Een Rite Van Zwaarden . Морган Райс
Читать онлайн книгу.
hoe…” begon ze, en toen zweeg ze. Ze was te overweldigd.
“Ik weet het niet,” zei Thor. “Ik kon het gewoon.”
Haar ogen lichtten op terwijl ze zich iets anders realiseerde.
“Dan is het Schild ook weer ingeschakeld,” zei ze hoopvol.
Thor knikte ernstig.
“Andronicus kan geen kant op,” zei hij. “We hebben het Koninklijk Hof en Silesia al bevrijd.”
Gwendolyns gezicht werd overspoeld door opluchting en vreugde.
“Jij was het,” zei ze. “Jij hebt onze steden bevrijd.”
Thor haalde bescheiden zijn schouders op.
“Het was vooral Mycoples. En het Zwaard. Ik ging alleen mee.”
Gwen straalde.
“En onze mensen? Zijn ze veilig? Zijn er overlevenden?”
Thor knikte.
“De meesten zijn levend en wel.”
Gwen straalde, en ze zag er ineens weer jonger uit.
“Kendrick wacht op je in Silesia,” zei Thor, “evenals Godfrey, Reece, Srog, en nog vele anderen. Ze zijn allemaal levend en wel, en de stad is vrij.”
Gwen sloeg haar armen om Thor heen en hield hem stevig vast. Hij kon de opluchting door haar heen voelen stromen.
“Ik dacht dat het allemaal verwoest was,” huilde ze zachtjes, “voor altijd verloren.”
Thor schudde zijn hoofd.
“De Ring heeft het overleefd,” zei hij. “Andronicus is op de vlucht geslagen. We zullen terugkeren en voorgoed met hem afrekenen. En dan zullen we alles herbouwen.”
Gwendolyn draaide zich plotseling om en keek weg. Ze staarde naar de lucht en veegde een traan weg. Ze trok haar mantel dichter om haar schouders heen.
“Ik weet niet of ik terug kan keren,” zei ze aarzelend. “Er is me iets overkomen. Toen je weg was.”
Thor greep haar schouders vast en keek haar aan.
“Ik weet wat er met je is gebeurd,” zei hij. “Je moeder heeft het me verteld. Je hoeft je nergens voor te schamen,” zei hij.
Gwendolyn keek hem verwonderd aan.
“Je weet het?” vroeg ze geschokt.
Thor knikte.
“Het betekent niets,” zei hij. “Ik hou net zo veel van je. Meer zelfs. Onze liefde—dat is wat er toe doet. Dat is wat onbreekbaar is. Ik zal je wreken. Ik zal Andronicus zelf doden. En onze liefde zal nooit sterven.”
Gwen omhelsde Thor innig, en haar tranen liepen langs zijn nek. Hij kon voelen hoe opgelucht ze was.
“Ik hou van je,” zei Gwen in zijn oor.
“Ik hou ook van jou,” antwoordde hij.
Terwijl Thor haar tegen zich aan hield, bonsde zijn hart. Hij wilde het haar nu meer dan ooit vragen. Haar ten huwelijk vragen. Maar hij wist dat hij dat niet kon doen tot hij haar zijn geheim had vertelt, tot hij haar had vertelt wie zijn vader was.
De gedachte vulde hem met schaamte en vernedering. Hij had zojuist gezworen om de man te doden die ze beiden het meest haatten. Hoe kon hij haar nu vertellen dat Andronicus zijn vader was?
Thor wist zeker dat Gwen hem voor altijd zou haten. En hij kon het niet riskeren haar te verliezen. Niet na alles dat er was gebeurd. Hij hield zo veel van haar.
Met trillende handen reikte hij in zijn shirt en haalde de ketting tevoorschijn die hij bij de schatten van de draken had gevonden. Hij was gemaakt van goud en voorzien van een glimmend gouden hartje, bedekt met diamanten en robijnen. Hij hield het op tegen het licht, en Gwen snakte naar adem.
Thor ging achter haar staan en deed de ketting bij haar om.
“Een klein teken van mijn liefde en affectie,” zei hij.
De ketting stond haar prachtig. Het goud glom in het licht en weerspiegelde alles.
