Hoofdstuk 1

      Craven liep door de straten van de stad en stuurde Night Hawk en Tiara vooruit naar hun fort. Hij had de naam van het meisje van de Indiaan geleerd. Hij was nu high van verschillende adrenalinestoten … een feit dat hij eindelijk het kind had waar hij altijd naar had verlangd. Craven duwde de urgentie weg, wetende dat ze een tijdje niet zou wakker worden.

      Hij vertrouwde Night Hawk niet de neiging te voelen haar op wat voor manier dan ook pijn te doen … hij had zoveel gezien in de ogen van de Indiaan en het maakte hem nieuwsgierig. Hij was op zoek gegaan naar een reden waarom de zombie-omgedraaide nachtwaker ervoor had gekozen bij hem te blijven. Nu leek het erop dat Night Hawk gewoon op iets had gewacht … of iemand.

      Ze wilden allebei de mooie kleine tovenares beschermen … ook al was dat om verschillende redenen. Als ze zoiets als haar moeder was, kon Craven Deth niet kwalijk nemen dat hij een kind met zo'n mens had verwekt. Hij kon de levenskracht van zijn broer niet voelen in deze wereld en het was verontrustend om te denken dat hij zijn kind net had verlaten.

      Kijken hoe Nile leed onder de handen van zijn aanvallende kinderen had hem enorme voldoening gegeven. Hij zou snel een probleem zijn geworden als hij niet was gestopt. Nile was een demonenmeester en had al veel kracht verzameld door dat enorme kerkhof als zijn eigen te nemen. Zelfs een demon van lagere klasse kan hinderlijk worden als zijn leger zo groot wordt.

      Hoewel hij het niet was die uiteindelijk Nile had gedood, had Craven van de demonenoorlogen van oudsher aan zijn verwoesting getuigd. Het had hem gevuld met bloeddorst en de noodzaak om te vechten voor dominantie. Zelden had zo'n overweldigende emotie hem, maar toen het gebeurde, vond hij iets dat gedood moest worden.

      Zijn tijd in de kloof was slechts een vluchtige herinnering. De tijd had hem daar opgeschort … net als een goede nachtrust. Hij kon de afloop alleen in de tijd voelen toen de kloof opende en hij was ontwaakt. Hij veronderstelde dat het hetzelfde was als het trekken van zielen uit het h De nacht had plaats gemaakt voor de vroege morgen, maar in tegenstelling tot sommige van zijn onderdanen … was Craven niet gebonden aan de nacht. Terwijl hij in de stemming was, zou het nemen van een zwakkere meester of twee een leuk tijdverdrijf zijn. Hij kon de rommel die ze in de stad maakten al ruiken.

      Craven leunde achterover tegen de zijkant van één van de gebouwen die alles net binnenhaalden. Dit was dezelfde wereld waarin hij zo lang had gewoond voordat hij werd verbannen naar de stilte van de kloof, maar nu was het op zoveel manieren anders … Deze periode was verfijnder … nog wilder dan hij zich herinnerde. De straten die over het terrein liepen, bevatten zoveel geheimen … maar met elke ziel die hij aanraakte … zou hij meer van deze tijd leren uit hun herinneringen.

      Het aantal mensen groeide mee met het aantal zielen dat achterbleef om de stad alleen te achtervolgen. Hij kon ze voelen in huizen, ziekenhuizen … overal. Hij zag een stadsbus langzaam voorbijrijden en zag de ziel van een man die uit het raam naar hem staarde.

      Was het daarom dat de begraafplaatsen die hij had grootgebracht, het aantal zielen niet hadden vergeleken met de graven? Vanuit zijn gezichtspunt leek het alsof de zielen bleven waar het lichaam was gestorven, met het streven een bestaan voort te zetten dat geen betekenis meer had. De meeste demonen konden alleen de mensen gebruiken die nog leefden … hun lichaam bezaten of controleerden. Met zo weinig bestaande tovenaars, zou zijn leger immens zijn zodra het volledig was.

      Het verstrijken van de tijd had een ding … het aantal doden nu overeen met het aantal van de levenden … zo niet overtreffen. Craven was er vrij zeker van dat als de doden allemaal tegelijk werden opgeroepen, ze de levenden gemakkelijk zouden overmeesteren.

      Hij testte het idee, liet zijn kracht in golven over zich heen glijden en voelde voor degenen die geen meester hadden om ze te claimen. De zielen die hij aanraakte konden zich omringd voelen door demonen, niet in staat om zich vrij te bewegen en de meesten waren te bang om hun veiligheid te verlaten.

