„Majtki” to ohydne słowo

      Kiedy o dziewiątej w poniedziałkowy wieczór niespodziewanie odezwał się dzwonek u drzwi, Leigh nie pomyślała: Rany, ciekawe, kto to może być. Pomyślała: Cholera. Idź sobie. Czy naprawdę istnieją ludzie lubiący niezapowiedzianych gości, którzy wpadali „powiedzieć cześć” albo „sprawdzić, co słychać”? Pewnie jacyś pustelnicy. Albo przyjaźni ludkowie ze Środkowego Zachodu sportretowani w Big Love, których w rzeczywistości nigdy nie spotkała – tak, im to pewnie nie robiło różnicy. Zgroza! Prawdziwy afront. Poniedziałkowe wieczory były święte i niedostępne dla reszty świata, Czas Bez Kontaktów Międzyludzkich, kiedy Leigh mogła wylegiwać się w dresie i jeden po drugim oglądać nagrane na TiVo kolejne cudowne odcinki Projektu Wybieg. Był to jedyny moment w tygodniu spędzany przez nią w samotności i po przeprowadzeniu intensywnego szkolenia przyjaciele, rodzina oraz jej chłopak, Russell, w końcu się do tego dostosowali.

      Dziewczyny przestały pytać o plany na poniedziałkowy wieczór pod koniec lat dziewięćdziesiątych, Russell, który na początku związku wyraźnie się boczył, teraz powstrzymywał się od głośnych żalów (a w sezonie rozgrywek futbolowych wręcz cieszył się z wolnych poniedziałków), matka zmuszała się, żeby przetrwać ten jeden wieczór w tygodniu bez podnoszenia słuchawki, by porozmawiać z córką, po latach przyjąwszy do wiadomości, że Leigh nie odezwie się aż do wtorkowego ranka bez względu na to, ile razy wciśnie się „redial”. Nawet wydawca, dla którego pracowała, nie śmiał zlecać jej na poniedziałkowe wieczory żadnej lektury… ani, broń Boże, przeszkadzać telefonami. I właśnie dlatego dźwięk dzwonka był tak trudny do pojęcia – niezrozumiały i wywołujący panikę.

      Zakładając, że to dozorca w sprawie wymiany filtra w klimatyzacji, dostawca z Hot Enchiladas z nowym menu albo ktoś, kto pomylił jej drzwi z drzwiami sąsiadów, wcisnęła na pilocie „wycisz” i nawet nie drgnęła. Przechyliła głowę na bok jak labrador, starając się uzyskać potwierdzenie, że intruz sobie poszedł, ale usłyszała tylko stłumione nieprzerwane dudnienie dobiegające z góry. Cierpiała na coś, co jej psychiatra nazywał „uwrażliwieniem na hałas”, a całą resztę „pieprzoną neurozą”.

      Leigh oczywiście dokładnie obejrzała sobie sąsiadów z góry, a dopiero potem wtopiła oszczędności całego życia: mieszkanie mogło sobie być najlepszym, jakie widziała podczas półtorarocznych poszukiwań, ale nie chciała ryzykować.

      Zapytała Adrianę o plotki na temat kobiety z mieszkania piętro wyżej, lokalu 17D, ale przyjaciółka tylko ściągnęła pełne usta i wzruszyła ramionami. Mimo że Adriana mieszkała w zajmującym całe piętro budynku apartamencie od dnia, gdy jej rodzice przeprowadzili się do Nowego Jorku z Sao Paulo, od razu przyjęła nowojorską zasadę „obiecuję, że nie obdarzę cię uwagą, jeżeli wyświadczysz mi tę samą grzeczność” i nie mogła podać Leigh żadnych informacji o sąsiadce. I tak pewnej wietrznej grudniowej soboty, tuż przed Gwiazdką, Leigh w stylu godnym Bonda wsunęła odźwiernemu w garść dwadzieścia dolarów i zaczekała w holu, udając, że czyta maszynopis. Przez trzy godziny spędzonych studiowała tę samą anegdotę, aż wreszcie odźwierny głośno kaszlnął i znacząco spojrzał znad okularów. Podnosząc wzrok, Leigh od razu poczuła ulgę. Przed nią, wyjmując z pocztowej skrzynki katalog „QVC”, stała tęga kobieta w podomce w groszki. Co najmniej osiemdziesiątka, pomyślała Leigh i odetchnęła z ulgą. Żadnych szpilek stukających o parkiety, nocnych imprez, parady hałasujących gości.

      Zaraz następnego dnia wypisała czek na kwotę zaliczki i dwa miesiące później radośnie wprowadziła się do wymarzonego apartamentu w idealnym stanie z jedną sypialnią. Składała się na niego odnowiona kuchnia, wielka wanna i bardzo przyzwoity widok na Empire State Building od północy. Może i było