W kruchcie jednéj niedzieli, wynędzniali, nieśmieli,

      Dwaj żebracy siedzieli.

      A że wcześnie dość było, a gawędzić tak miło,

      Więc się sobie gwarzyło.

      Gwarzą różnie a różnie, satyrycznie, ostróżnie,

      O panach, o jałmużnie,

      O kalectwie i latach, o szatach i o łatach,

      O dziadowskich intratach1.

      O żebrackim swym stanie, o dzwonach, o organie,

      I o księdzu plebanie.

      I rzekł Szczudło koledze: «Wiész, że doma2 nie siedzę.

      Czasem wioski odwiedzę.

      Czasem sobie zachodzę pod figurę przy drodze,

      I tam piosnki wywodzę3.

      Jest przychód jaki taki, na dzień ze dwa szostaki,

      Na kupienie tabaki.

      Ale najlepsza rada, iść, gdzie odpust wypada,

      Gdzie narodu4 gromada;

      Mówić święte pacierze i śpiéwać piosnki szczerze, —

      A pewno się grosz zbierze.

      Ale jedna przestroga, módl się tylko do Boga,

      Nie patrz, czy kwota mnoga.

      Bierz jak podarek Boży, kto ci do ręki włoży,

      A Pan Bóg ci przymnoży.

      I twych modłów nie straci, za jałmużnę współbraci,

      Dobrodziejom zapłaci!»

      Słuchał Kostél téj mowy – «Rozum – rzecze – wart głowy,

      Koncept wielce jałowy.

      Iść pod krzyżyk… a może!… zbierzesz skarby nieboże,

      Pan Bóg ci dopomoże.

      A ja idę we dwory, choć żebrackie ubiory

      Psy szarpają ze sfory.

      Mam jałmużny do syta, król mię żywi – i kwita.

      Pełna moja kaléta.

      Człek się wesprze na kuli, idzie pod zamek króli,

      Do muru się przytuli.

      Tam zjeżdżają się pany, wojewody, hetmany,

      Każdy w złoto przybrany.