Шаттық жыр ағыл-тегіл, жаз қаламым,

      Шат өмір шалқауыңа аз ба, жаным!

      Байғұс-ау, баяғы күн есіңде ме,

      Қорлықпен құлап қала жаздағаның?

      Тұзың cop, еңбегің еш болған күнде,

      От көңілім осындай боп мұздамадың.

      Өлеңнің өнерінен өзен көрмей,

      Шөліркеп, шұқанақгы қазбаладың.

      Білімнің бұлағы аққан заманында

      Жарай ма, жосылта жыр жазбағаным?

      Халқымның қуанышы қиқулады,

      Ер көңілім, енді қашан қозғаламын.

      Елімнің екі туған ерке шалы —

      Жамбыл да күйінде отыр бозбаланың.

      Жан жаппай жақсы еңбекте жарысқанда,

      Ұят-ау, осылардан озбағаным?

      Алғанда халқым тауып күткен бақытын,

      Қалайша қарыштамай күйбең қақтым?

      Ақынның айқайы аспанды алмайтын ба,

      Дауысы жарғанда жер біздің жақтың.

      Байтақ ел, байсалды өлке – Қазақстан;

      Біріміз – он бірінің ұлы одақтың.

      Дәуірлеп, дәурен өрлеп тұрған елміз,

      Азат боп түрмесінен қанды азаптың.

      Таңынан тарихының толғаны осы —

      Ерікті ел қазақтың, ер қазақтың.

      Елімнің шаттығынан шалқып жырым,

      Мен де айдап өлеңімді өрге тарттым.

      Бай жерім, бақытты елім – ұлы одағым;

      Отаны азаттықгың, адамзаттың!

      Табысқан туысқандай алуан халық

      Астында бақыт тудың – балға, орақтың!

      Ырысты, еркін, азат елім қандай,