Baas van Babilon. Ena Murray
Читать онлайн книгу.
ENA MURRAY
Baas van Babilon
Jasmyn
1
Met ’n sug van verligting bereik Salome die laaste treetjie en stap in die rigting van hul woonsteldeur. Haar bewegings is traag soos een wat lewensmoeg is; die skouers hang asof ’n onsigbare las daarop druk. Daar is ’n moeë trekkie om haar mond, diep kommer in die ligblou oë. Sy verskuif die swaar pak papiere van die een arm na die ander om die woonsteldeur oop te sluit, en frons dan. Die deur staan op ’n skrefie oop. Sou Deon al terug wees? Dan sal dit vandag heeltemal ongewoon wees, want gewoonlik gaan hy eers smiddae na die klub voordat hy huis toe kom. Sy stoot die deur met haar skouer oop en stap binne.
’n Oomblik staan sy roerloos en kyk na die man wat met sy rug na die vertrek voor die venster staan en uitkyk op die verkeer twee verdiepings ondertoe. Hy draai stadig om, sy gesig onleesbaar toe hy die skraal gestaltetjie ’n rukkie staan en beskou. Dan sê hy beleef maar op ’n veraf, effense kil toon: “Goeiemiddag.”
Salome sit eers die swaar pak papiere – ekstra tikwerk wat sy saans tuis doen – op die tafel neer en sê dan: “Goeiemiddag. Hoe … Ek bedoel, hoe het jy ingekom, meneer?”
“Ek het die opsigter gevra om vir my oop te sluit nadat ek hom eindelik kon oortuig dat ek wel Deon se broer is. Ek was nie van plan om heeltyd op die sypaadjie te staan en wag nie.” Toe sy hom net staan en aankyk, vervolg hy effens geïrriteer: “Wel, wie is jy, juffrou?”
“Ek is Deon se vrou.”
Die onleesbaarheid verdwyn van sy gesig. Dis duidelik dat hierdie aankondiging hom skok. Die veraf koelte in sy stem verander in ’n ysigheid soos uit die hart van die Noordpool.
“Werklik?”
“Ja, werklik … en wettig. Wil jy ons huweliksertifikaat …?”
“Ja. Ek sal dit nogal graag wil sien, maar daar is geen haas nie. Sê my …”
“Dankie.” Ook haar stem hou openlike vyandigheid in, maar hoekom, weet sy self nie. Dis net dat die man hier voor haar – Deon se broer, soos hy hom voorgestel het – haar met sy selfversekerdheid en meerderwaardigheid irriteer en – dit verstaan sy nog minder – onrustig maak. Sy is moeg, tot sterwens toe moeg na siel en liggaam. En omdat Salome instinktief aanvoel sy sal verloor as sy kragte met hierdie man meet, maak dit haar opstandig en vyandig. Sy het genoeg bekommernisse sonder dat ’n onbekende broer van Deon uit die niet voor haar moet opduik en nog meer moeilikheid en probleme vir haar kom skep. Sy is seker dat dit wel so gaan wees. Die man se skielike verskyning kan niks goeds inhou nie, te oordeel na sy gesigsuitdrukking en die kil, veroordelende oë.
Waar sou hy so skielik vandaan kom en hoekom hoor sy vandag eers dat Deon ’n broer het? wonder sy suf en wink met die hand, duidelik teësinnig maar met ingebore beleefdheid: “Wil jy nie sit nie, meneer De Ridder?”
“Dankie.”
“’n Koppie koffie of tee vir jou?”
“Ja, dankie, koffie sal lekker wees – as dit nie te veel moeite is nie. Of ons kan maar wag totdat Deon kom. Ek neem aan hy sal seker ook binne enkele oomblikke hier wees, nie waar nie?”
As sy stemtoon fyn sarkasties is, merk sy dit nie op nie. Haar antwoord is gelykmatig.
“Nee. Ek verwag hom nie gou nie. Hy kom gewoonlik eers laat van die klub af.”
Die wenkbroue skiet omhoog.
“Die klub?”
“Ja. Hy gaan gewoonlik ná werk eers ’n rukkie daar aan.”
“So? En watter soort … e … werk doen hy, mevrou?” vra hy net so formeel soos sy, en hierdie keer kan sy die sarkasme in sy stem nie ignoreer nie.
“Hy is ’n verkoopsagent.”
“Ek verstaan.”
Hierdie keer is sy stemtoon so droog dat dit boekdele spreek, en sy verdwyn vinnig die kombuisie in. Toe sy die koppies regsit, sien sy dat haar hande bewe. Sou hierdie verlore broer van Deon onmiddellik weet wat sy die afgelope ruk sterk vermoed – dat Deon net so min verkoopsagent is as die man in die maan?
