'n Lipstiek-lewe. Kristel Loots
Читать онлайн книгу.
het genoeg drama in my lewe,” probeer sy nog vir Petra verduidelik. “Ek wil net ’n boring boyfriend met ’n bril en ’n aktetassie hê. Dis al.”
“Dan gaan jy boring kinders met brille en aktetassies baar.”
“Jy weet ek wil nie kinders hê nie, nóg met nóg sonder brille en/of aktetassies. En veral wil ek hulle nie baar nie. Jig!”
“Ai, Roxy,” sug Petra. So asof sy die ouer suster is en Roxy haar protégé.
“Jy lyk besonder mooi vanaand,” troos sy. “Jessica Rabbit op haar beste.” Sy lag. “As Ma moet sien hoe peul jou bobaas-bazookas by daardie toppie van jou uit, sit sy die predikant op jou.”
“Ek soek nie ’n predikant op my nie. Veral nie as hy ordentlik is nie.”
Petra is darem meer gerusgestel oor Roxy se geestestoestand toe sy opstaan om te ry. Terug na haar voorstedelike huis met die lowergroen tuin en grasperke, ’n swembad met helderskoon water en haar vervelige voorstedelike lewe.
Roxy gaan sien haar by die deur weg voordat sy vir oulaas ’n draai voor die spieël gaan maak. Al is dit net om haarself te oortuig dat dit die dekselse Duitser se verlies is dat hy nie vanaand opgedaag het nie.
Hoekom sy vir die dekselse Duitser mooi wou lyk, weet die duiwel alleen. Hoekom het sy ’n duur toppie gaan koop, haar hare laat doen, haar lippe posbusrooi gemaak? Seker maar ’n kwessie van trots. Hy moes besef het wat hy misloop – omdat hy te veel hare op sy hande het en niks om daarvoor te vergoed nie. Hy moes teruggegaan het Duitsland toe met ’n effense onvergenoegdheid in hom omdat sy hom van haar lyf af weggehou het.
Dis lekker om die gulsigheid in ’n man se oë te sien, om vrou te wees. Dit laat jou glo daar is nog hoop, doer ver, voor in die stofpad. Jy het nog nie heeltemal verskrompel, opgedroog soos ’n verwelkte blom op ’n vergete graf nie.
Maar die sexy toppie met die fyn afgewerkte detail en die fraai veterbandjies kon maar in die kas bly hang het. Tot dusver, die hele bedroewende naweek lank, is dit nog net sy en die nuuskierige verkoopsvrou in die winkel wat haar cleavage gesien het. En nou darem ook Petra.
Die dêm Duitser, lid van die toergroep wat sy hierdie week namens Tafelberg Toeriste rondgeneem het, het sy avontuurlustige fynproewerslus elders geles gekry. Die soektog is nog nie verby nie. Sy’t nog nie vir Mister Right gekry nie. Of ten minste net iemand wat nie ’n ineengekrimpte koolkop van haar lyf maak nie.
Toe die laataandnuus op televisie begin, gee Roxy oor. Daar gaan nie vanaand iets gebeur wat haar lewe sal opkikker nie. Sy maak die knoop van haar jeans los en kreun van lekkerkry. Wát ’n verligting om van die stywe ding ontslae te raak sodat sy weer met gemak kan asemhaal! Sy stroop die ongenaakbare materiaal van haar lyf af en pluk sommer ook die mooi rooi toppie uit.
Kan ook maar my gesig gaan was, brom sy onderlangs, en in die bed klim. So alleen soos die armsalige Sneeuwitjie in haar glaskis voordat die rondreisende prins wat prinsesse van gewone meisietjies maak, gaaf genoeg was om haar wakker te soen. Sy wat Roxy is, gaan in elk geval nie vanaand gesoen word nie. Nie deur prins óf padda nie.
Dis ’n stryd om die ergste rooi van haar lippe af te kry. Haar lippe is later aan die tintel, maar nie van die soene wat sy veronderstel was om te kry nie. Dis ook maar oukei. Die Duitser se soene het nie veel vir haar gedoen nie.
Sy gooi haar nagrok oor haar kop. Nogal sexy genoeg, dink Roxy, effens spytig, toe sy weer verby die spieël loop. Lekker funky so met die oënskynlik onskuldige strikkie en die Jessica Rabbit-embleem op die bors. Hier sit ek nou in my maagdelike wit nagkabaaitjie, dink Roxy, stoksielalleen op ’n smeulende Saterdagaand en ek word nie jonger nie.
Toe slaan sy maar haar laptop oop. Net gou kyk of daar iets op Facebook aangaan. Sy hoef mos nie te antwoord nie. Al haar Facebook-vriende hoef nie te weet sy’t niks beters om op ’n Saterdagaand te doen as om te Facebook nie.
Haar vingers vlieg oudergewoonte oor die sleutelbord toe sy die bekende www.facebook.com intik. Sy tik haar persoonlike e-posadres in en toe die wagwoord wat haar na haar Facebook-blad moet vat: notbadjustdrawnthatway.
