Չքնաղ է այգը, բորբ է կակաչը,

      Այտդ վառվել է, ինչպես կակաչը,

      Գալիս է մահը, գալիս է վերջը,

      Օ՜, առավել ևս վառ է կակաչը։

      Հեռավոր մի ծառ է ծաղկել,

      Անջրդի, անհույս, բայց վա՜ռ է ծաղկել,

      Կայծակի սրից խոցված, վիրավոր,

      Բայց փարթամ, շքեղ ու զա՜ռ է ծաղկել։

      Այգու ձիերը խոլ վրնջում են,

      Սարի զանգերը զիլ ղողանջում են,

      Ծովն է ծիրանի, անծայր ու անծիր,

      Լճերն հայրենի լո՜ւռ հորանջում են։

      Եփրատի ափին մի ծառ է լալիս,

      Կարծես իմ սրտի խորքումն է լալիս,

      Կարծես մի մայր է ողբում ու կոծում,

      Կարծես այդ լացը հենց ե՜ս եմ լալիս։

      Ոչի՜նչ չեմ փոխի քո մեկ երգի հետ,

      Իմ կյանքն է կապված քո մեկ երգի հետ,

      Ամենից չքնաղ, ամենից շքեղ

      Արև՜ն է զուգված քո մեկ երգի հետ։

      Ուզում եմ ըմպել մի խոշոր բաժակ,

      Քո վարդ արյունից՝ մի խոշոր բաժակ,

      Քո սրտի ակից, քո առվակներից՝

      Արևաշաղախ մի խոշոր բաժակ։

      Մութ է այս ճամփան, մութ է մինչև մահ,

      Դաժան առեղծված, դաժան՝ մինչև մահ,

      Մի խավար կետ կա այս բաժակում ջինջ,

      Որ ես բռնած եմ ձեռիս մինչև մահ։

      Քառասունամյակի այս մթին շեմքին

      Վառվում է մի սեր, հնչում ցնծագին,

      Ինչպես հին այգին՝ ծաղկավառ ու վես,

      Բայց կասկածո՜ւմ եմ աշխարհի հիմքին։

      Վաղ է բռընկել իմ այգին,

      Վառ է բռընկել իմ այգին,

      Սակայն եթե դու չկաս՝

      Զո՜ւր է բռընկել իմ այգին։

      Ո՞վ ստեղծեց այս խոտը,

      Ո՞վ ներկեց վառ՝ այս խոտը,

      Ինչքան լինի աննշան՝

      Ես երգո՜ւմ եմ այս խոտը։

      Ուրախ, բարձրախինդ – ա՛յս է Թոթովենցը,

      Թախծոտ ու մռայլ – ա՛յս է Թոթովենցը,

      Ծիծաղը՝ վարար, մռայլությունն՝ անծիր,

      Ամեն չափ՝ անչափ – ա՛յս է Թոթովենցը։