Անմարդ անապատը փռված էր անծայր,

      ձգվելով անհույս միջև հորիզոն,

      վերից գորշագույն տարածք էր իջնում,

      անամպ, անարև գորշագույն տարածք:

      Մի երգ էր հնչում՝ վշտոտ, դողդոջուն,

      քարերին նստած սևուկ Տիրամոր:

      Եվ սուրբ, և վշտոտ, և հավերժ ջահել,

      որ սպանված որդու սև սուգն էր տանում:

      Ոտքերը արնոտ քարերին դրած

      դանդաղ ճոճվելով երգում էր տխուր,

      աչքերը հառած մի անտես հեռու

      նա սուզվում էր իր մտքով այդ հեռուն:

      Կանգ էր առել ժամանակն ասես,

      և հավերժ ջահել մարմինը կնոջ,

      նրբագեղ, ճկուն և աստվածային

      քարին էր հենված,

      իսկ մազերը սև

      ուսերին, կրծքին փռվում էին լուռ:

      Շրթունքները գունատ շարժվում էին նուրբ

      և ձայնը վշտոտ՝ ալիքի նման

      շուրջն էր տարածվում:

      Երգը բնության, երգը Տիրամոր,

      միացած իրար մի վշտով անհուն,

      դառնում էին մեծ, երկրային մի Վիշտ: