Бір сөзім Мың бір түннен оқып жүрген,

      Өлең қып сол сөзімді айтқым келген.

      Болыпты ағайынды екі жігіт,

      Бағдатта Мұстапа мен Сапа деген.

      Екеуі жетім еді әкесі өлген,

      Талаптан жетеміз деп, бос жүрмеген.

      Тігінші, кестеші еді кіші інісі,

      Мұстапа суретшілік ғылым білген.

      Екеуі екі айрылмақ қамын жеген,

      Бір шетке кетпек болып жұрт көрмеген.

      Мал тапқаны бір іздеп таппақ болып,

      Серт қылып, бір-біріне уәде берген.

      Екеуін екі жаққа тағдыр бөлген

      Жандар емес қатерден әсте именген.

      Шынмашынға Сапасы кете тұрсын,

      Мұстапа Балсураға бұрын келген.

      Мұстапа – бойдақ, кедей біраз тұрған,

      Кәсібін күннен-күнге тәңрі оңғарған.

      Аздан соң қатын алып, үй салғызып,

      Шаһарда сенімдінің бірі болған.

      Пұл құрап, киім түзеп, қарны тойған,

      Қағазға өрнек жасап, сурет ойған.

      Құдайым кешіктірмей бір ұл беріп,

      Молдалар оның атын Әзім қойған.

      Бір жасап, екі жасап, Әзім өсті,

      Сонан соң медресеге барып түсті.

      Аз жылда жақсы ғылым нәсіп етіп,

      Жас жігіт жүзі нұрлы, көңлі масты.

      Оқудан шыға ұстады ата өнерін,

      Асырды атасынан әрбір жерін.

      Сол күнде ажал жетіп, Мұстапа өліп,

      Жыртық-жетім болмады ол жас өрім.

      Атаның харекетін ұстай алды,

      Өнері артық шығып, жан таң қалды.

      Алушылар көбейіп мұның ісін,

      Бұрынғыдан артылып мал құралды.

      Бір күні ләпкесінде отыр еді,

      Торғын тон, алтын кемер бір шал келді.

      Не қылса бір құрметті адам ғой деп,

      Әзім тұрып, иіліп сәлем берді.

      Сәлемін алды, шал да амандасты,

      Қасына жуық келіп жақындасты.

      – Жат жердің адамы едім, е, шырағым,

      Не харекет қыласың? – деп сұрасты.

      – Жасымнан жетім едім көңлі сынық,

      Өнерім артық емес ондай ұлық.

      Еңбекпенен көз сүзбей күн көремін,

      Харекетім – суретші, бояушылық.

      – Мінезің, түсің жақсы надан дерге,

      Артық өнер қиын ба талапты ерге?

      Тесілген күні бойы сендей жасты

      Аяймын, өнімі жоқ бұл өнерге!

      Бұл сөзге Әзім тұрып ашуланды,

      – Тұрпайы сөйлейсіз, –  деп қарай қалды.

      Атамның харекетін қорлама, бай,

      Аш емен, болмасам да сендей малды.

      – Қорламаймын һәм, балам, зорламаймын,

      Тесілген күні бойы сені аяймын.

      Химия ғылымын білуші ем, үйретер ем,

      Мысты алтын жасаушы ем, алдамаймын.

      Шын өнерге қайтер ең көзің жетсе?

      Әркімге жарамайды мұны үйретсе.

      Өзі үлкен, өзі оңай, артық өнер,

      Аз жұмыспен көп алтын хасил етсе.

      Мен дағы жүргенім жоқ малдан күсіп,

      Айттым, балам, басыңа мейірім түсіп.

      Ертең ерте мысыңмен дайын болып,

      Көңліңнің дәркүмәнін алшы шешіп.

      Әуелі хақтығына жетсін көзің,

      Серт қылдым ғой үйретпек болып өзім.

      Ертең ерте сол жерден табыспаққа,

      Екеуі уәде байлап, қойды сөзін.

      Шал кетті, аң-таң бала үйге қайтты,

      Көргенін апасына келіп айтты.

      Химия ғылымы бар дейтін, сүйтсе дағы

      Анасы басын шайқап, ішін тартты.

      – Апар да мыс бақырды алдына сал,

      Алтын болса, болады бір талай мал.

      Жалғызым, не қылсаң да сақ болып жүр,

      Жәдігөй боп жүрмесін антұрған шал.

      Бала айтты: – Тәңрім қақса, бенде не етер,

      Жалған болса, білінер, қор боп кетер.

      Шын болып, уәдеге бармай қалсақ,

      Ғапылдықтан айрылған ызасы өтер.

      Не қылса, сол күн бала шала ұйықтайды,

      Өтірік, расын ойланып таба алмайды.

      Мыс бақырын қолына алды дағы,

      Лапкеге күндегіден ерте барды.

      Шал дағы дереу дайын бола қалды,

      Бір дорбадан көмір мен көрік алды.

      Екеуі сәлемдесіп болғаннан соң:

      – Мысың қайда, балам? –  деп дігір салды.

      Мыс