Pewnego razu latem wyszedł niedźwiedź z wilkiem na przechadzkę po lesie. Wtem niedźwiedź usłyszał ładny śpiew jakiegoś ptaka i rzekł:

      – Bracie wilku, co to za ptak tak ładnie śpiewa?

      – To król ptaków, – odparł wilk – przed nim musimy się korzyć1.

      A był to mysikrólik, czyli strzyżyk.

      – Jeżeli to król, – rzecze niedźwiedź – to chciałbym obejrzeć jego pałac. Zaprowadź mnie tam.

      – To tak nie można, jak ci się zdaje – odparł wilk. – Trzeba zaczekać, aż przyjdzie królowa.

      Wkrótce potem przyleciała królowa z królem. Oboje mieli posiłek w dziobach i chcieli nakarmić dzieci. Niedźwiedź byłby chętnie zaraz ich odwiedził, ale wilk schwycił go za ramię i rzekł:

      – Nie, musisz poczekać, dopóki pan król i pani królowa nie odlecą.

      Przyjrzeli się z uwagą miejscu, na którym tkwiło gniazdo i odeszli. Ale niedźwiedź nie miał spokoju, chciał koniecznie obejrzeć pałac królewski i udał się tam znowu po niejakiej chwili.

      Właśnie król i królowa odeszli; zajrzał do gniazda i zobaczył w nim pięcioro czy sześcioro piskląt.

      – Czy to pałac królewski? – zawołał niedźwiedź. – Ale to marny pałac – a wy także nie jesteście królewskimi dziećmi, lecz hołotą, tałałajstwem2.