussen die twee vrouens staan.
Die ouer man glimlag. “Net te maer. Dit lyk my nie sy eet haar eie kos nie,” laat hy met ’n growwe stem hoor.
“Sy is nie té maer nie, dis net omdat sy swart dra en bleek is. Sy sal ná ’n maand by die huis weer bruingebrand en uitgerus wees,” verklaar Lisa soos ’n kenner.
Sy haak by Nicolene in en hulle begin aanstap. Die twee mans volg met die bagasie en begin boerderysake bespreek, terwyl die ouer vrou onverpoos voortgaan om nuus uit te ruil.
Toe