De ring brandde in zijn zak, en Thor zwoer dat hij haar de ring zou geven als de tijd rijp was. Als hij de moed kon opbrengen om haar de waarheid te vertellen. Maar nu was het niet de tijd.
“Dus zie je, je kunt terugkeren,” zei Thor terwijl hij haar wang streelde. “Je moet terugkeren. Je mensen hebben je nodig. Ze hebben een leider nodig. De Ring is niets zonder leider. Ze kijken op naar jou. Andronicus heeft nog steeds de helft van de Ring in zijn bezit. Onze steden moeten nog herbouwd worden.”
Hij keek in haar ogen en zag haar nadenken.
“Zeg ja,” drong Thor aan. “Ga met me mee terug. Deze Toren is geen plek voor een jonge vrouw om de rest van haar leven door te brengen. De Ring heeft je nodig. Ik heb je nodig.”
Thor hield zijn hand uit en wachtte.
Gwen keek twijfelend naar beneden.
Toen legde ze haar handen in de zijne. Haar ogen werden lichter en lichter, en glommen van liefde en warmte. Hij kon zien dat ze langzaam weer de Gwendolyn werd die hij ooit kende, gevuld met leven en liefde en vreugde. Het was alsof ze een bloem was, die zich voor zijn ogen herstelde.
“Ja,” zei ze zachtjes, en ze glimlachten.
Hij nam haar in zijn armen en hield haar stevig vast. En hij zwoer dat hij haar nooit meer zou laten gaan.
HOOFDSTUK ZEVEN
Erec opende zijn ogen en bemerkte dat hij in Alistairs armen lag. Hij keek op, recht in haar kristalblauwe ogen, die straalden van liefde en warmte. Er speelde een klein glimlachje rond haar mond, en hij voelde de warmte van haar handen afstralen en door zijn lichaam heen stromen. Hij voelde zich geheel genezen, herboren, alsof hij nooit gewond was geweest. Ze had hem teruggebracht uit de dood.
Erec ging rechtop zitten en keek Alistair vol bewondering aan. Weer vroeg hij zich af wie ze echt was, en hoe ze zulke krachten kon hebben.
Terwijl Erec over zijn hoofd wreef, herinnerde hij het zich: Andronicus’ mannen. De aanval. De kloof. De rots.
Erec sprong overeind en zag al zijn mannen naar hem kijken, alsof ze zijn weder opstand hadden afgewacht—en zijn bevel. Hij zag de opluchting in hun ogen.
“Hoe lang ben ik bewusteloos geweest?” vroeg hij wanhopig aan Alistair. Hij voelde zich schuldig dat hij zijn mannen zo lang alleen had gelaten.
Maar ze glimlachte lief naar hem.
“Slechts een seconde,” zei ze.
Erec begreep het niet. Hij voelde zich zo hersteld, alsof hij jaren had geslapen. Hij voelde zich energiek terwijl hij naar de ingang van de kloof rende en zijn werk zag: de enorme rots versperde nu de doorgang, en Andronicus’ mannen konden er niet meer doorheen komen. Ze hadden het onmogelijke gedaan en het veel grotere leger tegen weten te houden. In elk geval voor nu.
Maar voor hij hun prestatie kon vieren, hoorde Erec ineens geschreeuw van boven zich komen. Hij keek omhoog. Eén van zijn mannen op de klif tuimelde achterover en landde met een doffe klap op de grond.
Erec zag dat zijn lichaam was doorboord met een speer. Er klonk meer geschreeuw. Hij keek naar boven en zag tientallen van Andronicus’ mannen aan de top verschijnen, die met de mannen van de Hertog vochten. Erec besefte ineens wat er was gebeurd: de commandant van het Rijk had zijn troepen opgesplitst. Hij had de ene helft door de kloof heen gestuurd, en de anderen de berg op.
“NAAR DE TOP!” commandeerde Erec. “KLIMMEN!”
De mannen van de Hertog volgen hem terwijl hij recht de berg op rende, zijn zwaard in zijn hand. Het steile gebergte bestond uit rotsen en stof, en elke paar meter gleed hij uit en moest hij zich vastgrijpen om niet achterover te vallen. Het was zo steil dat het