Przestrzeń Zewnętrzna 4. Nieugięty. Jack Campbell
Читать онлайн книгу.
zanim podała wyniośle tyły, co było jeszcze gorszym zagraniem.
Senator Suva nie zachowała się wiele lepiej. Jej pierwsza reakcja wyglądała bowiem tak:
– Nie zamierza pani chyba sądzić tych dwojga jak zwykłych kryminalistów?
Na szczęście dla reputacji senatu – nawiasem mówiąc, nie mogła się już bardziej pogorszyć, zwłaszcza w oczach oficerów floty – senator Sakai także zadał pytanie, ale takie, które spodobało się członkom załogi:
– Mogę jakoś pomóc?
Wiktoria Rione ze swej strony nadal była ponura jak grób i oszczędna w gestach, co świadczyło, że bardzo przejmuje się tą sprawą.
– Nie mam żadnych wiadomości – wyznała Geary’emu. – Wątpię jednak, aby moi informatorzy kłamali. Miejscowi naprawdę nie umieją znaleźć zaginionych, ale gdyby pańscy porucznicy urwali się na romantyczny miesiąc miodowy w ruinach Ziemi, już dawno by ich namierzono.
*
Niemal dziesięć godzin po zauważeniu, że oficerowie zniknęli, przebywający w swojej kajucie Geary usłyszał natarczywe brzęczenie dzwonka komunikatora. Na wyświetlaczu ujrzał rozwścieczoną Desjani.
– Lokalne władze przekazały mi informacje na temat zaginionych.
– Znaleziono ich?
– Nie. Odkryto jednak poszlaki świadczące o tym, że porucznicy Castries i Yuon zostali porwani i wywiezieni ze Starej Ziemi. – Nacisnęła klawisz i wyświetlacz podzielił się momentalnie na dwa okna, ukazując czekającego cierpliwie starszego mężczyznę. Człowiek ten siedział za imponującym biurkiem z prawdziwego drewna, które musiało mieć co najmniej kilkaset lat, a nad jego lewym ramieniem na ścianie widać było spory obraz przedstawiający pokryty śniegiem wulkaniczny stożek. Wszystko w tym gabinecie, nie wyłączając przebywającej w nim osoby, wydawało się nad wyraz wiekowe. – Proszę streścić admirałowi to, co przed chwilą pan mi powiedział – rzuciła Tania.
Mężczyzna ukłonił jej się sztywno, po czym przeniósł wzrok na Geary’ego.
– Sprawdzono ogromną liczbę baz danych i udało nam się trafić na próbki DNA pobrane w jednym z naszych portów przeładunkowych. Pasują do waszych ludzi.
– Próbki DNA? – zdziwił się John.
– Złuszczający się naskórek, wypadające włosy... ludzie rozsiewają je nieustannie i nieświadomie – wyjaśnił mężczyzna. – Nie było tego wiele, więc co zrozumiałe, mieliśmy sporo problemów z wykryciem wspomnianych próbek, ale jesteśmy całkowicie pewni uzyskanych wyników. Po sprawdzeniu pozostałych zapisów z tej placówki zyskaliśmy też pewność, że pańscy oficerowie zostali przeszmuglowani z Ziemi w specjalnie zmodyfikowanych kontenerach, które kryminaliści wykorzystują do takich właśnie celów.
Słuchając tych wyjaśnień, Geary pocierał skronie nasadami dłoni.
– Zatem nie ma ich już na Ziemi. Wiecie może, na który statek trafili?
– Wiemy. – Mężczyzna uniósł dłoń, zanim John zdążył się ponownie odezwać. – Ale na tej jednostce też ich już nie ma. – Nacisnął kilka klawiszy i jego okno znów się podzieliło, ukazując kanciasty kształt frachtowca orbitującego wokół Starej Ziemi. – Widzi pan tę drugą jednostkę w doku tranzytowym? To niewielki wahadłowiec z aktywnym kamuflażem. Wykryliśmy go, dopiero kiedy się połączył ze wspomnianym statkiem. Chwilę później odleciał i ślad po nim zaginął. – Starzec pokłonił się ponownie. – Z najwyższym żalem muszę przyznać, że nie udało nam się ustalić pozycji i wektora tej jednostki, choć wychwyciliśmy szczątkowe dane z nią związane.
