Soos ’n silwer droom. Susanna M Lingua
Читать онлайн книгу.
tion>
Susanna M Lingua
Soos ’n silwer droom
Melodie
1
Die twee-en-twintigjarige Rina Verhoef het pas vier jaar van onderwysopleiding agter die rug en het ook haar lisensiaateksamen met lof geslaag. Met die geld wat sy vier jaar gelede van haar ouma aan moederskant geërf het, het sy besluit sy kan haar gerus ’n slag bederf met ’n lekker lang vakansie; ’n reis deur Europa.
Toe sy haar ouers vier dae gelede op die lughawe gegroet het, het sy vas geglo dat geen mens op aarde ’n vakansie so dringend nodig het soos sy nie. Al die ellendige eksamens het haar hopeloos van haar lewenslus beroof. Sy het behoorlik soos ’n uitgesuigde lemoen gevoel, afgewater en deurgegiet.
Haar pa, die bekende ortopeed professor Gerrit Verhoef, het volkome met sy dogter saamgestem. Daar is niks op aarde wat ’n mens so vinnig opkikker soos ’n vakansie in die Noordelike Halfrond nie. Sy vrou, Estelle, het vas geglo dat haar beeldskone dogter haar onherstelbaar ooreis het met al die onnodige eksamens en dinge. Rina sal tog nooit nodig hê om vir ’n bestaan te werk nie, het sy geredeneer. Die gevolg was dat Rina inderhaas in ’n vliegtuig gebondel is, met ’n stywe bedrag aan reisigerstjeks en ’n retoerkaartjie na Europa.
Gisteroggend het Rina afgeklim op die lughawe Portela in Lissabon, eeue oue hawestad en hoofstad van Portugal, met slegs ’n Engels-Portugese-sakwoordeboek in haar handsak om haar met die mense se taal oor die weg te help; asof genoemde woordeboekie haar veel sou baat. Maar dit het sy eers later agtergekom en die woordeboekie het ’n permanente rusplek op ’n Lissabonse ashoop gevind.
By die hotel aangekom, het sy dadelik die besoekersboek geteken en was werklik verras om te hoor dat hierdie mense die Engelse taal darem op ’n manier kan praat, maak nie saak hoe krom en skeef dit uitkom nie. Waar woorde ontbreek, vul ’n mens maar met handgebare aan.
Nadat sy haar handtekening in die besoekersboek en die nodige administratiewe takies afgehandel het, is sy saam met die portier na haar hotelkamer op die vyfde verdieping.Wat haar aandag met die intrapslag getrek het, was die mooi uitsig oor die Tagusrivier en die hawe, waar drie sierlike lynbote vasgemeer lê. Die hotel is slegs ’n hanetreetjie van die rivier en die hawe geleë.
Nog ’n verrassing wat op Rina gewag het, was om gedurende middagete agter te kom dat haar tafelgenote ’n Amerikaanse gesin is, meneer en mevrou Summers met hul drie kinders; Basil vier-en-twintig jaar oud, Lilian twintig en Eve sewentien.
Die jong Basil het hom ook sommer van die staanspoor, soos alle mans met ’n oog vir skoonheid, aan Rina verkyk. Sy het vir hom die mooiste goudblonde hare en blou oë wat hy nog ooit gesien het. Haar oë lyk vir hom soos twee helder poele water met die blou glinstering van saffiere . . . Nee, sowaar, hy het nog nooit in sy lewe so ’n pragtige meisie soos Rina Verhoef gesien nie.
Dit het die Summer-gesin ook nie lank geneem om met Rina vriende te maak nie. Na middagete het die vier jong mense mekaar reeds op die naam genoem, met ’n afspraak om Rina die middag op ’n verkenningstog deur die stad te neem, aangesien hulle nog net drie dae in Lissabon sou vertoef.
Die hele middag het die vier jong mense die stad platgery. Daardie aand het hulle ’n skouburg besoek en afgespreek om die volgende môre ’n motorboot te huur en met die rivier op te vaar, sodat hulle hierdie deel van Lissabon verder kon verken.
Ofskoon Rina daardie aand, haar eerste aand in Lissabon, doodmoeg in die bed geklim het, is sy die volgende oggend vroeg uit die bed. Na ontbyt het al vier hulle vir die dag se uitstappie gaan verklee, ’n verkenningstog waarna Rina opgewonde uitgesien het.
In ’n wit kortbroek, sprankelrooi bloesie en veelkleurige sandale geklee, stap sy vrolik, geselsend saam met die drie jong Amerikaners na die rivier, waar die gehuurde boot op hulle lê en wag. Rina voel hoe die ou blymoedigheid en lewenslus deur haar are bruis. Selfs haar oë skitter vanmôre weer van ondeunde pret en lewensvreugde. Sy is weer die Rina van weleer wat die lewe vierkant in die oë kyk en haar deur niks en niemand laat stuit, hiet of gebied nie.
