'n Lipstiek-lewe. Kristel Loots
Читать онлайн книгу.
Zander se naam op die skermpie. Niks wat Zander Muller haar kan vertel, kan haar vreeslik ontstel nie. Behalwe as dit oor die trippie Amerika toe gaan ...
Eintlik irriteer hy haar meestal grensloos. Wil seker weer hê sy moet vir hom die een of ander gunsie bewys. Sy oorweeg dit om nie te antwoord nie, maar die Saterdag is so vrek vervelig dat sy tog maar die antwoordknoppie druk.
Sy hoor dadelik die geroesemoes op die agtergrond toe sy die foon teen haar oor hou. Daar word weer iewers gerinkink asof kuier uit die mode gaan!
“Haai, Zander, wat’s jou probleem?”
“Is dit nou ’n manier om ’n man te groet?”
“As dit jý is wat bel, ja.”
Sy hoor hom sug. “Waar’s jy? Kan ek na jou toe kom?”
“Dis amper elfuur.” Ag, aarde tog! Sy klink soos iemand se ma.
“So?” Sy hoor hom lag. “Verander jy in iets skrikwekkends as die klok twaalfuur slaan?”
Hy het dit nie ver mis nie. As sy vaak is, raak sy moerig. Wel, moeriger as gewoonlik, in elk geval.
“Ek is by die huis,” erken sy teësinnig.
“Wie’s by jou?”
Natuurlik verwag hy dat daar iemand by haar moet wees.
Roxy maak haar oë ’n oomblik lank toe. Sy is so moeg daarvan om voor te gee, om te probéér voorgee dat sy haar
flerrievlerke wyd oopsprei en elke aand ’n ander bedmaat het. “Ek is alleen, Zander.”
“O hel! Een van dáárdie aande. Watter arme ou het jy nóú weer gefrustreerd huis toe gestuur?”
Roxy weet sy moet tot tien tel, maar dis asof sy nie kan onthou hoe die getalle op mekaar volg nie. “Dit, Zander Muller, het niks met jou te doen nie.”
“Ek verstaan jou nie, weet jy, Roxy? Die ouens op kantoor vrek oor jou, maar niemand kry behoorlik vatplek aan jou nie.”
“Vatplek aan my is nie vir die ouens op kantoor beskore nie.”
“Maar jy flirt met almal!” kap hy terug.
“Ek hoor niemand daaroor kla nie.”
“Jy sal ook nie.”
Die gesprek begin Roxy verveel. “Wat pla jou, Zander? Praat dat ek hoor.”
“Ek wil nie oor die telefoon met jou daaroor praat nie. Kan ek gou daar na jou toe kom?”
“Ja, jong, kom tog maar,” gee sy in. Die aand was lank; selfs Zander se geselskap is beter as die vier mure wat haar so stilswyend omring. Zander is nie naastenby waarna sy op soek is nie, maar hy is ’n man en sy hou van mans. Sy hou van die aapstreke wat hulle uithaal om jou te beïndruk wanneer hulle jou in die bed wil kry. Sy geniet die mag van haar vrouwees terwyl sy nog kan.
Terwyl ek nog my eie tande het, dink Roxy toe sy opstaan om haar hare te borsel. En my lyf. Soort van. Sy streel met haar hande langs haar sye af. Sy’s effens oorgewig, sy weet. Maar dis net éffens. Sy sukkel haar vrek om die vyf kilogram wat sy die jaar aangesit het, te verloor, maar sy kan nie haar lewe on hold sit totdat dit gebeur nie. En buitendien, vet of te nie, hierdie lyf van haar is nie sommer enige lyf nie. Sy’t kurwes waar ander vroue knoppe het en eintlik, as sy nou eerlik moet wees, hang niks nog naastenby op haar knieë nie. Wulps, besluit Roxy. Dis wat ek is – wulps. Sag en sappig en veral wulps.
Dis ’n stryd om klere te kry wat bolangs pas, maar sy leef daarmee saam. Die duiwel alleen weet waar sy haar boobs vandaan kry – haar ma én die arme Petra is so plat soos pool-tafels. En Oumalot, arme Oumalot se tieties het heeltemal verdwyn.
Ek sweer ek is nie familie van hulle nie, dink Roxy die hoeveelste keer, maar sy skuif die gedagte dadelik opsy. Dis nie nou die regte tyd om die donker geheime van haar lewe te probeer ontrafel nie. Sy probeer jare lank al sin maak daaruit en het nog niks verder gevorder nie; daar sal nie nou skielik ’n openbaring kom wat al haar vrae beantwoord nie.
