Reënboog in die sand. Dirna Ackermann
Читать онлайн книгу.
>
Reënboog in die sand
Dirna Ackermann
Melodie
1
Die afgeleefde interkom op die lessenaar kug hees en onderbreek Sanita se gedagtegang.
“Tannie . . . eh . . . mevrou Joubert, meneer Burger is hier.”
Nie nou al nie. Asseblief tog nie.
Sy soek iemand wat die aarde se getol kan stopsit. Sy wil afklim, soos in dadelik, of . . . dalk moet sy net begin hardloop. Maak nie regtig saak waarheen nie, solank dit net weg is.
Nie eens haar gesellige kantoor met sy geërfde geelhoutmeubels, leerbank en blink plankvloere kan haar vandag inspireer nie. Sy wil darem nie hiervandaan weghardloop nie, maar selfs die flentertjie Persiese mat voor die bank laat haar vandag koud, al word die kleure ryklik gereflekteer in die uitbundige bos blomme wat sy ten duurste by die mark loop koop het. Net om haar so ’n bietjie op te beur.
Slagoffer speel is nie een van haar tydverdrywe nie. Vat die lewe soos hy kom, hanteer wat hy jou kant toe gooi en gaan aan; dít moes sy in haar jong dae al leer. Leef jou lewe, hanteer jou probleme. As dit voel asof ’n trein oor jou gery het, staan op en maak die stukke bymekaar. Keuses het gevolge, ja, maar die lewe speel ook nie aldag ’n regverdige spel nie. Tóg, so tussen die onregverdigheid deur deel dit meestal genoeg gom uit om ’n mens se wonde self te lap.
“Tannie?”
Ai, hoe lank gaan die meisiekind nog sukkel om die familiêre aanspreekvorm waarmee sy begin het te verruil vir die meer professionele “mevrou”?
“Dankie, Lida.” Die haarpunt wat uit Sanita se Franse vlegsel losgekom het, irriteer haar. Sy druk dit ergerlik agter haar oor in. “Vra hom om ’n oomblik te wag. Asseblief.”
Sommer vir die res van haar lewe as hy so gaaf sal wees, dankie.
Buite skroei ’n woedende wind landaf die see in; dit waai die wêreld toe onder die sand en ruk en pluk om die hoeke van die gebou. Binne bied lugverkoeling darem ontvlugting van die intense Oktoberhitte. Van die mooiste, mooiste maand was daar vanjaar nie veel sprake nie. In elk geval nie hier op Keurbaai nie. Een dag was dit nog winter en die volgende het hulle kaiings uitgebraai.
Soos so baie ander kry ook die onthaalbedryf swaar in die ongunstige ekonomiese klimaat en word sý natuurlik nie gespaar nie. Nie dat dit regtig sleg gaan nie. Sy hou nog heeltemal goed kop bo water, baie dankie. Die gastehuis is die eerste keer in ’n lang tyd heeltemal vol en, moet nou nie ’n fout maak nie, sy juig. Dis tog waarvan Markus altyd gedroom het, dan nie?
Maar dis Develcor se groot indoena wat daar by Lida vir haar wag. Hy en vier van sy mededirekteurs het gisteraand laat opgedaag. Gelukkig was sy uit. Sy het wel ’n boodskap gelos om verskoning te maak en beleef gevra of hulle vanoggend kan ontmoet. Daar is iets omtrent hulle beoogde ontwikkeling van ’n waterfront en kleinboothawe in die Koraalspruit wat uitgeklaar moet word.
Dit gáán haar onderneming beïnvloed. Hopelik positief. Soos die res van Keurbaai ook maar hoop en glo.
Eers het sy gedink die werkery sal haar gastehuis nie juis raak nie, maar toe verander alles sommer byna oornag – altans, so voel dit. Nou besef sy haar moeilikheid het nog lank nie klaar geblom nie.
Boonop is die man wat vir haar wag net mooi die laaste man op aarde wat sy wil sien.
Die interkom kras weer, en sy reik na die knoppie met ’n begeerte om die ou ding van die lessenaar af te klap en hom finaal uit sy ellende te verlos.
Kan hulle haar nie uitlos dat sy die res van die dag net hier in die miserabele skulp van haar selfbejammering sit nie? Sommer net wag vir die volgende stel treinwiele wat oor haar gaan loop? Kan iemand anders nie kom koppe stamp met die groot indoena van ’n korporasie waarvan die bestuurslede hulle onder haar dak tuisgemaak het, maar wat terselfdertyd hierdie einste dak bedreig nie?
Haar gom is aan die opraak. Daar is nou te veel plekke wat lapwerk nodig het. “Tannie?” roep-vra Lida, en selfs die ou interkom se aamborstigheid kan die kommer in haar stem nie verbloem nie.