Hy neem beleef die skinkbord by haar. Nadat sy gaan sit het, steek hy ’n sigaret aan en vra dan reguit: “Hoe lank is julle al getroud?”
“Vier maande.”
“Hoe lank het julle mekaar geken voordat julle getroud is?”
’n Klein bietjie van haar selfbeheersing gee mee. As die man net nie vandag opgedaag het nie, nie vandag terwyl sy in gees en liggaam ’n laagwatermerk bereik het nie. Op ’n ander dag sou sy geweet het hoe om hom te hanteer, hoe om vrolik en ongeërg en selfversekerd voor te kom, hoe om sterk te staan teen sy snydende sarkasme en kil, veroordelende oë. Maar vanmiddag verg dit haar laaste bietjie krag. Sy moet haar inspan om aan die laaste bietjie trots in haar vas te kleef sodat hierdie man, hierdie onbekende broer van Deon, niks agterkom nie. Tog, toe sy in sy oë opkyk, weet sy dat hy reeds genoeg tussen die reëls gelees het; reeds baie dinge vermoed, selfs daarvan seker is.
“Is ek in kruisverhoor, meneer De Ridder?”
“Dis doodnatuurlike vrae wat ek as belangstellende broer vra,” is sy egalige antwoord, en sy weet dat hy gelyk het. Natuurlik is dit doodnatuurlike vrae van ’n verbaasde swaer aan ’n nuutgevonde skoonsuster. Toe sy niks sê nie, vervolg hy, en dis skielik asof sy stem die ergste skerpheid verloor het, hoewel dit nog steeds onpersoonlik klink: “En aangesien ons nou familie is, en nogal naby familie, is dit seker nie nodig om my so formeel aan te spreek nie. My naam is Calvyn.”
Sy laat haar ooglede sak, en toe die ligte blos van haar wange verdwyn, merk hy dat sy nog ’n bietjie bleker lyk as netnou. “Hulle noem my Salome.”
Hy kyk haar ’n rukkie stil aan. Salome …
“Jy sê Deon is by die klub? Ek neem aan dit sal een van die rykmansklubs wees. My broer het nog altyd baie fyn en duur smaak geopenbaar, veral wanneer hy nie self daarvoor moet betaal nie.”
Sy knik net en laat toe dat sy sarkasme soos ’n vloedgolf oor haar spoel. Dis of sy net nie meer die krag het om teenstand daarteen te bied nie.
“Jy lyk nie na Deon nie, of liewer, hy lyk nie na jou nie.”
Sy sê dit sommer, net om iets te sê, en sy antwoord kom dadelik: “Ons is net halfbroers. Ek is uit my pa se eerste huwelik gebore. Deon kom uit die laaste. Daar is nog ’n suster ook. Ria is ook uit die tweede huwelik.”
“O.”
’n Oomblik van gespanne stilte volg terwyl Salome haar oë stip op haar gevoude hande hou.
“Het hy jou werklik niks van ons vertel nie?” Voordat sy nog opkyk en dit in sy oë lees, hoor sy die skeptiese toon in sy stem en weet dat hy haar nie glo nie. Hy dink sy gee maar net voor dat sy niks van Deon se familie af weet nie. Calvyn sê dan ook reguit: “Ek kan kwalik glo dat hy sou swyg oor die feit dat hy ’n De Ridder van Babilon is. Daarop was hy nog altyd trots omdat dit hom goed gepas het om een van die De Ridders van Babilon te wees. Dis al wat Babilon nog vir hom beteken het – om status aan hom te gee. En natuurlik die geld te verskaf wat hy so graag uitmors en nooit self verdien nie. Is hy nog steeds so?”
“Wat … wat bedoel jy?”
“Om geld uit te mors waarvoor hy nie werk nie?”
“Deon werk. Ek het jou reeds gesê hy is ’n …”
“Verkoopsagent. Ja, ek het gehoor. So was hy ook, voordat hy weggeloop het, ’n boer op Babilon, maar dit was ’n blote benaming en niks meer nie. Wat hy van boerdery af weet, is gevaarlik. Net so – glo ek – van die verkoopkuns.”
Sy sug saggies. Hoekom loop die man nie liewer nie? Wat het hy in elk geval vandag hier kom maak?
“Jy hou nie van jou broer nie, nè, meneer … e … Calvyn?”
“Nee. Ek hou nie van hom nie. Hy is bedorwe tot in sy siel toe. ’n Groot deel van die skuld, moet ek egter in alle regverdigheid erken, lê voor Ma se deur,