9:" 9 i powstanie pył po całej ziemi Egipskiej, i będzie na ludziach i na bydle stan zapalny z czyrakami, w całej ziemi Egipskiej. (Egipt, leżący wzdłuż Nilu, wśród pustyń, zależy od rzeki i pustyni. Są tu różne klęski żywiołowe: wieje Khamsin-wiatr niosący Pustynny pył, gdy w ciągu dnia robi się ciemno, a ta «ciemność» skrzypi na zębach; są inwazje pasożytów, szarańczy, gradoboi, są epidemie i epizootie, kwitnie woda, która staje się jak krew i nie nadaje się do picia. Musi być filtrowany przez ziemię, wykopując dziury wzdłuż brzegu w pobliżu wody. Zgodnie z prawem króla Babilońskiego Hammurabiego epidemia jest definiowana jako"dotyk Boga»).»

      9: «33 i wyszedł Mojżesz od Faraona z miasta, i wyciągnął ręce swoje do Pana, i przestały grzmoty i grad, a deszcz przestał padać na ziemię. (Rozproszenie chmur, chmur-chmury stale się poruszają i» rozproszyły «wykorzystują swoją wiedzę i informacje o wietrze, atmosferze itp. Ponadto naukowo udowodniono, że na przykład tylko ciężko chorzy ludzie reagują na „zmiany“ aktywności słonecznej, podczas gdy zdrowi nie zauważają „zmian“. Udowodniono związek (są to opracowania A. L. Chizhevsky i in.) między zmianami pola magnetycznego Ziemi a wzrostem (zmniejszeniem) liczby pacjentów z zawałem mięśnia sercowego, jeśli ci ludzie już chorowali. Wydaje się, że istnieje również związek między „nieco psychicznymi“ chorymi ludźmi a wyładowaniami elektrycznymi pochodzącymi z chmur burzowych. Niektórzy ludzie (kapłani, szamani i nie tylko) w transie postrzegają wyładowania elektryczne lepiej niż inni i mogą niejako „rozpraszać chmury“, tj. postrzegać wyładowania elektryczne z piorunami i czuć pogodę, rozumieć, dokąd mogą zmierzać chmury i chmury).»

      10:" 13 i Mojżesz wyciągnął swoją laskę na ziemię Egipską, a Pan sprowadził na tę ziemię wschodni wiatr, który trwał cały dzień i całą noc. Nadszedł poranek, a wschodni wiatr zadał szarańczę. (To znaczy szarańcza przyleciała ze Wschodu, a to jest półwysep Synaj, gdzie szarańcza najprawdopodobniej już była, a kapłan o tym wiedział).»

      10:" 19 i wzniósł Pan z przeciwległej strony bardzo silny wiatr zachodni, i niósł szarańczę i wrzucił ją do morza Czermnego: nie pozostała żadna szarańcza w całym kraju Egipskim. (Wiatr pomógł).»

