Mavie, która prowadziła Kirkom dom, wydało się, że usłyszała hałas przy drzwiach kuchennych. Przerwała poobiednie zmywanie i przez chwilę nasłuchiwała. Pukanie się nie powtórzyło, ale mimo to poszła sprawdzić. Odchyliła firankę i drgnęła zaskoczona, widząc wpatrzone w nią ogromne zielone oczy odcinające się na tle bladej, owalnej twarzy.

      – Merissa? – zapytała zdumiona, otwierając drzwi, za którymi stała obsypana śniegiem sąsiadka w krwistoczerwonej pelerynie z kapturem.

      Merissa Baker mieszkała w głębi lasu razem z matką Clarą. Miejscowi uważali je za dziwne. Podobno Clara potrafiła uzdrawiać dotykiem i zamawiać kurzajki. Znała zioła na każdą bolączkę i przewidywała przyszłość. Według plotek jej córka miała nawet silniejszy dar. Jednak w szkole nie cieszyła się popularnością. Była prześladowana tak bardzo, że matka w końcu zdecydowała się zapewnić jej edukację domową. Merissa skończyła szkołę w tym samym czasie co jej rówieśnicy i to z ocenami, których mogli jej tylko pozazdrościć. Potem dziewczyna próbowała znaleźć pracę w okolicy, ale opinia czarownicy jej tego nie ułatwiała. Skończyło się więc na tym, że poza pomaganiem matce w ziołolecznictwie zaczęła projektować strony internetowe. Z początku pracowała na starym komputerze i przy wolnym Internecie, ale z czasem, w miarę odnoszenia sukcesów, zaczęła lepiej zarabiać. Teraz miała wielu klientów.

      – Wejdź do środka, dziecko! – zawołała Mavie. – Zupełnie przemokłaś!

      – Samochód nie chciał zapalić – odparła dziewczyna melodyjnym głosem.

      Była prawie wzrostu gosposi, która liczyła sobie metr siedemdziesiąt. Miała gęste, falujące, niedługie blond włosy i zielone oczy, do tego różowe usta o kuszącym kształcie i promienny uśmiech.

      – Co tu robisz w czasie zamieci?

      – Muszę się zobaczyć z Daltonem Kirkiem. To pilne! – powiedziała Merissa z naciskiem.

      – Z Tankiem? – powtórzyła Mavie, używając pieszczotliwego przezwiska najmłodszego z braci.

      – Tak.

      – A mogę spytać po co? – zainteresowała się gosposia.

      Nie sądziła, aby Kirkowie mogli mieć cokolwiek wspólnego z tą dziewczyną.

      – Niestety nie – odmówiła miękko Merissa.

      – Skoro tak, zaraz go przyprowadzę.

      – Zaczekam tutaj. Nie chcę zamoczyć dywanu – oznajmiła młoda kobieta i roześmiała się srebrzyście.

      Mavie poszła do salonu, gdzie Tank oglądał telewizję. Właśnie zaczęły się reklamy, więc ściszył dźwięk.

      – Co za cholerstwo. Minuta programu i pięć minut reklam. Czy oni jeszcze się łudzą, że ktokolwiek zostaje na ten czas przed telewizorem? – mruknął i spoważniał, widząc minę Mavie. – Co się stało?

      – Znasz Bakerów? Mieszkają za miastem w topolowym zagajniku.

      – Tak.

      – Przyszła Merissa. Mówi, że musi się z tobą widzieć.

      – Dobrze. Niech wejdzie – powiedział, wstając.

      – Nie chciała zamoczyć podłogi. Przyszła tu pieszo.

      – W taką pogodę? – jęknął, zerkając w stronę okna. – Napadało ze trzydzieści centymetrów śniegu!

      – Mówiła, że samochód jej nie odpalił.

      Dalton wyłączył telewizor, odłożył pilota i udał się za Mavie do kuchni.

      Od razu zauważył szczupłego gościa w czerwonej pelerynie. Młoda kobieta była śliczna. Miała naturalnie różowe, pełne usta i olbrzymie zielone oczy o łagodnym spojrzeniu. I była zupełnie przemoczona.

      – Merissa, prawda? – zapytał.

      Miała dwadzieścia dwa lata, o ile dobrze pamiętał.

      Przytaknęła. W obecności mężczyzn nie czuła się komfortowo. W zasadzie się ich obawiała, ale próbowała to ukryć. Dalton był potężny, jak wszyscy Kirkowie. Jak oni wszyscy miał też czarne włosy, ciemne oczy i zdecydowane rysy twarzy. Nosił dżinsy, luźną koszulę i traperskie buty. Nie było po nim widać rodzinnego bogactwa.

      – Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał.

      Merissa zerknęła na Mavie.

      – Och, pójdę odkurzyć w pokoju – oznajmiła gosposia z uśmiechem i zostawiła ich samych.

      – Grozi ci niebezpieczeństwo – wypaliła Merissa.

      – Słucham?

      – Przepraszam, czasami nie zdążę pomyśleć, zanim coś powiem – westchnęła, przygryzając wargę. – Miewam wizje. Moja matka również. Neurolog mówi, że to w związku z migrenami, na które cierpimy, ale gdyby tak było, moje przepowiednie by się nie sprawdzały, prawda? W każdym razie ostatnia dotyczyła ciebie. Musiałam jak najszybciej ci to przekazać, żebyś nie ucierpiał.

      – Słucham uważnie – zapewnił ją Dalton, chociaż uważał, że dziewczyny powinien raczej wysłuchać dobry psychiatra. – Mów dalej.

      – Kilka miesięcy temu w Arizonie zaatakowało cię kilku mężczyzn – oznajmiła, zamykając oczy. Gdyby tego nie zrobiła, dostrzegłaby, że Dalton gwałtownie zesztywniał. – Jeden z napastników miał koszulę w tureckie wzory.

      – Szlag! – warknął, a Merissa otworzyła oczy, słysząc jego gniewny ton. – Skąd wiesz? – zapytał, robiąc gwałtowny krok w jej stronę, tak że cofnęła się przestraszona, wpadając na krzesło. – Kto ci powiedział? – rzucił napastliwie, zatrzymując się o krok od niej.

      – Nikt, po prostu to zobaczyłam – zająknęła się.

      Była zbita z tropu jego wybuchem i szybkością, z jaką się poruszał.

      – Jak to zobaczyłaś?

      – Mówiłam ci, że miałam wizję – próbowała wyjaśnić, czując wypełzający na policzki rumieniec. Facet musiał ją uznać za oszustkę. – Pozwól mi skończyć, proszę. Mężczyzna we wzorzystej koszuli nosił garnitur i ufałeś mu. Był tam jeszcze jeden człowiek, o ciemniejszej skórze, kochający złoto. Nawet jego pistolet był złoty i wysadzany perłami.

      – Powiedziałem o tym wyłącznie braciom i przełożonemu, a potem chłopakom z Departamentu Sprawiedliwości! – wściekł się Dalton.

      – Mężczyzna