Ontdek ook mijn andere boekenseries. Ik heb de eerste boeken, inclusief de audioboeken, uit de meeste reeksen voor iedereen vrij toegankelijk gemaakt!

      HOOFDSTUK EEN

      Cassandra Vale stond in de eindeloze rij wachtenden voor de London Eye. Na een halfuur was ze eindelijk zo dichtbij dat ze het reuzenrad boven haar hoofd zag uittorenen, met zijn stalen frame dat afstak tegen de bewolkte lucht. Het vergezicht dat het over Londen bood, had een grote aantrekkingskracht, zelfs op deze sombere dag in november. Ze was moederziel alleen. Verder leek iedereen in gezelschap van vrienden of familie. Vlak voor haar treuzelde een nerveuze blondine van in de twintig, ongeveer van Cassies leeftijd. Ze had drie donkerharige jongetjes onder haar hoede, die het lange wachten duidelijk zat waren. Ze begonnen te donderjagen en met elkaar te stoeien. En dat leidde weer tot irritatie bij omstanders. De oudere heer die voor haar liep, keek geërgerd om.

      ‘Zou u uw jongens alstublieft een beetje in toom kunnen houden?’ verzocht hij de blondine, op de geaffecteerde toon van de Britse bovenklasse.

      ‘Het spijt me,’ verontschuldigde de jonge vrouw zich zenuwachtig. ‘Ik doe mijn best.’

      Cassie had allang gezien dat de gespannen blondine een au pair was. Het schouwspel vormde een levendige herinnering aan haar eigen situatie van nog geen maand geleden. Ze wist precies hoe de vrouw zich voelde, met aan de ene kant onhandelbare kinderen die zich wilden uitleven en aan de andere kant omstanders die kritiek leverden. Dit kon alleen maar slecht aflopen.

      Wees blij dat je niet in haar schoenen staat, hield Cassie zichzelf voor. Jij bent lekker vrij en hebt alle tijd en gelegenheid om deze wereldstad te leren kennen. Het punt was alleen: ze voelde zich helemaal niet vrij; ze voelde zich bekeken en kwetsbaar. Haar vorige werkgever stond op het punt voor de rechter te verschijnen voor moord en zij was de enige die de volle waarheid kende over wat er werkelijk gebeurd was. Erger nog, intussen moest hij begrepen hebben dat Cassie het schrale bewijs dat hij tegen haar hoopte te gebruiken vakkundig om zeep gebracht had.

      Dat nam niet weg dat ze onwel werd bij de gedachte dat hij haar zou gaan willen opsporen. God wist hoe ver de macht van een steenrijke man in het nauw reikte. Ze had gedacht dat het een makkie was om op te gaan in een miljoenenstad. Maar de Franse nieuwsbladen waren overal; de krantenkoppen schreeuwden haar toe vanuit elke kiosk, vanaf elke straathoek. Ze was zich ook pijnlijk bewust van de uitgebreide camerabewaking, vooral rond toeristische attracties. En het centrum van Londen was in feite één gigantische toeristische attractie.

      Toen ze omhoogkeek, zag Cassie een donkere man staan op het platform bij het rad. Ze had zijn blik al eerder op zich gevestigd gevoeld, en zag dat hij weer naar haar keek. Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het om een bewaker ging of een agent in burger, maar ook dat stelde haar allerminst gerust. Ze deed er juist alles aan om de politie te ontlopen; of het nou ging om agenten in burger of ex-agenten die een lucratiever baantje gevonden hadden.

      Cassie schrok toen de starende man zijn telefoon pakte. Of was het een walkietalkie? Hij begon druk te praten. Toen sprong hij van het platform af en sprintte in haar richting. Cassie besloot dat ze vandaag heel goed zonder een stadspanorama vanuit de lucht kon. Dat ze haar kaartje al betaald had, kon haar niets schelen. Weg hier! Dat vergezicht kwam later wel een keer.