Sanita pluk die teuels van haar wegholgedagtes styf en besef haar vinger rus steeds op die interkom se knoppie. “Ekskuus. Wat het jy gesê?”
“Eh . . . meneer Burger sê hulle wag vir hom in die konferensiekamer. Hy wil tannie . . . eh, mevrou, net ontmoet. Julle kan maar later gesels.”
’n Verskrikte blik na die hoë staanhorlosie in die hoek vertel die man wag sowaar al amper vyftien minute. “Dankie, hy kan maar inkom,” sê sy, haastig en saaklik soos sy haar deur die jare geskool het.
Diep inasem, Sanita. Nog dieper . . . maar paniek huiwer net onder die oppervlak. Toe verkoelde lug haar longe laat span, probeer sy willekeurig met die uitasemslag ontspan. Sy bid al langer as twintig jaar dat hierdie dag tog nooit moet kom nie, ondanks die enkele toegemesselde, verraderlike kompartement in haar hart waar daar altyd teengekap word.
Voor sy kans het om op die haastige raps teen die kantoordeur te reageer, gaan dit oop. ’n Lang man kom met groot en – so lyk dit – verbete treë tot voor die lessenaar. Die glimlag om sy mond is in dawerende teenstelling met die dolke in sy oë wat dreig om haar teen haar stoel vas te nael.
“Hallo, Sanita.”
En nét so blits die volgende trein bo-oor haar. Nou is daar geen wegkruipplek oor nie. Geen verweer teen die geweld waarmee die verlede sy opwagting gemaak het nie. Sy bewe van kop tot toon en net die skild van professionaliteit wat ’n mens noodgedwonge in hierdie bedryf moet opneem, beskerm haar.
Sy trek haar skouers maar waterpas, dwing ’n glimlag na haar gesig en staan op, dankbaar vir die standvastigheid van die lessenaar teen haar lam bobene.
“Hallo, Fourie.” Die hand wat sy uitsteek, bewe sowaar nie in die geringste mate nie. “Welkom by Waaiwater. Ek vertrou dat jy . . . júlle jul verblyf sal geniet.”
Sy warm greep om haar koue hand is sterk maar kortstondig voor sy hand teruggly tot teen sy denimbedekte dy, die vingers styf gebal in dieselfde afstandelikheid wat sy hom gebied het. Die formaliteit pas hom soos ’n jas.
Hy kug. “Gaan dit goed?”
“Ja, dankie.” Sy veins nou vir die eerste span. “Self?”
“Interessante naam, Waaiwater? Waar kom dit vandaan?”
Sowat van banaal. Het hy dan nie die webblad gesien nie? Kan hy nie liewers loop sodat sy op haar tyd uitmekaar kan val nie?
Die gepiep van ’n selfoon spaar haar ’n antwoord en koop genadetyd waarin sy tot verhaal kan kom, of altans, kan probeer kom.
Hy diep ’n selfoon uit sy hempsak op. “Burger.” Hy luister ’n paar oomblikke, maar sy oë speur oor haar. Hulle vat-vat aan haar gesig en lyf, en dis so ampertjies of sy probeer die hitte van sy blik met haar hande keer. “Ek is nou daar,” sê hy voor hy die selfoon weer bêre.
Sy spring die vrae in sy stormgrys kykers voor met haar eie banaliteit. “Daar is groot rotsplate op die strand en wanneer die wind direk suidoos is, waai dit baie van die brekende branders se water na die huis se kant toe.” Vensters was, is een van haar personeel se grootste take, maar al moet sy iemand betaal om dit twee keer ’n dag te doen, is dit ook goed. “Ons het die naam maar so saam met die huis bekom.”
“Ons?”
Sanita forseer haar onwillige lyf agter die lessenaar uit. Netnou dink die man sy kruip weg. Sy gaan staan by die hoek net sodat haar sitvlak ’n rusplek het indien haar knieë dalk vergeet wat hulle funksie is.
“Julle moenie huiwer om te sê as daar enigiets is waarmee ons julle verblyf kan vergemaklik nie.” Draaie gooi om vrae te omseil is nie sý prerogatief alleen nie.
Niks aan hom verklap hoe hy oor haar ontwyking voel nie. Hy kyk net op sy horlosie. “Ek moet ongelukkig gaan. Ek het oor ’n uur ’n ander afspraak en die groep moet eers ’n paar sake afhandel.” Weer lui die selfoon. “Burger,” antwoord hy met ’n frons en sonder om op die skermpie te kyk, sy oë steeds op haar mond.
“Jammer.”