ROZDZIAŁ I

      W trzydziestym trzecim roku szczęśliwego panowania pan Górnego i Dolnego Egiptu, władca Fenicji i dziewięciu narodów, Mer-amen-Ramzes XII, po naradzeniu się z bogami, którym jest równy, mianował następcą tronu dwudziestodwuletniego syna Cham-sem-merer-amen-Ramzesa.

      Wybór ten wielce uradował pobożnych kapłanów. Starsi bowiem synowie faraona, za sprawą czarów, których zbadać nie można, byli nawiedzeni przez złego ducha. Zmiany dokonane w ich krwi obróciły się przeciwko nim. Dopiero czwarty syn, Ramzes, urodzony z królowej Nikotris, zmarłej przy porodzie, był silny jak wół Apis i odważny jak lew, z którymi łączyło go powinowactwo krwi.

      Otrzymawszy tytuł erpatra, młody książę poprosił ojca o łaskawe mianowanie go dowódcą korpusu Menfi. Rada pod przewodnictwem ministra wojny San-amen-Herhora, arcykapłana świątyni Amona w Tebach, postanowiła: Następca tronu z dziesięciotysięcznym korpusem, przygotowanym do boju, uda się na wschód, ku granicy ziemi Gosen. W tym czasie jenerał Nitager, naczelny wódz armii, która strzeże bram Egiptu od najazdu azjatyckich ludów, ma wyruszyć od Gorzkich Jezior przeciw następcy tronu.

      Obie armie zetkną się na pustyni w okolicach miasta Pi-Bailos. Następca tronu zwycięży, jeżeli nie da się zaskoczyć Nitagerowi, a więc – gdy zgromadzi wszystkie pułki i zdąży ustawić je w szyku bojowym na spotkanie nieprzyjaciela. W obozie księcia Ramzesa znajdować się będzie sam jego dostojność Herhor i o biegu wypadków złoży raport faraonowi.

      Szesnastego dnia miesiąca Milori, to jest na początku czerwca, dziesięć pułków następcy tronu