ПРОЛОГ

       Декември 1865

      Леди Аделајн Карвин гледаше низ прозорецот од библиотеката во Вајтвуд Аби. Големите снегулки се пластеа на земјата. Вечерното небо беше толку преплавено од снежниот налет што ѕвездите речиси не се разликуваа од снежно белите паспулавици. Таа продолжуваше да зјапа, со надеж дека ќе се појави ѕвезда-паѓалка.

      Бидејќи... ѝ беше потребна.

      Се умори од тоа да не биде сакана. Добро, тоа беше мало претерување. Семејството ја обожаваше. Секоја девојка посакува родители како нејзините, а баба ѝ и дедо ѝ ѝ беа приврзани. И нејзиниот помал брат, иако ја нервираше, ја сакаше. Но тоа не беше исто како да се биде заљубен. Имаше 21 година, времето кога треба да почувствува романтична љубов кон маж беше пред неа. Аделајн го посакуваше она што го имаа нејзините родители, војводата и војвотката на Вајтвуд. Можеби бараше премногу.

      „Што има толку интересно надвор?” праша нејзиниот помал брат Џејми. Го носеше името на нивниот дедо, Џејмс Кендал, војводата од Вестон. Беше осум години помал од неа, и од она што го разбра, потполно изненадување за нејзините родители. Тие сметале дека нема да имаат повеќе деца.

      „Ништо,” таа одговори ведро. Тој имаше 13 години и беше љубопитен како и секое младо момче. „Бурата засилува. Се надевам нема да ги спречи гостите во посетата за Божиќ.” Тие организираа домашна забава што ќе трае до следната година. Две недели со семејство и пријатели со кои се немаа видено. Таа со нетрпение сакаше да ја види својата помлада братучетка, Франческа Кендал. Џејми се радуваше што ќе ги види другите братучеди, Спенсер Кендал и Оливер Росингтон. Двете момчиња беа помали од Аделајн, но постари од Џејмс, и како и нејзиниот помал брат, наследници на титулата на своите татковци. Франческа беше три години помала од Аделајн.

      „Подобро да не,” рече тој тврдоглаво. „Мама ни вети извонредно време со сите, дури ми вети дека ќе можам да дојдам на божиќниот бал.”

      „Навистина?” рече таа, кревајќи ја веѓата. „Цела ноќ?

      „Не,” рече тој и воздивна. „Смеам да останам само кога ќе се краси елката и до крајот на првиот танц.”

      Вообичаено, тие ја красеа елката како семејство, но годинава, нејзината мајка Елизабет реши да ја прекине традицијата. Ќе имаат ден за креирање орнаменти за елката, а потоа, на вечерниот бал сите ќе ги закачат своите креации пред вистинскиот почеток на прославата. „Тоа повеќе звучи на нешто што би прифатила мама.”

      Тој го збрчка носот. „Секако не ми е грижа за танцувањето. Тоа е за девојчиња.”

      „Ох,” започна таа. „Не знам. Кога ќе потпораснеш поинаку ќе мислиш. Има господа кои уживаат во танцување.” А некои сосема го избегнуваа…

      „Јас не,” одговори тврдоглаво. „Мене никогаш нема да ми се допаѓа.”

      Аделајн се поднаведна и му ја разбушави косата со рацете. Обајцата ги имаа истите златни локни и сини очи како нивните родители. Џејми почнуваше да наликува на помлада верзија на својот татко, а Аделајн повеќе потсетуваше на мајка си. Немаше сомнеж кои им се родители, кога некој ќе ги погледнеше. „Ти верувам.” Ниту нивниот татко не сакаше многу танцување. Се предаваше само кога требаше да ѝ удоволи на мајка им. Војводата ќе стореше сѐ за својата војвотка. Зрачеа со нивната взаемна љубов, а тоа ја правеше Аделајн љубоморна. Таа повторно ѕиркаше низ прозорецот, но ниедна ѕвезда не паѓаше. Можеби сепак треба да си замисли желба. Може и ќе се исполни.

      „Уживај во зјапањето низ прозорец,” рече Џејми. „Јас ќе правам нешто продуктивно.”

      „Како на пример?” љубопитно праша таа.

      „Делкам неколку парчиња дрво како подароци. Треба да го завршам коњот што го изработувам за дедо.” Тоа беше извонредна идеја. Аделајн посакуваше да поседува слична вештина за да изработи нешто креативно како подарок. Џејми беше мошне надарен, тоа му беше