Tufan

      1

      Od və yağış

      14 noyabr, Qrinviç vaxtı ilə saat 01:33

      Britaniya muzeyi      

      London, İngiltərə

      On üç dəqiqədən sonra Harri Mastersonu ölüm gözləyirdi.

      Harri bu barədə bir şey bilsəydi, o, həyatındakı son siqareti filtirinə qədər çəkərdi. Bununla belə o, tələsik aldığı üç qullabdan sonra siqareti söndürüb, tüstünü tələsik üzündən qovdu. Əgər onu istirahət otağından kənarda siqaret çəkəndə tutsalar, ilk növbədə muzeyin mühafizə xidmətinin rəisi, əclaf Flemminq onun dərsini verəcək. Onsuz da bir həftə əvvəl növbətçiliyə iki saat gecikdiyinə görə Harriyə sınaq müddəti təyin etmişdilər.

      Harri söyərək sönmüş siqareti cibinə qoydu. Növbəti fasilə zamanı onu çəkib qurtaracaqdı. Ümumiyyətlə, əgər bu gecə fasilə olacaqsa.

      İldırım gurultusu hətta qalın kərpiclərdən hörülmüş divarların arasından da eşidilirdi. Qış tufanı gecəyarıdan çox keçməmiş öz ardınca Londonu yuyub Temzaya tökə biləcək qədər güclü sel gətirən şiddətli doludan sonra başladı. Şimşəklər çoxdişli yaba kimi səmanı başdan başa zolaq-zolaq doğrayırdı. BBC-də hava haqqında danışan diktorunun dediyinə inansaq, bu günkü tufan son onillikdə baş verənlərin içində ən dəhşətlisi idi. Atmosfer elektrikinin pozğunluğu şəhərin yarısını işıqsız qoymuşdu.

      Tale elə gətirdi ki, zülmət Londonun “Big Russel Street” ra-yonunu bürümüşdü və həmin vaxt orada Harri Mastersonun növbətçilik etdiyi Britaniya muzeyi yerləşirdi. Qəzalı işıqlanmanı təmin edən ehtiyat generatorlarının dərhal işə düşməsinə bax-mayaraq, muzeydəki sərvətlərin qorunması üçün mühafizə xidmətinin bütün əməkdaşları çağırılmışdı. Onlar hadisə yerinə yaxın yarım saat ərzində gəlib çıxacaqdılar. Nəzarət sisteminin kameralarının fəaliyyət göstərməyə davam etməsinə baxmayaraq, Flemminq bütün gecə növbətçilərinə iki mil yarım uzunluğu olan muzeyin dəhlizlərində patrul növbəsində olmağı əmr etdi. Bunun üçün mühafizəçilər bölünməli oldular.

      Harri fənər götürərək, onun işığını dəhlizin dərinliyinə yönəltdi. Onun yarıqaranlıq vaxtlarda gecə yoxlamalarından zəhləsi gedirdi. Belə vaxtlarda küçə fənərlərindən gələn işıq yalnız pəncərələrdən daxil olur. İndi isə elektrik kəsildiyinə görə, həmin işıqlar sönmüşdü. Muzeyə ağır qaranlıq çökmüşdü. Yalnız bəzi yerlərdə qəzalı işıqlandırmanın qırmızımtıl rəngə çalan tutqun lampaları titrək parıltı verirdi.

      Əsəblərini sakitləşdirmək üçün, Harrinin orqanizminə əməlli-başlı nikotin dozası yeritməsi tələb olunurdu. Belə ki, o, uzun müddət sərinlənə bilməmişdi. Onu iş gözləyirdi. Gecə növbəsinin iyerarxiyasında aşağı dərəcəni tutan Harri şimal cinahın zallarına baş çəkmək üçün göstəriş almışdı. Muzeyin bu hissəsi mühafizə xidməti otağının yerləşdiyi zirzəmidən xeyli uzaqda yerləşirdi. Ancaq bu, o demək deyildi ki, yolu qısaltmaq olmazdı. Harri qaranlığa qərq olan uzun dəhlizə arxa çevirərək, şahzadə İkinci Yelizavetanın böyük həyətinə aparan qapıya yaxınlaşdı.

      İki akr sahəsi olan bu məkanı Britaniya muzeyinin dörd cinahı əhatə edirdi. Düz mərkəzdə misdən böyük gümbəzi olan və dünyanın ən yaxşı kitabxanalarından biri sayılan dairəvi oxu zalı ucalırdı. Böyük hündürlükdə hər iki akr Norman Fosterin konstruksiyası ilə hazırlanmış nəhəng qübbə ilə örtülmüşdü ki, bu da Avropada ən böyük qapalı meydan sayılırdı.