Rina is ’n minsame mens, vol naasteliefde, eerbaar, betroubaar en beginselvas. Maar sy het een streep, die Verhoef-streep: sy laat niemand toe om op haar kop te sit nie.
’n Mens moet jou ook nie met daardie sagte glans in haar pragtige oë vergis nie. Want maak jy die duiwel in haar los, verdwyn daardie glans in haar oë en verander sy terstond in ’n klein rissiepit.
By die rivier aangekom, word die piekniekmandjie eerste in die boot geplaas. Daarna klim die drie meisies in, elk met ’n strandsak en ’n sonhoed in die hand. Basil is die laaste wat inklim en sy plek agter by die boot se enjin inneem.
Vol geterg is hulle eindelik onderweg. Basil laat die boot stadig met die rivier op vaar, sodat die drie meisies alles langs die oewers kan besigtig. Hulle het reeds twee indrukwekkende, eeue oue kastele aan albei kante van die rivier agter die bome opgemerk, nadat hulle sowat vyf kilometer rivierop gevaar het. Rina wens dat sy daardie kastele van naby kan sien. Sy het nie geweet daar bestaan nog sulke kolossale, indrukwekkende kastele in Lissabon nie.
’n Ent verder, waar die rivier ’n wye draai maak, vloei dit nog breed en diep. Die volgende oomblik kom hulle af op ’n yslike, lang, spierwit luukse jag wat aan die linkerkant van die rivier vasgemeer lê. So ’n pragstuk het Rina nog nooit gesien nie.
“Wag ’n bietjie, Basil,” keer sy dadelik toe hy die jag wil verbysteek.“Moenie so haastig wees nie, jong. Laat ons eers hierdie boot behoorlik bekyk.”
Sonder seremonie stuur Basil die boot na die kant van die rivier, waar die jag rustig op die water lê; onbewus van die twee mans en sewentienjarige meisie wat hulle ’n entjie van die oewer af ongemerk staan en beskou. Die lang, breedgeskouerde man se donker blik gly met ’n onpeilbare uitdrukking oor die beeldskone Rina in haar guitige kortbroek, met haar pragtige hare wat soos goud skitter en blink.
Die motorboot word teenaan die oewer van die rivier getrek. Met ’n ratse beweging staan Rina bo-op die bankie, kamera in die een hand en sonhoed in die ander hand.
Doodluiters en ewe ongeërg plak Rina haar sonhoed sommerso skewerig op haar glansende, goudblonde krullebol. Maar toe sy die kamera na haar oë bring om die lens sekuur op die jag te fokus, pluk ’n ongeskikte windjie haar hoed skoon van haar kop af en werp dit daar tussen die jag en die rivier se oewer op die water neer.
Maar hieraan steur sy haar nie dadelik nie. Sy neem eers die foto en plaas die kamera versigtig op die bankie neer, asof dit ’n baba is. Daarna begin sy ewe ongeërg haar bloesie, kortbroek en sandale uittrek, totdat sy slegs in ’n heldergeel bikini geklee is. Die volgende oomblik duik sy soos ’n kampioen in die rivier en swem met gemaklike hale na waar haar hoed aan die kant van die rivier teen ’n oorhangende boomtak vasgedryf het.
Sy swem tot by haar hoed. Met ’n stralende glimlag hou sy aan die boom se tak vas, terwyl sy die breërandhoed tussen die takke uithaal en op haar kop sit. Die hoed en sy linte is sopnat, maar wat maak dit saak; sy is self ook sopnat.
Onderwyl sy water trap, bind sy die lint voor om haar keel vas, sodat die hoed agter op haar skouers kan rus. Sy is net oorgehaal om weer na die boot terug te swem, toe sy skielik ’n mooi, diep manstem hier dig bokant haar kop op Engels hoor sê: “Gee my jou hand, señorita, en laat my toe om jou uit die water te help. Jy kan beslis nie in hierdie koel wind, met jou nat baaiklere aan, verder op daardie motorboot ry nie.”
Rina kyk vlugtig op na die spreker, maar kan sy gesig nie duidelik sien nie. Al wat sy kan sien, is ’n lang, breedgeskouerde gestalte in ’n wit somerpak geklee en die lang, netjies versorgde hand wat hy na haar uithou. Sy sien hoe hy verder oorbuig en merk terloops op dat hy gitswart hare het wat glad agteroor gekam is. Sy steek haar hand na hom uit en voel hoe sy lang vingers warm om haar pols sluit.
“Dankie, señor,” glimlag sy stralend op na hom, onbewus daarvan dat sy soos ’n skatlike, stout meisietjie lyk, maar nietemin ’n asemrowende meisietjie.
“Gee my jou ander hand ook, señorita,” hoor sy die diep stem weer sê. Dis ’n stem wat gesag afdwing, ’n stem wat daaraan gewoond