Pewien kundel miał złego pana, który go głodem morzył1. Gdy już nie mógł dłużej wytrzymać u niego, opuścił go ze smutkiem.

      Na ulicy spotyka wróbla, który rzecze:

      – Bracie kundlu, czemuś taki smutny?

      – Głodnym – pies odpowie – nie mam co jeść.

      – Pójdź ze mną, bracie, do miasta – rzekł na to wróbel – ja cię nakarmię do syta.

      Poszli tedy razem do miasta, a gdy się zbliżyli do sklepu rzeźnika, ozwie się2 wróbel do psa:

      – Zostań tutaj, a ja ci przyciągnę kawałek mięsa.

      Co rzekłszy, wróbel wpadł na wystawę sklepu i dopóty3 dziobał, targał i przysuwał kawałek mięsa, leżący na brzegu, aż go rzucił na ziemię. Pies mięso pochwycił, uciekł w kąt i pożarł.

      – A teraz – rzecze4 wróbel – pójdziemy do innego sklepu, to znowu ci dostarczę jaki kawałek, byleś się mógł nasycić.

      Gdy pies zeżarł i drugi kawałek, pyta go wróbel:

      – I cóż bracie kundlu, najadłeś się?

      – Tak – odparł pies – mięsa mam dosyć, ale chleba nie dostałem jeszcze.

      – Możesz mieć i chleb – rzekł wróbel – pójdź ze mną.

      Zaprowadził go do sklepu z pieczywem i póty dziobał w parkę bułeczek, aż ją zrzucił na ziemię, a gdy pies więcej zażądał, wskazał mu innego piekarza i znowu dostarczył mu chleba.

      Tak nasyciwszy kundla, pyta wróbel:

      – Cóż, braciszku, najadłeś się?

      – O tak! – odparł kundel – ale teraz chciałbym trochę wybiec za miasto.