– W ręce1 aspana2, Panie Jakubie,

      Mówisz: kradzione lepsze i chcesz tego dowieść;

      Ja sobie rozmaite przypowieści lubię,

      Powiem aspanu przypowieść:

      W samym końcu zaścianku, pilnując swéj niwy,

      Żył sobie szlachcic poczciwy, —

      A miał syna wyrostka z wąsem wyżéj nosa,

      Chłopiec dobre miał serce, ale w głowie za to

      Okropnie było pstrokato,

      Zwyczajnie jak u młokosa.

      A tutże mój mospanie, obok ich stodoły

      Ciągnął się wygon sąsiada,

      Na którym pasły się stada,

      Konie, owieczki i woły.

      – Czy wiecie co, tatulu (tak mówił raz młody),

      Fraszki to – praca i cnota,

      U nas panie poczciwość, trudy, niewygody,

      A w domu wieczna hołota3;

      Czy to Pan Bóg uważa4, że ludziska giną,

      Poczciwym nie da talarka,

      Dla jednego pomyślność odmierza ośminą5,

      Drugiemu liczy na ziarnka.

      Na przykład choćby u nas: – ot idą zapusty,

      A w domu ni to, ni owo,

      Hola, jakby to dobrze, by na Czwartek Tłusty

      Utuszyć pieczeń wołową!

      – A skądże weźmiesz wołu?

                                              – Czy to wielka sztuka,

      Niby to dostać nie możem,

      Chodzą woły sąsiada – po gardlisku nożem,

      Niech potém sąsiad poszuka. —