Jenny najwyraźniej nie przysłuchiwała się tej wymianie zdań, podskakując beztrosko na chodniku. Omijała granice między płytkami chodnikowymi, od czasu do czasu mrużąc oczy i wypatrując czegoś na niebie. Matka posłała jej szybkie, ukradkowe spojrzenie i ponownie ostro zwróciła się do Marii. Chwyciła ją mocno za ramię i wysyczała przez zaciśnięte zęby. – Twoja siostra jest dość specyficzna, a ja muszę mieć pewność, że potrafisz być za nią odpowiedzialna. Mogę ci zaufać, Mario?

      Maria skinęła głową z nadąsaną miną.

      – Nie. Chcę, żebyś to wyraźnie potwierdziła. Mogę na tobie polegać? Będziesz odpowiedzialna za swoją siostrę? Wymóg jest taki, że nie będziesz myślała tylko o sobie. Mogę ci zaufać?

      – Taaak.

      Gdy w końcu ponownie ruszyły, Maria znowu wolno wysunęła się do przodu, ale Jenny i tym razem podążyła jej śladem, trzymając się z boku, ale to się jakoś dało znieść. Maria nie chciała się znajdować bliżej matki niż w promieniu pięciu metrów.

      Ogarnęło ją uczucie głębokiej, przytłaczającej tęsknoty, którą nosiła w sobie od zawsze. Czuła jej obecność gdzieś z tyłu głowy od wielu, wielu lat – było to uczucie, które stanowiło połączenie tęsknoty i niedosytu. Pragnęła, aby zaczęło się prawdziwe życie i myślała, że aby to się zdarzyło, musi uciec od własnej rodziny. Kochała je – Jenny i matkę – ale nie potrafiła z nimi wytrzymać. Zawsze wszystko robiły wspólnie. Nigdy nie miała chwili tylko dla siebie, z wyjątkiem nocy, przed komputerem.

      Jej siostra jak zwykle przebywała w swoim własnym świecie i niczego nie pojmowała. Matka była gorsza. Musiała wszystko wiedzieć i kontrolować. Poza tym zdawała się przekonana o tym, że dokładnie wiedziała, co Maria czuła, uważała, a nawet myślała. Jednak nie miała o tym bladego pojęcia.

      – Mario, czy kiedykolwiek już się pieprzyłaś? – zapytała Jenny.

      – Hmm, tak i co z tego? – odparła (choć to nie była prawda).

      – Jakie to uczucie?

      – Mmm, najpierw trochę bolało, ale potem było pięknie.

      – Robiłaś to wiele razy?

      – Nie, tylko raz.

      – Z chłopakiem, w którym byłaś zakochana?

      „Jakby to koniecznie musiał być chłopak” – zastanawiała się rozkojarzona, ale wtedy przypomniała sobie epizod, który wykorzystała do swojego kłamstwa. Leżała w ciemności na szerokim łóżku, otoczona czyimiś wierzchnimi nakryciami. Zza ściany dochodziły pulsujące muzyczne basy i pokrzykujące głosy, kojarzące się z tłumionym pohukiwaniem. Wszystko wokół buczało. Zamknęła oczy. Adam dobierał się do niej niezdarnie, próbowała zachęcić go dłonią, ale nie chciał zesztywnieć. W końcu zapadła w sen, on również. Po jakimś czasie otworzyły się drzwi i jakaś dziewczyna nakryła ich leżących z opuszczonymi spodniami. Było o czym plotkować na imprezie.

      – Niee, nie byłam w nim zakochana – odparła.

      – A nie powinno się być?

      Maria zmarszczyła czoło. – Co masz nam myśli z tym ”powinno”?

      – No, przecież… słyszałam, że trzeba być w sobie zakochanym… gdy się z kimś pieprzy.

      – To zależy od ciebie. Ważne, żeby nikt cię do tego nie zmuszał.

      – Mama mówi, że mam na to jeszcze dużo czasu i że to powinien być ktoś, kogo będę kochać.

      – Nie musisz zawsze robić wszystkiego, co uważa matka.

      Te słowa wypadły z niej same i wywołały uśmiech, ale szybko obejrzała się przez ramię. Matka znajdowała się niemal dziesięć metrów za nimi. Maria poczuła na sobie intensywne spojrzenie Jenny, które wprawiło ją w dobry nastrój i napawało dumą.

      – Na zajęciach gimnastyki w zeszłym tygodniu pokazałam chłopakom swoje piersi. – Jenny nagle przerwała ciszę. – Ale nie każdemu pozwoliłam ich dotknąć – tylko Christianowi i Frederikowi. Christian jest zjawiskowy.

      Maria ponownie zmarszczyła czoło. – Po co to zrobiłaś?

      – Uważałam, że to zabawne. Fajnie było popatrzeć jak się napalili.

      – Jenny!

      – Co?

      – Nie możesz robić wszystkiego, co ci przyjdzie do głowy. To nie był dobry pomysł.

      – Dlaczego nie?

      – No bo nie. Bo ja tak mówię… ok?

      – Tylko nie wspominaj o niczym mamie – poprosiła Jenny i spuściła wzrok.

      – Nie powiem.

      – Powinnaś zobaczyć wyraz ich twarzy… – dodała Jenny i obdarzyła Marię dużym, szerokim uśmiechem.

      Zapach chloru dotarł do nich jednocześnie ze śmiechem, krzykami i pluskaniem dochodzącymi z basenu. Maria przytrzymała drzwi, czekając na matkę. Potem bez słowa skierowała się w stronę basenu do ćwiczeń. Pływanie było dla niej czymś najpiękniejszym na świecie. Pozwalało oczyścić myśli i być samej ze sobą. Kiedy wybierała się na pływalnię i miała mnóstwo problemów, po przepłynięciu kilku kilometrów pozbywała się ich wszystkich. To było cudowne. Fantastyczne poczucie zmęczenia okazywało się niezawodne samo w sobie.

      Jednak dzisiaj nie miała specjalnej ochoty na pływanie. Po przepłynięciu