Atropos. Federico Betti. Читать онлайн. MREADZ.NET

Atropos. Federico Betti

Читать онлайн книгу.

Atropos - Federico Betti

PÃ«r tÃ« gjithÃ« lexuesit qÃ« po presin me padurim tÃ« lexojnÃ« kÃ«to histori

Burri zbriti nga autobusi i linjÃ«s 19 te Sheshi BraÃ§i nÃ« San Laxaro tÃ« SavenÃ«s, arriti tek kioska e gazetave, bleu njÃ« kopje tÃ« Resto Del Carlino dhe nisi ta shfletonte. U ul nÃ« njÃ« nga stolat e Sheshit pÃ«r tÃ« lexuar gazetÃ«n por nuk gjeti ndonjÃ« lajm me rÃ«ndÃ«si: faqet e para ishin tÃ« mbushura tÃ« tÃ«ra me kronikÃ«n, ndÃ«rsa brenda gjeti lajme nga ekonomia dhe, mÃ« tej, faqet me lajme lokale nga krahina bolonjeze, qÃ« nga qyteti e deri tek tÃ« gjitha rrethinat e tij. I hodhi njÃ« sy edhe njoftimeve publicitare, pa gjetur asgjÃ« interesante. E palosi gazetÃ«n dhe, duke e mbajtur poshtÃ« krahut, nisi tÃ« ecte pÃ«rgjatÃ« rrugÃ«s Emilia me drejtimin nga Imola.

Arriti tek hyrja e bankÃ«s nÃ« kryqÃ«zimin me rrugÃ«n Jussi, akoma disa qindra metra mÃ« pÃ«rpara, shtyu tÃ« parÃ«n portÃ« tÃ« rÃ«ndÃ« prej metali, pastaj tÃ« dytÃ«n, dhe hyri brenda. NÃ« atÃ« orÃ« tÃ« mÃ«ngjesit kishte shumÃ« pak klientÃ« dhe, pak minuta pasi kishte hyrÃ« brenda, mundi tÃ« paraqitej tek sporteli i parÃ« i arkÃ«s qÃ« u lirua nga tre sportelet e hapura nÃ« atÃ« moment. âMirÃ«ditaâ, e pÃ«rshÃ«ndeti punonjÃ«sja, âsi mund tâju ndihmoj?â âDo doja tÃ« flisja me drejtorin, nÃ«se nuk Ã«shtÃ« i zÃ«nÃ«.â âSi tÃ« dÃ«shironi. ÃfarÃ« ka qÃ« nuk shkon?â, e pyeti gruaja, qÃ« lÃ«shonte njÃ« aromÃ« prej frute aq tÃ« rÃ«ndÃ« gati sa tÃ« sillte tÃ« pÃ«rziera. âJo, mos u shqetÃ«so. Thjesht po mendoj sesi tÃ« investoj mÃ« mirÃ« dhe do doja tÃ« flisja me tÃ«, nÃ« mÃ«nyrÃ« qÃ« tÃ« marr njÃ« vendim.â âPÃ«r kÃ«tÃ« gjÃ« janÃ« tÃ« gatshÃ«m tÃ« gjithÃ« konsulentÃ«t tanÃ« financiarÃ«. Besoj se ju mund tÃ« flisni shtruar me njÃ« prej tyre: tÃ« gjithÃ« janÃ« shumÃ« tÃ« zotÃ«. VetÃ«m nÃ« rast se dÃ«shironi tÃ« flisni posaÃ§Ã«risht me drejtorin ose keni arsye tÃ« veÃ§anta pÃ«r ta shqetÃ«suarâ shpjegoi gruaja. âDÃ«shiroj tÃ« flas posaÃ§Ã«risht me drejtorinâ.

AtÃ« ditÃ«, Davide Paliarini po kthehej nga palestra ku kalonte nja dy orÃ« mbasditeve gjatÃ« javÃ«s, duke pÃ«rfshirÃ« edhe fundjavÃ«n.

Jetonte vetÃ«m, nÃ« njÃ« kondominio nÃ« rrugÃ«n Venecia nÃ« San Laxaro tÃ« SavenÃ«s.

E kishte marrÃ« atÃ« vendim pas njÃ« vit fejese dhe njÃ« vit bashkÃ«jetese me shoqen e tij. Me pÃ«lqimin e tÃ« dyve i kishin thÃ«nÃ« mjaft njÃ«ri tjetrit, nuk do mundnin mÃ« tÃ« jetonin bashkÃ« pasi, ndryshe nga sa e mendonin nÃ« fillim, me sa dukej nuk ishin bÃ«rÃ« tamam pÃ«r njÃ«ri tjetrin.

