Разламашкі майстра Люфта (зборнік). Кацярына Мядзведзева
Читать онлайн книгу.
той стары прадзедавы сакрэтнік з чырвонага дрэва? Я абяцаў Дэйсі паказаць яго, там вельмі цікавы ўзор на шкле.
– Так, так, – заківала цётачка, – ён у кабінеце. Я нічога там не чапала, нават у шуфляды не зазірала, толькі час ад часу выціраю пыл.
Мы з Лемюэлем падняліся і прайшлі ў кабінет. Прызнаюся, у мяне было цяжка на сэрцы. Я паспела прывязацца да гэтага сімпатычнага маладога чалавека і цяпер адчувала сябе ашуканай. Вяселле! Якое шчасце, што я не паспела закахацца.
– Не ведала, што ты збіраешся ажаніцца, – сказала я яму, калі дзверы кабінета адгарадзілі нас ад цётачкі Мод.
– Не паспеў табе сказаць, усё неяк выпадак не трапляўся, – вінавата адказаў ён. – Прабач.
Ёсць людзі, на якіх немагчыма сердаваць. Яны робяць розныя непрыемныя рэчы, а потым па-анёльску пакорліва прызнаюць свае памылкі, складваюць бровы домікам, трапечуць крылцамі і напускаюць на сябе журботны выгляд, так што табе даводзіцца яшчэ і суцяшаць іх, хоць пацярпеў менавіта ты. Не, Лемюэль не зрабіў нічога заганнага, ён і не абавязаны быў паведамляць пра свае матрыманіяльныя намеры практычна незнаёмай дзяўчыне, якую бачыць трэці раз за жыццё. Але ўсё адно я адчувала сябе кепска.
– Прымі мае самыя шчырыя віншаванні, – прагаварыла я. – Спадзяюся, вы будзеце шчаслівыя.
– Я ў гэтым цалкам упэўнены, – усміхнуўся ён сваёй самай шырокай усмешкай. – А цяпер давай пяройдзем ад цырымоній да справы і возьмемся за пошукі? Прынята лічыць, што маладым людзям, не злучаным вузамі шлюбу, нельга знаходзіцца без нагляду старэйшых. Цётачка Мод і пяці хвілін не выседзіць у гасцінай.
Ён меў рацыю. І тактоўна нагадаў, навошта наогул прывёў мяне, чалавека з вуліцы, у дом сваёй блізкай сваячкі, навошта марнаваў свой час, дапамагаючы шукаць, як у казцы – «тое, не ведаю, што». І мы сталі пастукваць і прашчупваць, рыпець і шамацець у пошуках патаемнай шуфлядачкі.
І мы яе знайшлі.
Лемюэль дастаў з кішэні прыгатаваны загадзя сцізорык, і праз імгненне тайнік быў раскрыты.
Вось толькі ніякай бутэлечкі з чароўным зеллем там не аказалася. Шуфлядачка была пустой.
Мы засмучана глядзелі на гэту пустэчу, не ведаючы, што сказаць адно аднаму, і тут у кабінет уплыла цётачка Мод.
– А, вы знайшлі схованачку, – сказала яна, і стала зразумела, што цётачка Мод усё ж не так абыякава ставілася да атрыманай спадчыны, як хацела нам паказаць. – Магу вас расчараваць, тайнік быў пустым. Ну, практычна.
– А што там было?! – выклікнулі мы з Лемам у адзін голас.
– Нейкі старажытны ржавы ключ, – паціснула плячыма яна.
– І ты, зразумела, выкінула яго, цётачка Мод? – ненатуральна абыякавым голасам спытаў пляменнік.
– Здаецца, не, – гэтак жа знарок абыякава адказала цётачка.
– А маглі б мы на яго зірнуць? – не вытрымала я. І цётачка не адмовіла госці.
Кожная жанчына – і маладая, і пажылая – абавязкова з’яўляецца ўладальніцай «куфэрка са скарбамі». Гэта можа быць і круглая