Помнік літары «Ў». Вінцэсь Мудроў

Читать онлайн книгу.

Помнік літары «Ў» - Вінцэсь Мудроў


Скачать книгу
аўтобус не палез. Пашыбаваў па дарозе, уголас мармычучы пад нос: – Не спяшайся… табе нельга спяшацца, – але ўсё адно ляцеў, як ветрам гнаны, і на хаду азіраўся – ці бяжыць хто-небудзь ззаду?

      Ля пашарпаных дзвярэй, на якіх вісела шыльда «Выраб і падгонка ключоў», спыніўся, каб аддыхацца.

      Майстэрня месцілася ў падвале. Туды вялі пакручастыя сходы, і, ступаючы па іх, даводзілася прыгінацца, каб абмінуць касмылі іржавай ваты, што звісалі з трубаў.

      За нізкім, перапэцканым чорнай каланіцай столікам сядзеў кучаравы каўказец і калупаўся ў амбарным замку.

      – А мне Руслана.

      – Я Руслан, – каўказец кашлянуў, зірнуў з-пад пукатага лба і, паказаўшы на почапку замка, прамармытаў: – Падэржы тут.

      Давялося ўзяцца за почапку двума пальцамі і назіраць, як майстар, з расейскімі мацюгамі на вуснах, спрабаваў крутнуць у замку масянжовы, крануты зялёнай пацінай ключ. Ключ гэты рабіў каўказца падобным да Бураціна.

      – Вам прывітанне ад бабулі.

      Замок шчоўкнуў, каўказскі Бураціна бліснуў вачыма, выцер прыполам халата брудныя рукі.

      – Паспарт ест?

      Каўказец параўнаў, мружачы левае вока, пашпартны здымак з арыгіналам, узяў з паліцы мабільнік, набраў нумар, тыцнуў мабілу яму ў рукі.

      Слухаўка азвалася сіплым голасам Лёхі Кайданоўскага.

      – Лёша, я ўжо тут, у Дзедаўску!

      І ў той жа міг на брудны стол упалі два цупкія, перацягнутыя чырвонай стужкай пачкі.

      – Пінжак надо было одэт. Палажыл бы в карманы, – заўважыў Бураціна.

      Ён нічога не адказаў. Моўчкі ўкруціў грошы ў швэдар, піхнуў швэдар у кайстру і выйшаў з майстэрні.

      Праз дваццаць хвілін прыгарадная электрычка ўжо несла яго да Масквы, праз гадзіну ён ужо ехаў у метро, а яшчэ праз паўгадзіны, падымаючыся па эскалатары станцыі «Беларуская-кальцавая», злавіў жаночую ўсмешку і на кароткі міг ізноў адчуў сябе маладым і шчаслівым.

      І вось ужо пад нагой вагонная прыступка, ён кідае камплімент правадніцы («Думаў, так і не пабачу ў Маскве прыгожых жанчын»), з лёгкім уздыхам («Як абрыдлі гэтыя цягнікі!») вешае кайстру на алюмініевы гачак і плюхаецца на лаву. Заплюшчвае вочы, а скронь – надзейна і трывала – прыціскае да цёплай ад травеньскага сонца і мяккай ад убітага ў яе швэдра кайстры.

      «І сапраўды – надзеў бы пінжак, дык і гора не ведаў. Грошыкі б былі вось тут, ля сэрца», – апанаваны такімі думкамі, ён мацае грудзіну, нібыта там і сапраўды ляжаць грошы, і адчувае пах дарагой парфумы.

      Насупраць сядае чарнабровая жанчына ягоных гадоў – не па ўзросце зграбная, з цёмным пушком на верхняй губе. Суседка адсоўвае фіранку на сваім баку акна, папраўляе валасы на патыліцы.

      Ён пазяхае ўпотай і прыгадвае раптам «Цёмныя прысады», свой улюбёны аповед. Акурат такую цыганаватую саракоўку абмаляваў у сваім апавяданні нобелеўскі эратаман.

      – Вы чыталі Буніна? – зрываецца з вуснаў недарэчная фраза, і суседка, не адрываючы вачэй ад перона, ківае.

      – І які ваш улюбёны бунінскі твор?

      – «Руся»,


Скачать книгу