Ettie Bierman Keur 12. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
>
ETTIE BIERMAN
Keur 12
Vermoedelik verlief • Tien roepees vir ’n lewe • ’n Rooikop en twee ridders
Jasmyn
1
Mynie staan al ’n halfuur by die sitkamervenster, half verskuil agter die gordyne. Toe sy die rooi motor net na tienuur voor die ingang van die woonstelgebou sien stilhou, hardloop sy voordeur toe om seker te maak dis nog gesluit. Dan gaan sit sy by die eetkamertafel, haar hande krampagtig op haar skoot geklem en haar ore gespits vir daardie oorbekende voetstappe in die gang.
Heinz kan nie verstaan waarom Mynie nie die deur oopmaak nie. Hy klop weer, hierdie keer harder, ingeval sy die eerste maal nie gehoor het nie. Of het sy dalk van hulle afspraak vergeet en is sy nie tuis nie?
Mynie bly roerloos sit. Toe hy na haar roep en ’n derde keer aan die voordeur hamer, is sy baie lus en gryp ’n blompot en gooi dit flenters teen die deur. Miskien sal Heinz du Preez dán die boodskap kry dat sy wel hier is, maar hom nie wil sien nie.
“Mynie!” Die voordeurknop ratel toe Heinz daaraan draai.
Dis amper meer as wat Mynie kan verduur – om sy stem te hoor en Heinz du Preez nie te kan vertel presies wat sy van hom dink nie. Gemene, agterbakse, ontroue, gewetenlose vent met sy vroom praatjies van liefde!
“Mynie?”
Sy is bang die versoeking word te groot. Sy wil wegvlug slaapkamer toe, maar sy het die sleutel uit die slot gehaal sodat dit moet lyk asof sy uit is. Na wat sy gisteraand by haar beste vriendin gehoor het, weet sy Heinz is die soort man wat deur sleutelgate sal loer en sy is bang hy sien haar as sy in die gang af vlug.
Na omtrent tien minute – wat vir Mynie soos tien jaar gevoel het – klink dit asof die breedgeskouerde jong man in die gang tou opgooi. Sy sug verlig toe Heinz omdraai en vinnig wegstap.
Mynie kom agter dat haar hande bewe. Sy wil opspring om deur die venster te gaan kyk of die rooi motor al weg is, maar haar knieë voel lam. Sy weet dit was lafhartig om agter ’n geslote deur weg te kruip. Al wat sy daarmee bereik het, was om ’n konfrontasie met Heinz uit te stel. Miskien moes sy dapper genoeg gewees het om hom in te wag en ’n verduideliking te eis, te vra of dit waar is dat hy in die geheim ’n ander nooi het. Maar sy is nog te geskok deur Heinz se agterbakse gedrag. Die wond is nog te rou en Mynie is te trots dat hy moet agterkom hoe diep hy haar gekwets het. Sy was bang sy begin huil as sy hom sien, en sy wou Heinz nie die bevrediging gee om te sien hoe bitter seer hy haar gemaak het nie. Ook is sy nog te kwaad vir hom en sy het haar gisteraand voorgeneem sy wil Heinz du Preez nooit weer sien nie. Om te dink hy was so vermetel om Donderdagaand nog by haar te kom kuier, haar in sy arms te neem en te sê hy het haar lief, te sê sy is die enigste vrou vir hom en te vra wanneer hulle twee verloof kan raak. En dat sy so naïef was om sy leuens en vroom praatjies te glo …
Hy moet ’n baie bedrywige program hê. Donderdagaand tot amper middernag by die een nooi, Vrydagaand op die lughawe in die arms van die ander een, in ’n vurige omhelsing, so hewig dat hoor en sien vergaan het en hy blykbaar nie eens besef het daar is ander mense om hulle wat die twee dolverliefdes nuuskierig aanstaar nie. Geen wonder hy kla soms dat hy moeg is nie. Dit moet uitputtend wees om twee voltydse nooiens gelukkig te hou. En ook geen wonder hy het soms die verskoning van agterstallige werk op kantoor gebruik nie. Dit was seker sodat hy ’n aand kon vry kry om te rus. Of was dit wanneer sy rooster gebots het, wanneer sy amoureuse bedrywighede oorvleuel het? Of wanneer hy ’n sekere aand skielik meer lus was vir die blondine se geselskap as die donkerkop s’n?
Mynie was netnou lus om ’n blompot te mik na waar Heinz se kop was. Nou is die begeerte weer daar. Al wat sy egter kan beetkry, is ’n kussing op een van die stoele en dié slinger sy met alle mag en geweld teen die voordeur. Dit laat haar egter nie beter voel nie. Elma het gesê die meisie is mooi: lank, slank, eksoties en beeldskoon. Nou wonder Mynie weer: wie is die blondine? ’n Meisie wat saam met Heinz by die prokureursfirma werk? Een van die tiksters? Of dalk sy nuwe sekretaresse?