      10: «21 I rzekł Pan do Mojżesza: Wyciągnij rękę swoją ku niebu, a będzie ciemność na ziemi Egipskiej, namacalna ciemność. (Wyróżnia się hydroeksplozyjny Typ erupcji wulkanu, które występują w płytkich warunkach oceanów i mórz, wyróżniają się tworzeniem dużej ilości pary, która powstaje w wyniku kontaktu gorącej magmy i wody morskiej. Podczas erupcji czasami dochodzi do zawalenia się struktury wulkanicznej, tworząc kalderę-dużą depresję o średnicy do 16 km i głębokości do 1000 m. Wraz ze wzrostem magmy zmniejsza się ciśnienie zewnętrzne, związane z nią gazy i produkty płynne uwalniają się na powierzchnię i następuje erupcja wulkanu. Jeśli starożytne Skały są przenoszone na powierzchnię, a nie Magma, a wśród gazów dominuje para wodna powstająca podczas ogrzewania wód gruntowych, wówczas taka erupcja nazywa się freatyczną. Lawa wznosząca się na powierzchnię ziemi nie zawsze wychodzi na tę powierzchnię. Podnosi tylko warstwy skał osadowych i zamarza w postaci zwartego ciała (lakkolitu), tworząc rodzaj systemu niskich gór. Wszystkie zjawiska poprzedzające i towarzyszące faktycznej erupcji wulkanu nazywane są wulkanicznymi i czasami rozciągają się na długi czas – nie tylko na lata, ale także na całe dziesięciolecia i stulecia. Prekursorem erupcji wulkanu jest często podziemny szum, wstrząsy i wstrząsy trzęsienia ziemi. Źródła na zboczach i u podnóża wulkanu wysychają lub zmniejszają się lub wręcz przeciwnie, zwiększają swoją aktywność. Na zboczach i kraterze pojawiają się pęknięcia, które uwalniają duszące gazy lub gorącą wodę. Czasami gazy rozprzestrzeniają się mniej więcej daleko i niszczą małe zwierzęta i roślinność pokrywającą zbocza długo uśpionego wulkanu. Erupcja często zaczyna się od uwolnienia z krateru kolumny czarnego dymu unoszącego się wysoko w górę (od 1 do 5 km), a następnie rozpryskującego się w powietrzu w postaci chmury o zróżnicowanym kształcie, czasami przypominającej pinię (sosny o płaskim wierzchołku). Stopniowo ta kolumna staje się ciemniejsza i szersza, cały szczyt wulkanu jest otoczony gęstymi chmurami i często wybucha burza z deszczem. Jednocześnie z krateru wyrzucane są duże i małe, rozgrzane do czerwoności fragmenty skał uwięzione przez ciśnienie gorących gazów z otworu wentylacyjnego. Ich lot można dobrze obserwować w nocy w postaci ognistych kropek wznoszących się nad kraterem. Z chmur przenoszonych przez wiatr w jednym lub drugim kierunku rozpoczyna się opadanie drobnego materiału-popiołu wulkanicznego, który pokrywa nie tylko zbocza wulkanu, ale także otoczenie, czasami w odległości kilkuset kilometrów (z wiatrem) i tworzy luźną warstwę o różnej grubości podczas silnych erupcji (w zależności od odległości od krateru), który również często niszczy roślinność, wypełniając ją. Ilość wyrzucanych w powietrze szczątków wulkanicznych i popiołu sięga czasami dziesiątek milionów, a czasem setek milionów metrów sześciennych. Spadek popiołu podczas takich erupcji jest tak gęsty, że dzień zamienia się w ciemną noc. Podobny wzór zaobserwowano podczas erupcji Shiveluch na Kamczatce w 1854 r., kiedy spadła tak duża ilość popiołu wulkanicznego, że w ciągu dnia w miejscu położonym 50 km od wulkanu panował nieprzenikniony mrok. Kiedy wszystkie te zjawiska osiągają największe napięcie, z krateru wulkanu, czasami po silnej eksplozji, wylewa się ognista płynna lawa. Przelewa się przez krawędź krateru i spływa strumieniami po zboczach wulkanu. Namacalna ciemność to popiół, który można dotknąć).»

      13: «21 A Pan szedł przed nimi w dzień w słupie chmurnym, pokazując im drogę, a w nocy w słupie ognistym, świecąc im, aby szli i w dzień, i w nocy. (Hamsin-gorący, suchy wiatr przechodzący w słupy chmur, obserwowany w Egipcie w miesiącach wiosennych, powietrze wypełnione gorącym pyłem piaskowym. Samum to suchy, gorący wiatr na pustyniach Arabii i Afryki Północnej, miejscowi nazywają go «wiatrem ognia», «oddechem śmierci», wieje z wielką siłą i unosi duże masy piasku zasłaniające słońce, obserwowane najczęściej wiosną, przewodnicy zapalają pochodnie, aby można było zobaczyć. Sirocco – południowy wiatr przynoszący ogrzane powietrze z pustyń. Zakurzone tornada (wiry) powstają w rosnącym strumieniu powietrza, który powstał nad przegrzaną promieniami słonecznymi suchą glebą na suchych stepach i pustyniach, w szczególności na Saharze, Arabii, Egipcie. Są też ogniste tornada. Tornado ognia – lub burza ognia) – zjawisko atmosferyczne powstające, gdy powstałe rozproszone ogniska pożarów łączą się w jedno. Powietrze nad nim nagrzewa się, jego gęstość maleje i unosi się w górę. Od dołu