MAKBET

      Przestań, proszę.

      Na wszystkom gotów, co jest godne męża;

      Kto więcej waży, nie jest nim.

      LADY MAKBET

      I jakiż

      Zły duch ci kazał tę myśl mi nasunąć?

      Kiedyś ją powziął, wtedy byłeś mężem:

      O ile byś był więcej tym, czym byłeś,

      O tyle więcej byłbyś nim. Nie była

      Wtedy po temu pora ani miejsce,

      Jedno i drugie stworzyć byłbyś gotów;

      Teraz się jedno i drugie nastręcza,

      A ty się cofasz? Byłam karmicielką

      I wiem, jak to jest słodko kochać dziecię,

      Które się karmi; byłabym mu jednak

      Wyrwała była pierś z ust nadstawionych,

      Które się do mnie tkliwie uśmiechały,

      I roztrzaskała czaszkę, gdybym była

      Zobowiązała się do tego czynu,

      Jak ty do tego.

      MAKBET

      Gdybyśmy chybili?

      LADY MAKBET

      Chybić! Obwaruj jeno swoje męstwo,

      A nie chybimy. Skoro Dunkan zaśnie

      (Co naturalnie po trudach dnia prędko

      Pewnie nastąpi), przyrządzonym winem

      Dwóch pokojowców jego tak uraczę,

      Ze się ich pamięć, ten stróż mózgu, w parę,

      A władz siedlisko zamieni w alembik.

      Gdy snem zwierzęcym ujęci jak trupy

      Spoczywać będą, czegóż nie zdołamy

      Dokazać wtedy ze śpiącym Dunkanem?

      Czego nie złożyć na jego pijaną

      Służbę, na którą spadnie cała wina

      Naszego mordu?

      MAKBET

      Rodź mi samych chłopców!

      Bo męstwa twego nieugięty kruszec

      Nic niewieściego od dziś dnia nie spłodzi.

      Skoro tych śpiących ludzi krwią pomażem

      I użyjemy ich własnych sztyletów,

      Któż nie pomyśli, że ta zbrodnia była

      Ich dziełem?

      LADY MAKBET

      Któż ma pomyśleć inaczej?

      Jeżeli zwłaszcza jękiem i lamentem

      Nad jego śmiercią napełnimy zamek.

      MAKBET

      Niech się więc stanie! Wszystkie moje siły

      Nagnę do tego okropnego czynu.

      Idźmy i szydźmy z świata jasnym czołem:

      Fałsz serca i fałsz lic muszą iść społem.