Było sobie niegdyś w szkole

      Piękne dziecię, zwał się Janek.

      Czuł zawczasu bożą wolę,

      Ze starymi suszył dzbanek.

      Dobry z niego byłby wiarus,

      Bo w literach nie czuł smaku;

      Co dzień stary bakalarus

      Łamał wierzby na biedaku,

      I po setnej, setnej próbie

      Rzekł do matki: "Oj, kobieto!

      Twego Janka w ciemię bito,

      Nic nie wbito – weź go sobie!…”

      Biedna matka wzięła Jana,

      Szła po radę do plebana,