As Heinz ’n ander meisie liefhet, hoekom is hy nie eerlik genoeg om dit te erken nie? dink Mynie verbitterd. Of geniet hy dit om ’n hele rits nooiens aan ’n lyntjie te hou? Wil hy sy brood aan albei kante gebotter hê? Elma het haar eintlik ’n guns bewys toe sy gisteraand vir Mynie vertel het dat sy haar kêrel in die arms van ’n ander meisie op die lughawe gesien het. Mynie is bly sy het Heinz se skelmstreke betyds uitgevind. Liewer nóú haar kop stamp, as om met ’n Don Juan getroud te wees en reeds op hulle wittebroodsvakansie agter te kom haar man gooi sy flikkers vir al wat rok dra.
Mynie ken Heinz du Preez reeds twee jaar. Sy het hom tot gisteraand nog lief genoeg gehad om met hom te trou en sy moes hom goed genoeg geken het om te weet hy sal nie so geredelik die aftog blaas nie. Ook moes sy besef het hy sal bekommerd raak as dit reeds halfelf is en sy nog steeds nie tuis is vir hulle tienuur-afspraak nie. Mynie moes daarop voorbereid gewees het dat hy die opsigster sou gaan haal het om die voordeur oop te sluit. Maar sy was nie. Sy het gedink Heinz is weg. Sy skrik haar yskoud toe sy meteens stemme en voetstappe in die gang hoor.
Die volgende oomblik knars ’n sleutel in die slot. Dis nie omdat Mynie skielik dapper geword het dat sy doodstil bly sit nie. Dis omdat sy nie kán beweeg nie. Sy wil vlug, maar is nie in staat om te roer nie en toe die voordeur oopswaai, besef sy dis in elk geval nou te laat om onder die tafel of die bed weg te kruip.
Mynie weet nie wie die grootste skok kry nie – sý, toe Heinz en mevrou Havemann haar woonstel binnestorm, of die ander twee, toe hulle Mynie Cronjé reg voor hulle, twee tree weg, by die eetkamertafel sien sit.
Heinz was baie bekommerd. Hy het homself allerhande dinge wysgemaak: dat Mynie moontlik in die bad duiselig kon geraak het, of op die seep gegly en met haar kop teen een van die krane geval het, of dalk siek is, of die strykyster aangeskakel vergeet het, of enigiets kon oorgekom het. Maar hy het nie verwag om haar doodluiters by die tafel aan te tref nie, blykbaar ongedeerd en met ’n blik in die groen oë wat hom viervoet laat vassteek. Wat is aan die gang? Hoekom kyk sy so snaaks na hom en hoekom wou sy nie die deur oopmaak toe hy netnou geklop het nie? Is sy dalk nie wel nie?
Mynie kom eerste tot verhaal. Dalk is daar vinniger adrenalien in haar bloedstroom ingepomp as in die ander twee s’n, of dalk is dit omdat sy woedend is oor hierdie ongemaklike situasie waarin Heinz haar laat beland het. Wat moet arme, verleë mevrou Havemann van haar dink?
“Loop!” beveel sy kil, met ’n vlugtige verskonende blik in die woonstelopsigster se rigting. “Jy het geen reg om my woonstel teen my sin binne te dring nie!”
Die beskuldiging betrap Heinz onkant. Hy weet nie wat aan die gang is en hoekom Mynie so kwaad is nie. Hoekom op aarde sit sy tjoepstil in die woonstel en weier om die deur oop te sluit?
“Mynie …?” aarsel hy fronsend.
Mynie is te ontstoke om te besef wat sy sê. “Gee pad uit my woonstel! As jy nie nou op die daad loop nie, Heinz, ontbied ek die polisie.”
Heinz verkies om die dreigement te ignoreer.
“Voel jy nie gesond nie?”
“Ek is siek, ja.”
Heinz kyk bekommerd na die twee rooi kolle op haar wange en ook Olga Havemann wonder of sy ’n geneesheer moet ontbied. Juffrou Cronjé lyk baie koorsig.
“Siek en sat vir jóú!” voeg Mynie uitdagend by. “Gaan jy uit eie vrye wil padgee, of moet jy met geweld hier uitgeboender word?”
“Mynie, ek aanvaar dat jy om die een of ander duistere rede vir my kwaad …”
“Duistere rede!” Mynie se stem is skril. “Dit behoort glashelder te wees hoekom ek jou nooit weer in my lewe wil sien nie.”
“… vir my kwaad is,” gaan Heinz kalm voort asof daar nie ’n onderbreking was nie. “Ek weet nie wat ek gedoen het nie, maar ek is seker ek kan verduidelik.”
“Ek stel nie in jou kamstige verduidelikings belang nie. Ook nie in verdere leuens nie. Ek wil niks meer met jou te doen hê nie.”
“Sê my net wat ek gedoen …”