Nie dziw, żeć głowa, Baltazarze, chora;

      Siedziałeś wedle głupiego doktora.

      Mówiłem ja tobie, Chmura,

      Że przy kuchni bywa dziura;

      Aleś mnie ty nie chciał wierzyć,

      Wolałeś swym grzbietem zmierzyć.

      Wierzę, od początku świata

      Nie były tak suche lata;

      Oczy nasze to widziały:

      Chmury się w rzekach kąpały.

      Ciebie zła lwica w ogromnej jaskini

      Nie urodziła, moja gospodyni,

      Ani swym mlekiem tygrys napawała;

      Gdzieżeś się wżdy tak sroga uchowała,

      Że nie chcesz baczyć na me powolności

      Ani mię wspomóc w mej wielkiej trudności?

      O którą samażeś mię przyprawiła,

      Że chodzę mało nie tak jako wiła.

      Wprawdzie żeć się już nie wczas odejmować;

      Ja ciebie muszę rad nierad miłować.

      Ty się w tym pomni, masz li mię mieć g’woli

      Z mej dobrej chęci czyli po niewoli.

      Jeśli darmo masz te książki,

      A spełna w wacku[4] pieniążki,

      Chwalę twą rzecz, gościu–bracie,

      Bo nie przydziesz ku utracie;

      Ale jesliś dał co z taszki[5],

      Nie kupiłeś, jedno fraszki.

      Nie pieść się długo z mymi książeczkami,

      Gościu, boć rzeką: „Bawisz się fraszkami.”

      Chybaby nie wiedziała, co znaczy twarz blada

      I kiedy kto nie g’rzeczy, Hanno, odpowiada,

      Często wzdycha, a rzadko kiedy się rozśmieje —

      Tedy nie wiesz, że prze cię moje serce mdleje?

      Że krótkie fraszki czynię, to, Jakubie, winisz?

      Krótsze twoje nierówno, bo ich ty nie czynisz.

      Radzę, Janie, daj pokój przedsięwzięciu swemu,

      Bo bądź krótko, bądź długo, przedsię przydzie k’temu,

      Że się człowiek obaczy, a co mu dziś miło,

      To mu będzie za czasem wstyd w oczu mnożyło.

      Tę rozkosz, którą teraz tak drogo szacujesz,

      Puścisz taniej po chwili, gdy prawdę poczujesz.

      A tak, co ma czas przynieść, uprzedź go ty raczej,

      Odmień swój bieg, a żagle nakręć w czas inaczej!

      Świadomeś słów łaskawych i pięknej postawy,

      Zdradę widzisz, znajże więc, co przyjaciel prawy!

      A ty, o morska Wenus, chluśni z raz tej paniej,

      A pomści się wzdychania i moich z łez na niej!

      Wiesz, coś mi winien; miejże się do taszki[7],

      Bo cię wnet włożę, Jóstcie, między fraszki!

      Pewnie cię moje zwierciadło zawstydzi,

      Bo się w nim, Kachno, każdy szpetny widzi.

      A więc by ty, Marcinie, przed tym nie ugonił,

      Co to siedzi jako wróbl, a oczy zasłonił;

      Niech on chwali Żmudzinki, że bywają trwałe;

      By miał mądzie jako sam, tedy przedsię małe.

      Jesliby w moich książkach co takiego było,

      Czego by się przed panną czytać nie godziło,

      Odpuść, mój Mikołaju, bo ma być stateczny

      Sam poeta, rym czasem ujdzie i wszeteczny.

      Nie dar jaki kosztowny, ale co przemogę,

      Dam ci parę wirszyków, Mielecki, na drogę:

      Boże daj, być się dobrze na wszytkim wodziło,

      Byś we zdrowiu oglądał, na co patrzać miło.

      Na mię bądź łaskaw, jakoś zawżdy okazował;

      Nie był ten łaskaw, kto do końca nie miłował.

      Chyba w serce, Miłości, proszę, nie uderzaj,

      Ale na każdy członek inszy śmiele zmierzaj!

      Co usty mówisz, byś w sercu myśliła,

      Barzo byś mię tym, pani, zniewoliła;

      Ale kiedy mię swym miłym mianujesz,

      Podobno dawnym zwyczajom folgujesz.

      Imię