Ritmet e jetÃ«s dhe pikÃ«pamjet i kishin shumÃ« tÃ« ndryshme pÃ«rsa i pÃ«rket manaxhimit tÃ« kohÃ«s dhe pÃ«rdorimit tÃ« parave.

Dhe nÃ« fund kishin menduar qÃ« tÃ« pÃ«rshÃ«ndeteshin dhe secili tÃ« vazhdonte jetÃ«n e vet.

Pasi mbÃ«rriti para derÃ«s sÃ« jashtme tÃ« pallatit, ngjiti shkallÃ«t dhe hyri nÃ« shtÃ«pi.

Apartamenti i tij gjendej nÃ« katin e parÃ« tÃ« njÃ« ndÃ«rtese jo shumÃ« tÃ« lartÃ« dhe tÃ« zhytur nÃ« jeshillÃ«kun e njÃ« oborri plot me bimÃ« dhe drurÃ« tÃ« llojeve tÃ« ndryshme, ku njÃ« gardh e ndante me ambjentin tjetÃ«r tÃ« jashtÃ«m.

Kishte tÃ« paktÃ«n tre avantazhe aty: hija qÃ« bÃ«nin drurÃ«t, qÃ« mundÃ«sonte strehÃ« nga temperaturat e larta gjatÃ« verÃ«s, njÃ« grimÃ« prej elegance tÃ« vetÃ« shtÃ«pisÃ« dhe fakti se njÃ« kondominio me oborr tÃ« brendshÃ«m zor se tÃ«rhiqte vÃ«mendjen e atyre qÃ« merreshin me shpÃ«rndarjen e fletÃ«palosjeve publicitare.

Pasi mbÃ«shteti nÃ« tokÃ« Ã§antÃ«n sportive qÃ« e pÃ«rdorte nÃ« palestÃ«r dhe qÃ« brenda kishte kryesisht njÃ« palÃ« rroba pÃ«r tâu ndÃ«rruar dhe gjithÃ§ka qÃ« duhej pÃ«r tâu larÃ«, e hapi dhe e bÃ«ri gati pÃ«r ditÃ«n tjetÃ«r, dhe pastaj vendosi tÃ« lexonte pakÃ«z.

I donte romanet me aventura nga autorÃ« si Klaiv Kasler, edhe pse deri pak muaj mÃ« parÃ« zakonisht lexonte edhe thrillerat dhe, nÃ« pÃ«rgjithÃ«si, histori qÃ« pÃ«rshkoheshin nga pasiguritÃ« por, pas aksidentit rrugor qÃ« kishte bÃ«rÃ«, kishte vendosur qÃ« tâi linte kÃ«to deri nÃ« njÃ« moment kur ta vendoste vetÃ«.

Kishte qenÃ« faji i tij, kjo ishte e pamohueshme, dhe nuk mund tâia falte dot vetes: ajo ngjarje sigurisht qÃ« i kishte lÃ«nÃ« shenjÃ« nÃ« psiqikÃ«.

Mundohej me Ã§do kusht qÃ« mos ta sillte ndÃ«r mend, dhe shpesh ia dilte mbanÃ«, por, atÃ«herÃ« kur pak e priste, kujtimi i rikthehej duke e mbÃ«rthyer sÃ«rish fort.

Ah, sikur vetÃ«m mos ta kishte marrÃ« atÃ« pilulÃ«...

Por ishte joshur nga e panjohura. I kishin thÃ«nÃ« âDo ta shohÃ«sh se si do ndihesh. Do tÃ« tÃ« bÃ«jÃ« qÃ« tÃ« kapÃ«sh yjet. Provoje: mund ta kesh edhe njÃ« me zbritje.â

Dhe kÃ«shtu e kishte provuar, por duke i thÃ«nÃ« vetes se nuk do ta provonte mÃ« kurrÃ«. Thjesht si kureshtje pÃ«r tÃ« kuptuar se Ã§farÃ« pÃ«rjetohej me atÃ« gjÃ«nÃ«.

