Toe die son een oggend taaierig loskom uit die greep van Goudveldse mynhope, skop Joe Smit sy slaapkamerdeur oop, stap tot by die dubbelbed waar twee figure vervaard probeer orent kom en trek die sneller van sy 9 mm-Astra twee keer. Hy klim in sy ou Mazda en ry noord. Hy ry uit die bleek Vrystaatse vlaktes die donker hart van die grootstad binne – op die bloedspoor wat jare terug in sy bewussyn ingekerf is. By ’n besige kruising in ’n Johannesburgse straat hou superintendent Pine Pienaar stil by ’n silwer Mercedes wat dwarsweg oor die middelman hang. Die bestuurder het ’n koeëlgat in die kop. Later lê daar in die distrik Vrede ’n boer by die laaste hek voor sy plaashuis, ’n taxibestuurder van Berea langs die Bapsfonteinpad, en by ’n klompie doringbome tussen Welkom en Virginia die vernielde lyk van ’n mynwerker. Almal is deur dieselfde negemillimeter geskiet, en elkeen het dieselfde tatoeëermerk op die arm: ’n kopbeen met twee weerligstrale. En as dit uiteindelik lyk asof al die leidrade duidelik uitgekerf lê, kom Pine Pienaar en sy span speurders agter hoe onpeilbaar die teksture van haat, verraad en bloedlus kan wees, en dat daar agter die een skadufiguur telkens nog een opduik . . . Piet Steyn volg s treffer-debuut, Snoeiskêr, op met ’n verhaal wat die tipies Suid-Afrikaanse landskappe van misdaad en geweld nog grondiger verken. In die tweede sup. Pine Pienaar-misterie vermeng hy twee van die stormagtigste plaaslike werklikhede, ’n mynersbestaan en die Johannesburgse onderwêreld, in ’n intrige wat lesers nagte lank sal laat rondrol.
