Riley werd overspoeld door de duisternis.

      De lucht was klam.

      Ze zat ineengedoken onder houten planken, kruipend door de aarde.

      Ze stak haar vastgebonden handen uit en voelde een hek van metalen gaas.

      Ze zat opgesloten.

      Maar waar? En hoe was ze hier terechtgekomen?

      Ze had moeite om het zich te herinneren...

      Ze zat gevangen onder een krakkemikkig huis.

      Ze had een andere vrouw uit deze zelfde kooi bevrijd.

      Toen ze zelf had geprobeerd om weg te komen, werd haar vluchtweg geblokkeerd door de man die de andere vrouw gevangen had gehouden.

      En nu zat ze hier, als volgende gevangene van het monster.

      Riley schreeuwde zo hard als ze kon. Maar ze wist dat niemand haar kon horen, hier in deze afgelegen ruïne van het huis, omringd door open kavels. Alsnog schreeuwde ze en schudde ze tevergeefs aan het hek totdat ze hees en uitgeput was.

      Ze wist niet hoeveel tijd er voorbij was gegaan voordat ze een deur open en dicht hoorde gaan, gevolgd door het geluid van iemand anders die door de kruipruimte bewoog.

      “Wie is daar?” vroeg ze met een zwakke stem.

      Natuurlijk wist ze wie er gekomen was.

      Het was het monster zelf.

      Hij haalde de deur van de kooi van het slot, en duwde Riley hardhandig terug toen ze een vergeefse poging deed om langs hem te glippen. Toen kwam het gesis van gas, een doordringende geur, en de verblindende witte vlam van de gasbrander. Zodra haar ogen zich hadden aangepast, zag ze zijn kwaadaardige, smalende gezicht in het brandende licht terwijl hij haar met de vlam begon te teisteren...

      Riley werd uit de herinnering gerukt door het geluid van een student die zijn keel schraapte. Ze keek om zich heen en besefte waar ze echt was.

      Voor haar zat een groep studenten in rijen op verschillende hoogtes in de collegezaal. Hun gezichten waren allemaal op haar gericht.

      De studenten waren nieuwe agenten in training, NAT's.

      Ze moest hen onderwijzen, hen vertellen hoe het was om een FBI-agent te zijn in de Behavioral Analysis Unit.

      De jongeman die een vraag had gesteld keek haar verwachtingsvol aan, in afwachting van een antwoord. Het kostte haar even om te herinneren was de vraag was.

      O, ja.

      “Bent u ooit zelf het slachtoffer geworden van een van de moordenaars waar u achteraan zat?”

      De vraag had een flashback teweeggebracht. Ze ademde diep in en zei,

      “Ja, ik ben gevangengenomen. Vaker dan ik graag zou toegeven. En soms door mijn eigen stommiteit.”

      De ogen van de student werden groot.

      Hij vroeg, “Wat bedoelt u?”

      Riley zei, “Er is een reden waarom agenten van de BAU in een team werken. Je moet andere agenten vertrouwen en op ze steunen, en soms weten ze beter wat ze aan het doen zijn dan jijzelf. Ik heb met heel veel uitstekende agenten gewerkt. Ik had een briljante mentor die me leerde om het meeste uit mijn unieke vaardigheden te halen, en ik heb een paar geweldige partners gehad, waaronder een die mijn beste vriend werd. Mijn ergste fouten gebeurden wanneer ik er niet in slaagde om die mensen genoeg te vertrouwen.”