Pasi doli nga diskoteka ku shkonte herÃ« pas here pÃ«r tÃ« kaluar njÃ« mbrÃ«mje tÃ« shtune ndryshe nga zakonisht dhe me shpresÃ«n pÃ«r tÃ« takuar edhe njerÃ«z tÃ« rinj qÃ« mund edhe tâi bÃ«nte miq, ose mundÃ«sisht edhe ndonjÃ« shpirtin e vet binjak edhe pse e dinte dhe vetÃ« se do duhej kohÃ« pÃ«r tÃ« stabilizuar njÃ« marrÃ«dhÃ«nie tÃ« kÃ«tillÃ«, ishte larguar pÃ«r tek makina e vet dhe ishte nisur pÃ«r nÃ« shtÃ«pi.

Kishte kaluar tÃ« paktÃ«n njÃ« orÃ« qÃ« nga marrja e asaj pilule eferveshente (nÃ« fakt i ishte kÃ«shilluar edhe njÃ« gotÃ« pije) dhe, kur Davidi po udhÃ«tonte nÃ« unazÃ«n e BolonjÃ«s nÃ« drejtim tÃ« shtÃ«pisÃ«, filloi tÃ« ndihej euforik, si tÃ« ishte nÃ« qiell tÃ« shtatÃ«. Shtypi deri nÃ« fund pedalin e gazit pasi e ndjente tÃ« nevojshme nÃ« njÃ«farÃ« mÃ«nyre ta shkarkonte atÃ« eufori dhe rezultati qe ai qÃ« shpresonte, por nuk kishte marrÃ« parasysh tÃ« papriturat e mundshme si pasojÃ« e tejkalimit tÃ« shpejtÃ«sisÃ«.

Me shumÃ« vonesÃ« vuri re njÃ« fÃ«mijÃ« qÃ« po kalonte rrugÃ«n nÃ« vijat e bardha, ndÃ«rkohÃ« qÃ« e goditi nÃ« krahun e majtÃ« duke e pÃ«rplasur nÃ« tokÃ« dhe duke e marrÃ« zvarrÃ« pÃ«r nja njÃ«qind metra.

Nuk i kishte kushtuar fare vÃ«mendje pranisÃ« sÃ« prindÃ«rve dhe ishte larguar pa u ndalur, me trupin plot adrenalinÃ«.

Davide Paliarini mbyllte sytÃ« sa herÃ« qÃ« i vinte nÃ« mendje ai episod, me shpresÃ«n qÃ« tâi flakte tutje ato kujtime tÃ« dhimbshme dhe shpesh ia dilte mbanÃ«, po jo gjithmonÃ«.

Kur e kuptoi se po afrohej koha e darkÃ«s, mbylli romanin qÃ« po lexonte atÃ« moment, duke u ulur nÃ« tavolinÃ«n e tÃ« ngrÃ«nit dhe vuri pÃ«rpara njÃ« pjatÃ« me makarona.

MbrÃ«mja kaloi qetÃ« dhe para mesnate kishtÃ« rÃ«nÃ« tashmÃ« nÃ« gjumÃ«.

Stefano Xamanji qe zgjuar herÃ«t nÃ« mÃ«ngjes dhe kishte mundur tÃ« hante mÃ«ngjesin me qetÃ«si para se tÃ« nisej pÃ«r punÃ«, por nuk e merrte fare me mend se ajo ditÃ« do tÃ« qe aq stresante pÃ«r tÃ«.

BÃ«ri njÃ« dush nÃ« fillim, pastaj pÃ«rgatiti njÃ« filxhan kafe, qÃ« e shoqÃ«roi me njÃ« fetÃ« buke tÃ« thekur, pastaj doli.

MbÃ«rriti nÃ« Komisariatin e PolicisÃ« nÃ« orÃ«n 8:30, pas afro gjysÃ«m ore rrugÃ« nÃ« mes tÃ« trafikut tÃ« rrugÃ«s Emilia nÃ« segmentin qÃ« lidh San Laxaron e SavenÃ«s ku banonte, me BolonjÃ«n.

I kishtÃ« zÃ«t bllokimet e trafikut, sidomos nÃ«se shkaktoheshin nga turmat e njerÃ«zve qÃ« nxitonin pÃ«r tÃ« arritur sa mÃ« parÃ« nÃ« punÃ«.

PÃ«rse vallÃ« nuk dalin pak mÃ« pÃ«rpara?, pyeste veten herÃ« pas here, por pa gjetur kurrÃ« njÃ« pÃ«rgjigje tÃ« saktÃ«.

Me tÃ« mbÃ«rritur nÃ« zyrÃ«, mbi tryezÃ« e prisnin shumÃ«

Скачать книгу

1 2 3 4 5 >В конец