Niemand anders gebruik ooit my laptop nie, besef sy skielik. Ek kan netsowel die rekenaar vra om die ellelange notbadjustdrawnthatway as my wagwoord te onthou. Sy tik die toepaslike blokkie af sodat sy in die toekoms nie so lank hoef te wag om by Facebook in te gaan nie. Nou kan enigiemand, vriend óf vyand, natuurlik lees wat sy en haar Facebook-vriende op haar muur skryf, maar net as hulle toegang tot haar laptop het – wat nie gaan gebeur nie. Probleem opgelos!
Roxy lag sag. Sy sal nooit waag om dit op die werk se rekenaar te doen nie. Daar is notbadjustdrawnthatway die slot wat haar geheime vir haar kollegas en ander nuuskierige agies en rondsluipers toesluit.
Sy frons skielik. Miskien, as sy nou daaraan dink, is haar wagwoord nié so besonder veilig nie. Almal wat haar ken, weet van haar beheptheid met Jessica Rabbit. Dit verg seker nie rocket science om uit te werk wat die towerwoord is om haar e-pos en haar totale virtuele lewe oop te sluit nie. Dis tog die bekendste woorde wat uit Jessica Rabbit se tuitlippies gekom het: “I’m not bad, I’m just drawn that way.”
Sy moet seker haar wagwoord verander, so gou moontlik! Net nie vanaand nie.
Soos gewoonlik wag sy met ’n tikkie opwinding vir haar blad om af te laai. Dalk ... wie weet ... dalk is daar hierdie keer iemand wat haar op Facebook gesoek en opgespoor het. Wat van ’n ou studentevriend? Nee, nog beter – ’n geheime bewonderaar wat nooit die moed gehad het om haar te nader nie.
Ha! dink sy, vies vir haarself, en jy lag Petra uit omdat sý lugkastele bou! Nou goed dan, die beste waarop sy kan hoop, is iemand wat haar profielfoto raakgesien het en genoeg belangstel om vir haar ’n persoonlike e-pos te stuur. Iemand wat dink sy’s hot, haar Facebook-vriend wil wees en meer van haar wil weet. Maar vir wie sy nie alles van die verre verlede hoef te vertel nie. Iemand wat nooit sou kon raai dat sy, met haar glansrooi hare en smaraggroen oë, wat so hoopvol op haar profielfoto die wêreld in die oë kyk, ’n hele begraafplaas vol geraamtes in die kas het nie.
Dit sal beslis nie van haar skoolvriende kan wees nie, want almal uit haar grootworddorp weet dat daar ’n skande-stankie aan haar kleef. Daar is destyds baie oor haar gefluister. Dié wat nie geweet het waarom sy feitlik oornag uit die dorp verdwyn het nie, het om die teekoppies daaroor gewonder. En die praatjies wat daar uitgebroei het, was sappig genoeg. Net jammer ... die waarheid was nóg sappiger en sou die ore laat tuit het as dit uitgelek het.
Die jare het haar gelukkig geleer om realisties te wees. Sy weet die geluksgodin is lankal die dinges in vir haar. Sy sal nie maklik so ’n los gelukkie raakloop nie. Sy het eerder ’n kans om deur die weerlig doodgeslaan te word.
Daar is maklik tien nuwe posts op haar Facebook-muur geskryf, sien Roxy. Die meeste daarvan sowat vier uur gelede voordat selfs die bleeksiele, wat hul dae agter hul rekenaars deurbring, geshut-down het en die strate in is vir Saterdagaand se pret en plesier.
Nie almal is so pateties soos sy nie – niémand is so pateties soos sy nie.
Maar dis darem nie nét sy wat by die huis is nie. Haar dierbare sus het dit goedgedink om, nadat sy hier weg is, vir die virtuele wêreld te vertel waarmee sy haar besig hou. Ons sit hier soos die stokou getroudes wat ons is, het Petra skaars ’n kwartier gelede op haar muur geskryf, seker net nadat sy by die huis gekom het. Die kinders slaap uiteindelik en ons gaan nou ’n glasie rooiwyn drink en ’n video kyk. Rustig by die huis terwyl die res van julle seker die stad op horings neem.
Kla jy of spog jy? vra sy vir die profielfoto van Petra wat haar glimlaggend aanstaar.
Sy sien hulle so voor haar sit. Petra in haar gladde gimbroek wat soos ’n tweede vel om haar sexy agterstewe span en met ’n paar sokkies aan die voete. Seker met haar kop op Herman se skoot, so tevrede soos twee katte met room aan hul snorbaarde, krulstert-gelukkig toegegooi onder ’n kombers of ’n ding. En as hulle vaak raak, klim hulle eenvoudig in die bed, rol hulle teen mekaar en hou mekaar vas. Sommerso met sokkies en al as dit daarop aankom. Al wat die idilliese prentjie bederf, is die twee kinders wat in die kamer langsaan lê en slaap. Want hulle kan enige