Σέβομαι σα βωμό το μνήμα του πατρός σου

      κι αφού προστάζεις θα σου κρίνω απ' την καρδιά μου.

      Καθώς τον τάφο του σεβάστηκες, και κρίνε.

      Χύνε, κ' εύχου καλό για όσους τον αγαπούνε

      Και ποιοί 'ναι οι φίλοι αυτοί που λες να ονοματίσω;

      Εσένα πρώτα πες κι όσοι 'ναι εχθροί του Αιγίσθου.

      Τότε για με και σε την ευχή λες να κάμω.

      Μόνη σου πια κατάλαβε τι έχεις να κρίνης.

      Ποιο λοιπόν άλλο μετά μάς να βάλω ακόμα;

      Τον Ορέστη μελέτησε, όμως κι αν λείπη.

      Καλά λες, και τον έφερες και με στο νου μου.

      Τώρα θυμάμενη, γι' αυτούς που τον σκοτώσαν.

      Τι να πω; ξήγησέ μου της άμαθης να μάθω.

      Κάποιος γι' αυτούς άνθρωπος ή θεός να φτάση,

      Και ποιο απ' τα δυο, κριτής των ή εκδικητής των;

      Τόσο φτάνει να πης, το αίμα να πάρη πίσω.

      Και μου είναι τούτο απ' τους θεούς συχωρεμένο;

      Πώς όχι, τον εχθρό με κακό να πλερώνης;

      Κήρυκα μέγιστε της γης και τουρανού,

      βοήθησέ μας, χθόνιε Ερμή, και στείλε μου τις

      αυτές μου τις ευχές κάτω στη γης, ν' ακούσουν

      του κάτω κόσμου οι θεοί, που το φυλάγουν

      το αίμα του πατέρα μου, κ' η Γη που όλα

      γεννά και θρέφει και το σπέρμα πίσω παίρνει.

      Και γω σκορπόντας στους νεκρούς τα δώρα τούτα

      λέω και κράζω «ελέησε και με, πατέρα,

      και τον Ορέστη, να τον φέρουμε στα σπίτια,

      που έτσι σαν πουλημένοι τώρα τριγυρνούμε

      απ' την ίδια τη μάννα μας· κι άλλαξεν άντρα

      τον Αίγιστο αντίς σε, το συνεργό του φόνου.

      Κ' είμαι σε