Бір сөзім Мың бір түннен оқып жүрген,

      Өлең қып сол сөзімді айтқым келген.

      Болыпты ағайынды екі жігіт,

      Бағдатта Мұстапа мен Сапа деген.

      Екеуі жетім еді əкесі өлген,

      Талаптан жетеміз деп, бос жүрмеген.

      Тігінші, кестеші еді кіші інісі,

      Мұстапа суретшілік ғылым білген.

      Екеуі екі айырылмақ қамын жеген,

      Бір шетке кетпек болып жұрт көрмеген.

      Мал тапқаны бір іздеп таппақ болып,

      Серт қылып, бір-біріне уəде берген.

      Екеуін екі жаққа тағдыр бөлген

      Жандар емес қатерден əсте именген.

      Шын, Машынға1 Сапасы кете тұрсын,

      Мұстапа Балсураға2 бұрын келген.

      Мұстапа – бойдақ, кедей біраз тұрған,

      Кəсібін күннен-күнге Тəңірі оңғарған.

      Аздан соң қатын алып, үй салғызып,

      Шаһарда сенімдінің бірі болған.

      Пұл құрап, киім түзеп, қарны тойған,

      Қағазға өрнек жасап, сурет ойған.

      Құдайым кешіктірмей бір ұл беріп,

      Молдалар оның атын Əзім қойған.

      Бір жасап, екі жасап, Əзім өсті,

      Сонан соң медресеге барып түсті.

      Аз жылда жақсы ғылым нəсіп етіп,

      Жас жігіт жүзі нұрлы, көңлі масты.

      Оқудан шыға ұстады ата өнерін,

      Асырды атасынан əрбір жерін.

      Сол күнде ажал жетіп, Мұстапа өліп,

      Жыртық-жетім болмады ол жас өрім.

      Атаның харекетін ұстай алды,

      Өнері артық шығып, жан таң қалды.

      Алушылар көбейіп мұның ісін,

      Бұрынғыдан артылып мал құралды.

      Бір күні лəпкесінде отыр еді,

      Торғын тон, алтын кемер бір шал келді.

      Не қылса бір құрметті адам ғой деп,

      Əзім тұрып, иіліп сəлем берді.

      Сəлемін алды, шал да амандасты,

      Қасына жуық келіп жақындасты.

      – Жат жердің адамы едім, е, шырағым,

      Не харекет қыласың? – деп сұрасты.

      – Жасымнан жетім едім көңлі сынық,

      Өнерім артық емес ондай ұлық.

      Еңбекпенен көз сүзбей күн көремін,

      Харекетім – суретші, бояушылық.

      – Мінезің, түсің жақсы надан дерге,

      Артық өнер қиын ба талапты ерге?

      Тесілген күні бойы сендей жасты

      Аяймын, өнімі жоқ бұл өнерге!

      Бұл сөзге Əзім тұрып ашуланды,

      – Тұрпайы сөйлейсіз, –  деп қарай қалды.

      Атамның харекетін қорлама, бай,

      Аш емен, болмасам да сендей малды.

      – Қорламаймын һəм, балам, зорламаймын,

      Тесілген күні бойы сені аяймын.

      Химия ғылымын білуші ем, үйретер ем,

      Мысты алтын жасаушы ем, алдамаймын.

      Шын өнерге қайтер ең көзің жетсе?

      Əркімге жарамайды мұны үйретсе.

      Өзі үлкен, өзі оңай, артық өнер,

      Аз жұмыспен көп алтын хасил3 етсе.

      Мен дағы жүргенім жоқ малдан күсіп,

      Айттым, балам, басыңа мейірім түсіп.

      Ертең ерте мысыңмен дайын болып,

      Көңліңнің дəркүмəнін алшы шешіп.

      Əуелі хақтығына жетсін көзің,

      Серт қылдым ғой үйретпек болып өзім.

      Ертең ерте сол жерден табыспаққа,

      Екеуі уəде байлап, қойды сөзін.

      Шал кетті, аң-таң бала үйге қайтты,

      Көргенін апасына келіп айтты.

      Химия ғылымы бар дейтін, сүйтсе дағы

      Анасы басын шайқап, ішін тартты.

      – Апар да мыс бақырды алдына сал,

      Алтын болса, болады бір талай мал.

      Жалғызым, не қылсаң да сақ болып жүр,

      Жəдігөй боп жүрмесін антұрған шал.

      Бала айтты: – Тəңірім қақса, бенде не етер,

      Жалған болса, білінер, қор боп кетер.

      Шын болып, уəдеге бармай қалсақ,

      Ғапылдықтан айырылған ызасы өтер.

      Не қылса, сол күн бала шала ұйықтайды,

      Өтірік, расын ойланып таба алмайды.

      Мыс бақырын қолына алды дағы,

      Лапкеге күндегіден ерте барды.

      Шал дағы дереу дайын бола қалды,

      Бір дорбадан