      Craven was een soulverzamelaar … net als Deth. Hij gebruikte de zwakkere demonen en elk ander wezen van de nacht om zijn biedingen te doen, maar zijn bloedlijn was speciaal. Toen hij of iemand van zijn afkomst een ziel een weg naar huis aanbood, werd er een deal gesloten tussen hen.

      Hij zou zijn lichaam kunnen gebruiken als een medium om de zielen terug te sturen naar het hiernamaals, maar als hij ooit een beroep op hen deed om te vechten, zouden ze gebonden zijn door de deal om terug te keren naar deze dimensie en te doen wat hij wilde. Door de zielen van de doden wakker te maken, kon Craven ze aanbieden deze terug te sturen op deze voorwaarde … dat ze de zijne bleven om op te roepen als hij ze nodig had.

      Toen een ziel door hem heen liep om terug te keren naar het hiernamaals, lieten ze een restant van hun kracht achter … in hem, waardoor hij sterker werd bij elke passage. Hetzelfde zou gebeuren met Tiara, en hij wist dat Deth dat geheim niet met haar moeder had gedeeld. Als de naïviteit van het meisje een indicatie was, had ze alleen de training van de moeder gekregen.

      De geheimen die Deth bezat, waren niet gedeeld en ook Craven deelt diezelfde geheimen niet met Tiara. Hij zou het vermogen gebruiken om zielen naar het hiernamaals te leiden en de jonge tovenares te laten geloven dat hij haar hielp … vertederend haar voor hem door zich te lijken te inleven in haar 'behoefte' om ze allemaal te redden. Zulke sterfelijke opvattingen werden door haar menselijke kant tot stand gebracht.

      Het had geen zin om de zielen die hij zich kon voelen vrij te laten voor een andere tovenaar van de lagere klasse zoals Nile om zich te voeden. Roept hem naar zich toe, maakte zijn stille aanbod. Zijn aanbieding was dit … hij was hun redder van andere demonen, hij was hun heiligdom en hij was hun directe weg naar huis als ze de deal accepteerden.

      Eén voor één begonnen de zielen langzaam uit hun schuilplaatsen te komen … langs voetgangers te lopen die hun normale ochtendroutines aflegden. Sommige mensen konden hun nabijheid voelen en zouden hun stappen versnellen om weg te komen van het vreemde gevoel. Deze mensen hadden een verhoogd bewustzijn, ook al konden ze de geesten niet zien wiens energie ze voelden.

      Zielen die meer dapperheid vertoonden dan anderen begonnen in hem te stappen, zijn aanbod te nemen en uit dit bestaansniveau te verdwijnen, terwijl de meer timide gewoon van een afstand keken. De lippen van Craven hintten op een kleine glimlach toen hij nog een golf van kracht uitzond om hen te verleiden. Plots klommen nog meer niet-opgeëiste zielen de straten op en snelden razendsnel op hem af.

      Craven bleef ontspannen in zijn gemakkelijke houding, leunend tegen de muur van het gebouw terwijl de zielen zijn lichaam snel overstroomden. Als iemand enige aandacht had geschonken, zouden ze zijn zachte zilveren haar rond zijn gezicht hebben zien fladderen in een briesje dat volledig afwezig was. Aan de binnenkant bouwde zijn macht echter hoger op dan de eenvoudige nieuwe zielen waarmee hij op de begraafplaatsen had gespeeld.

      Deze zielen waren oud en moe van het zijn in deze wereld … sterke zielen gaven hem de aanraking van hun macht toen ze overstaken. Hij zou deze kracht gebruiken om te beschermen wat Deth voor hem had achtergelaten om hun bloedlijn te vinden. Toen de vloedgolf van zielen was gestopt, hervatte hij zijn inspectie van de stad.

      Een sinistere glimlach sierde zijn gelaatstrekken terwijl hij enkele demon-jagers volgde van blok naar blok en hun bewegingen volgde. Hij lachte bijna als de jagers maar één gebied zouden verlaten om elders te gaan zoeken zonder zich af te vragen waarom ze van gedachten waren veranderd. Het was één van de oudste toverspreuken die demonen sinds de donkere tijdperken tegen hun vijand hadden gebruikt … een afweermiddel, waardoor de ongewenste gast niet dichterbij wil komen.

      De jagers waren extreem slim of extreem dom, gezien hun werk. De meeste jagers schenen echter menselijk te zijn zonder buitenzintuiglijke waarneming, dus het kan gewoon onwetendheid van hun kant zijn geweest.

      Hij stopte om de vechtstijl te bewonderen van iemand die hem aan Night Hawk deed denken … de mens had een afstammeling van de Indiaan kunnen zijn. Bloed van de demon was over zijn gezicht uitgestreken als oorlogsverf en