Erika Falck czuła się potwornie, śmiertelnie zmęczona. Wyłączyła komputer i poszła do kuchni po kolejną kawę. Naciskali ją ze wszystkich stron. Wydawnictwo chciało, aby w sierpniu złożyła konspekt książki, którą dopiero co zaczęła pisać. Książka o Selmie Lagerlöf, piąta biografia jej pióra poświęcona szwedzkim pisarkom, miała być zarazem najlepsza, ale Erika nie mogła w sobie wzbudzić chęci pisania. Od śmierci rodziców minął już ponad miesiąc, ale żałoba była tak samo świeża jak na początku. Porządkowanie domu rodziców też nie szło jej tak szybko, jak z początku sądziła. Ciągle powracały wspomnienia. Zapakowanie jednego kartonu trwało wiele godzin, bo każda wzięta do ręki rzecz przywoływała wspomnienia, które raz wydawały się bliskie, a innym razem bardzo odległe. W końcu postanowiła, że nie będzie się śpieszyła. I tak na razie wynajęła swoje sztokholmskie mieszkanie, ponieważ wyliczyła sobie, że równie dobrze może pisać w domu rodzinnym, we Fjällbace. Dom stał nieco na uboczu, nad zatoką Sälvik. Otoczenie tchnęło spokojem.

      Erika usiadła na werandzie i spojrzała na rozciągający się przed nią archipelag. Widok zapierał dech i wraz z porami roku zmieniał się w sposób wręcz spektakularny. Tego dnia oślepiające słońce rzucało kaskady światła. Migotało na grubej pokrywie lodowej skuwającej wody zatoki. Ojciec byłby zachwycony.

      Ścisnęło ją w gardle. Powietrze w domu wydało jej się duszne. Postanowiła pójść na spacer. Termometr pokazywał minus piętnaście stopni. Ubrała się na cebulkę, a i tak gdy tylko wyszła, poczuła chłód. Po chwili od szybkiego marszu zrobiło jej się ciepło.

      Panowała błoga cisza. Nigdzie żywej duszy. Jedynym dźwiękiem, jaki słyszała, był jej własny oddech. Było zupełnie inaczej niż latem: wtedy cała okolica tętniła życiem. Latem Erika wolała trzymać się z dala od Fjällbacki. Rozumiała wprawdzie, że turystyka przesądza o dalszym jej istnieniu, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że latem następuje inwazja szarańczy. Albo też wielogłowego potwora, który pomału, rok za rokiem, połyka starą rybacką osadę, wykupując domy położone najbliżej wody. Przez dziewięć miesięcy w roku było to miasteczko duchów.

      Przez setki lat źródłem utrzymania mieszkańców Fjällbacki było rybołówstwo. Surowa przyroda i nieustająca walka o przetrwanie sprawiły, że tutejsi ludzie byli szorstcy, ale i silni. Kiedyś ich życie zależało od pojawienia się ławicy śledzi. To się zmieniło, kiedy Fjällbackę uznano za malowniczą miejscowość i zjawili się turyści z grubymi portfelami. Rybołówstwo jako źródło dochodu straciło na znaczeniu. Z każdym rokiem wśród stałych mieszkańców Erika dostrzegała coraz więcej pochylonych głów. Młodzi wyprowadzili się, a starym zostały wspomnienia. Sama była jedną z wielu, którzy postanowili wyjechać.

      Przyśpieszyła kroku i skręciła w lewo, na górkę koło szkoły. Już dochodziła, gdy usłyszała, że woła do niej Eilert Berg, ale nie dosłyszała co. Wymachując rękami, szedł w jej kierunku.

      – Ona nie żyje.

      Eilert oddychał krótko, gwałtownie, jego płuca wydawały nieprzyjemne piski.

      – Proszę się uspokoić, co się stało?

      – Leży w środku. Nie żyje.

      Palcem wskazał na duży błękitny dom na górce i spojrzał na nią pytająco.

      Erika potrzebowała dłuższej chwili, żeby uświadomić sobie, co powiedział. Gdy w końcu dotarły do niej jego słowa, pchnęła zacinającą się furtkę i przebrnęła przez śnieg do drzwi wejściowych. Eilert zostawił je otwarte. Erika przestąpiła próg ostrożnie, jakby nie wiedząc, czego ma się spodziewać. Nie pomyślała, że mogłaby po prostu zapytać.

      Idący za nią Eilert w milczeniu wskazał drzwi łazienki na parterze. Erika odwróciła się i spojrzała na niego pytająco. Był bardzo blady, cienkim głosem wychrypiał:

      – Tam, w środku.

      Erika nie była w tym domu od bardzo dawna, ale kiedyś znała go dobrze i wiedziała, gdzie jest łazienka. Mimo ciepłego ubrania przeszedł ją zimny dreszcz. Powoli otworzyła drzwi łazienki i weszła do środka.

      Nie umiałaby powiedzieć, czego się spodziewała po zdawkowych słowach Eilerta, ale nie była przygotowana na tyle krwi. Kafelki w łazience były białe. Tym silniejsze wrażenie robiła krew w wannie i wokół niej. Przez moment Erika pomyślała, że to piękny kontrast, zanim do niej dotarło, że w wannie leży prawdziwa kobieta.

      Jej ciało było nienaturalnie białe, a miejscami sine, ale Erika rozpoznała ją natychmiast. Alexandra Wijkner, z domu Carlgren, córka właścicieli domu. W dzieciństwie się przyjaźniły. Teraz pomyślała, że musiało to być w jakimś innym życiu. Kobieta w wannie była jej obca.

      Oczy miała na szczęście zamknięte, ale usta były jaskrawosine. Wokół jej tułowia utworzyła się cienka warstwa lodu zakrywająca podbrzusze. Prawe ramię, na którym widniały liczne pręgi, zwisało z wanny, a palce były zanurzone w kałuży krwi zastygłej na podłodze. Na brzegu wanny leżała żyletka. Drugie ramię było widoczne tylko powyżej łokcia, reszta znajdowała się pod lodem. Ponad zamarzniętą powierzchnią wody wystawały kolana. Jasne włosy Alexandry rozsypały się jak wachlarz. Wyglądały, jakby skruszały z zimna.

      Erika patrzyła na nią przez dłuższą chwilę. Drżała od chłodu równie przejmującego jak malujący się przed nią obraz samotności. Powoli, tyłem, wyszła z łazienki.