      Harri qapını açaraq həyətin içinə girdi. Burada da muzeyin binalarında olduğu kimi, qaranlıq hökm sürürdü. Haradasa yuxarılarda şüşə örtükləri yağış döyəcləyirdi. Bununla belə, Harrinin addımları boşluqda gurultulu əsk-səda ilə yayılırdı. İldırım nizələri yenə də səmanı dağıdırdı. Gözqamaşdırıcı bir anda minlərlə üçbucaq formalı panellərə bölünmüş şüşəli dam nura boyandı. Və dərhal muzey yenə yağış zərbələri ilə dolaraq qaranlığa qərq oldu.

      Şimşəyin ardınca göy gurultusu yayıldı. Hətta dam da titrədi. Harri binanın bütövlükdə aşağı çökməsindən qorxaraq, qeyri-iradi geriyə çəkildi. Öz önünü fənərlə işıqandıraraq şimal cinaha doğru yönələrək həyətdən keçib kitabxananı dolandı. Bir daha ürəkləri titrədən şimşək çaxdı. İndiyə qədər qaranlıqda gizlənmiş nəhəng heykəllər sanki qeybdən peyda oldular. “Knidos şiri” Pasxa adasından gətirilmiş heykəllərin nəhəng kəllələrinin yanında çöməlib oturmuşdu. Bu anda ildırım zəiflədi və zülmət muzeyin bu dilsiz-ağızsız mühafizəçilərini sanki canına çəkdi.

            Harrinin bədənindən üşütmə keçdi. O, dodaqaltı söyə-söyə addımlarını sürətləndirdi: “Lənətə gələsən! Murdar, üfunətli, çirkli iş!”. Bu ovsun onun sakitləşməsi üçün kömək etdi.

      Harri cəld şimal cinahın qapısına çatıb tələsik içəridə gizləndi. Orada onu rütubətlə ammiakın tanış, qarışıq qoxusu qarşıladı. O, yenidən öz ətrafında möhkəm divarları hiss edərək yüngülləşdi. Uzun dəhlizi başdan başa işıqlandırdı. Deyəsən, hər şey qaydasındadır, amma buna baxmayaraq, cinahın digər qalereyalarını da yoxlamaq lazımdır. O, hesabladı: Əgər işləri cəldləşdirib, yoxlamanı tez bitirə bilsə, siqaret çəkməyə də macal tapmaq olar. Harri bu ümidə şirniklənib fənərin şüalarının ardınca dəhlizə tərəf yönəldi.

      Şimal cinah muzeyin ikiyüz illik yubiley sərgisinin olduğu yerə keçirilmişdi. Ekspozisiya ötən əsrlərdə insan nailiyyətinin təsvirini əks etdirən etnoqrafik topludan ibarət idi və bütün mədəniyyətləri əhatə edirdi. Harri hər biri özünəməxsus üslubda tərtib edilmiş – Kelt, Bizans, Çin, Rus zallarının yanından ötərək tələsik irəli hərəkət edirdi. Sərgi bölmələrinə olan girişlər qoruyucu barmaqlıqlarla təchiz edilmişdi. Elektrik kəsilən kimi, onlar avtomatik şəkildə aşağı enirdi.

      Qarşıda dəhlizin qurtaracağı görünürdü.

      Yubiley ekspozisiyası üçün eksponatların böyük əksəriyyəti bəşəriyyət muzeyindən götürülmüşdü. Sonuncu qalereya ən azından Harrinin xatirəsi üçün həmişə şimal cinahda yerləşirdi. Orada bütün Ərəbistan yarımadasının qədimdən qalan ən dəyərli Ərəb kolleksiyasının külliyatı yerləşdirilmişdi. Qalereya bu regiondakı neft hasilatı nəticəsində varlanmış bir ailənin vəsaiti hesabına yaradılmışdı. Şaiyələrə görə, qalereyanın Britaniya muzeyinin tərkibində saxlanmasının illik haqqı beş milyon funt civarında idi. Belə fədakarlıq yalnız hörmətlə qarşılana bilərdi.

      Yaxud da tam əksinə.

      Harri bu qədər mənasız israfçılığa həqarətlə donquldanaraq, fənərin işığını qapının üstündəki “Kensinqton qalereyası” yazısı həkk edilmiş tunc lövhəciyə saldı. Muzey işçiləri öz aralarında oranı “ləçər çardağı” adlandırırdılar.

      Harri indiyə qədər bir dəfə də olsun ledi Kensinqtonla şəxsən görüşməmişdi, amma öz mühafizəçi yoldaşlarından eşitmişdi ki, şkaflarda olan toz, yazılı löhvədəki ləkələr, qədim heykəllərin yerinin dəyişməsi və eksponatlara qulluq zamanı baş verə biləcək istənilən kiçik xətaya görə ən sərt cəza tədbiri görülürdü. Bu qalereya ledi Kensinqtona sevimli övladı kimi idi və bu dəlisov mesenant qadının qəzəbi hüdudsuz idi . O, muzeyə baş çəkdikdən sonra əməkdaşlardan kiminsə öz iş yerindən məhrum olması halları az olmamışdı. Hətta deyilənlərə görə, bir dəfə şəxsən