Жамылып иығына жамаулы тон,

      Далаға Иса шықты таң атқан соң.

      Оранып ақ кебінге өліпті өлке,

      Шымқанып шаңқан киіз, қалыпты құм.

      Әуенің тиірмені түнде жүріп,

      Тастапты ақ ұлпаға жерді көміп.

      Қадап тұр үскебегін таңғы ызғырық,

      Аспанның, артын ашып, таңын түріп.

      Атқан таң, ақша қарлы ала кеуең,

      Жылмиып жұмыртқадай қыр мен өзен.

      Тұйықтап туырлығын терең көлдер,

      Қалтырап тал, қамыс тұр ренжіген.

      Антұрған, арамза туып жатып,

      Күшігін қаншық жатыр шуылдатып.

      Қыстауға көтеремдей жабу жауып,

      Қойыпты қар кірпігін қимылдатып.

      Қайтадан қапыл-құпыл үйге кіріп,

      Уа қатын! – деді жылдам көжені жылт,