З. В. на дзень св. В.

      Кахання тут няма…

      Яна стаіць побач з табою і паліць. Хто ЯНА? Табе і самому цікава.

      Язык заблытаўся між зубоў, пакрыўдзіўся…

      Шэрыя людзі без твараў (і без твораў) нясуць у руках свае гумовыя і папяровыя сэрцы. Смех ды і толькі! Гэта ж няправільна – паказваць вось так усім свае сэрцы, ды яшчэ пісаць на іх «Я тебя люблю»! Нават сорамна за іх. Не магу больш трываць!..

      У тваіх руках сэрца не бачу. Я нідзе яго не бачу! Ау-у, ты дзе? Мае вочы (і я ўвогуле) не прызначаныя для таго, каб, зняўшы з цябе чорную вопратку, разадраць цела і разглядзець там тваё сэрца, гарачае і слізкае, што бясконца тухкае, б’ецца і захлынаецца, а ўсё прагне жыцця і славы.

      У вачах тваіх бачу маскітаў. Вось яны, гады! Хаця… для цябе яны не гады – каханкі.

      Я баюся. Д’ябал, я ж нічога не баюся! Усё ж… баюся. Баюся. Дзяўчынка-правінцыялка з вялікімі вачыма. Архітэктура-журфак! Ха-ха!

      Заўсёды хочацца таго, чаго ў цябе няма. А калі ёсць, то абавязкова павінна быць лепшым. Не за ўсіх астатніх, а за самую сябе. Максімалістка?.. Проста дурніца, чарговая дурніца, што падышла да цябе, каб зазірнуць у гэтыя глыбокія чорныя вочы (з маскітамі).

      Будзем лічыць, што гэта ты мяне ўзнагародзіў (за адвагу) гэтай агіднай хваробай. Арыгінальна, як заўсёды. Але…

      Кахання тут няма. Ша!

      Яна падымае рукі да неба, раскідвае іх, як крылы. Яе мяккія спрытныя ногі лёгка рухаюцца. У яе дзіўным танцы яе цела звіваецца, як змяя, у яго быццам ужо няма шкілету, яно амаль ужо нематэрыяльнае і хутка разляціцца на дробныя рознакаляровыя рэшткі. Разліваючыся гучным смехам, яна як быццам аддае сябе ўсяму свету.

      Яна кружыцца ў сваім шаманскім танцы. То прыпадае да зямлі, то зноў імкнецца ўвышыню, як полымя. Яе доўгія бліскучыя валасы разлятаюцца ад ветру і ад яе няспыннага руху. Яе рукі апісваюць у паветры дзіўныя фігуры.

      У сваім вар’яцкім танцы яна ўсміхаецца Сонцу, заплюшчвае вочы ад ягонага святла, гіганцкай любові да яе і ад моцнага пачуцця… З яе вуснаў вырываюцца словы незразумелай песні. Яна зноў уздымае рукі да Сонца… Глядзі, яна зараз паляціць! Але ты не можаш быць проста назіральнікам, ты дакранаешся да яе… І ад гэтага музыка яе душы сціхае, яна, бяссільная, падае на зямлю, сцішваецца і… губляецца ў снах. Slеер…

      Хто яна была, ужо не важна, і дурань той, каму гэта яшчэ цікава. Яе ўжо няма! Не бачыш? Яна… памерла!!!

      Ты будзеш проста пустой клеткай, дзяўчына, калі заб’еш птушку.

      Кася Дземянчук

      Такой восені больш не будзе

      Імпрэсіі

      Лісце пад нагамі

      Божа, падаруй мне верасень! Я з задавальненнем прыму твой дарунак. Ты маеш рацыю сказаўшы, што я не заслужыла яго. Але ж