Sy moet seker nie so desperaat bly man soek nie. Dit kan nie juis ordentlik wees nie. Maar sy doen dit tog. Dis haar laaste stuiptrekkings voordat sy boedel oorgee en beige rokke by gemaklike skoene begin dra.
En haar lipstiek in die vullisblik gooi.
Eintlik moes sy mans seker lankal afgesweer het. Met die nodige melodrama wat daarmee saamgaan. Sy behoort so bang te wees vir al wat man is dat sy nie eens alleen saam met een in dieselfde vertrek wil wees nie, maar Roxy het duidelik nog nie haar les geleer nie.
Vra haar ma – sý sal vir jou sê. Roxy is ’n grootmens, maar sy gedra haar nie soos een nie. Roxy wil nie hoor nie en die laaste stukkie hoop in haar wil nie sterf nie, maak nie saak hóé dit van alle kante af gesmoor word nie.
Wat Petra sê, is natuurlik waar. Mans is gevaarlik, maar sy wil desnieteenstaande en overgesetsynde nogtans tóg een van haar eie hê, asseblief en baie dankie.
Dalk hou ek maar net daarvan om gevaarlik te leef! daag sy die verwytende meubels en die stilswyende mure om haar uit om haar teë te gaan. Dis hoekom ek ingestem het dat Zander kan kom kuier. Of hy nou stewig op sy pote is of nie.
Roxy sluk. Het sy die krag om ’n halfbesope man met amoreuse gedagtes om middernag van haar lyf af te hou?
Wil sy?
Natuurlik wil sy. Zander Muller is seker maklik vyf, ses jaar jonger as sy. Liewe hemel! Sy is dalk ’n flerrie, maar dis nog nie te sê sy’s ’n tert nie. Ook nie ’n kuikendief nie.
Sy moes nie vir hom die kode vir die veiligheidshek gegee het nie. As haar bure weet hoe los haar lippe is, daag hulle haar voor die body corp. Ja, sý wat die poorte oopgooi vir enigiemand wat om middernag hier wil kom ronddwaal.
Wat weet sy in elk geval van Zander Muller? Mooi man wat hy is in sy Hugo Boss-pakke en blink skoene wanneer hy die Japannese sakemanne, wat die Kaap wil sien voordat hulle terugvlieg Japan toe, vir ’n “meet and greet” inwag. Hy’t hom nou onlangs maar eers by hulle aangesluit. Regte lyfwegsteker, as sy kan glo wat sy sien. Kansvatter. Keer gewoonlik eers teen huistoegaantyd terug as hy ’n kliënt vir middagete uitgeneem het, werk hom nie dood nie.
Sy ook nie. Sy self slaag skaars deesdae daarin om nuwe kliënte in te bring, sit ook maar meestal net agter haar rekenaar en Free Cell en Zuma speel. Wag op beter dae vir die firma, maar doen ook nie veel om dit te bewerkstellig nie.
En dan hoop sy nog heimlik om New York toe gestuur te word vir ’n freebie ...
Al wat sy regtig van Zander Muller weet, is dat hy met ’n sportmotortjie rondry wat hy beslis nie met sy Tafelberg Toeriste-salaris kan bekostig nie, iets waaroor daar al baie in die kafeteria geskinder is.
En dat sy nie sal omgee om vir ’n spin in daardie stukkie skitterblink staal te gaan nie ...
Hoofstuk twee
Sy kyk verbaas op toe daar enkele minute later aan haar deur gehamer word.
“Roxy! Dis ek, Zander. Maak oop!”
Sy spring orent. So gou? Sy’t aangeneem hy bel van iewers uit die stad, dat dit ten minste ’n halfuur sal vat voordat hy hier by haar woonstel kan wees. Wat doen sy nou? Sy sit nog hier in haar nagrok en haar skoongeskropte gesig, sonder ’n krieseltjie grimering en sonder ’n smeerseltjie lipstiek. Dis nie hoe sy die wêreld in die oë wil kyk nie – en baie beslis nie een van haar kollegas wat haar gewoonlik net in haar kantoorklere sien nie.
Maar voordat sy daaroor kan besluit, klop hy weer aan die deur. Hard. Te hard.
“Sjuut!” sê sy instinktief toe sy die deur op ’n skrefie oopmaak. “Die bure slaap.”
“O! Sorry, man. Ek was nie seker of jy my sal hoor nie. Kan ek inkom?”
Sal sy of sal sy nou nie? So in haar nagrok?
“Wat’s fout? Is hier iemand by jou?”
“Ek