– Wahadłowiec używający aktywnego kamuflażu? – Geary przyglądał się obrazowi transmitowanemu na trzecim wyświetlaczu. – Taniu, ta jednostka jest podobna do tych, które próbowały nas przejąć.
Desjani potaknęła.
– Też o tym pomyślałam. Ich charakterystyki pasują. To znaczy, że pochodził z Marsa i najprawdopodobniej tam właśnie zmierza. Proszę o pozwolenie na...
– Przepraszam – przerwał im starzec uprzejmym, ale na tyle stanowczym tonem, że zdołał uciszyć Tanię. – Jeśli ta jednostka pochodzi z Marsa, co wcale by mnie nie zdziwiło, na pewno nie wróci na macierzystą planetę, zwłaszcza jeśli na jej pokładzie przebywają wasi oficerowie. Raczej poszukają innej kryjówki, takiej, w której nawet po znalezieniu ich nie odkryjecie żadnych śladów prowadzących do faktycznych mocodawców.
– Nie domyśla się pan, gdzie mogliby polecieć? – zapytał Geary.
Mężczyzna zastanawiał się przez dłuższą chwilę.
– Do pasa albo i dalej. W pasie asteroid albo na planetach zewnętrznych jest wiele miejsc, gdzie jednostka z aktywnym kamuflażem może wylądować bez ryzyka wykrycia.
Desjani, przypatrująca się uważnie czemuś, właśnie przeniosła wzrok na starca.
– Na ile pewne są te ślady, które zdołaliście wykryć?
– Te, które należą do wykrytej jednostki? Powiedziałbym, że wystarczająco. Ale czy wskażą dokładne miejsce, nie byłbym już taki pewny. Widzicie, jaki szeroki jest stożek prawdopodobieństwa przy tym wektorze.
– Widzę – przyznała Desjani – ale latam w przestrzeni wystarczająco długo, by móc na tej podstawie oszacować prawdopodobny cel danej jednostki. Ten wahadłowiec poleciał w kierunku Jowisza – oznajmiła.
Starzec zareagował na jej słowa lekkim uniesieniem brwi, po czym zamyślił się na dłuższą chwilę.
– To prawdopodobny kierunek dla kogoś, kto chce się ukryć. Jowisz ma sześćdziesiąt siedem naturalnych satelitów, do tego dysk planetarny składający się z mniejszych kamyków i dwadzieścia instalacji orbitalnych, nie licząc tych mniej ważnych. Na większości księżyców są osiedla kolonistów, a jednostka, o której mowa, może lądować nawet w rzadkiej atmosferze, jaka jest na większości wspomnianych ciał niebieskich. Io to przykładowy księżyc, na którym panują idealne warunki do ukrycia niewielkich statków. Ganimedes z kolei, podobnie jak Mars, powiązany jest z wieloma organizacjami o charakterze przestępczym.
– Opuścili orbitę Starej Ziemi przed niespełna dziesięcioma godzinami – wymamrotała Desjani. – To oznacza, że pokonali już prawie połowę drogi do pasa asteroid. Admirale, pracuję już nad planem odnalezienia tej jednostki, bazując na przewidywanym wektorze i przechwyconych śladach. Jeśli podlecimy wystarczająco blisko, powinniśmy ich namierzyć. Proszę o pozwolenie na opuszczenie orbity i rozpoczęcie operacji.
Geary spojrzał na starca, ale nie dostrzegł na jego twarzy śladu poparcia ani nagany. Wolisz scedować to na nas, nieprawdaż? Niech barbarzyńcy sami odwalą brudną robotę.
– Z jaką prędkością polecimy? – zapytał Desjani.
– Możemy osiągnąć nawet do .3 świetlnej, zanim zaczniemy hamować, by wziąć namiary.
Urządzą niezłe widowisko w Układzie Słonecznym. Wielki liniowiec pogna w kierunku Jowisza z tak ogromną prędkością, że wszystkie pozostałe jednostki przestrzenne wydadzą się przy nim powolne niczym ślimaki. Załoga marsjańskiej jednostki także będzie widzieć rosnącego w oczach giganta, który wyruszy za moment, by ją dogonić i przejąć.
– Dobrze, kapitanie – rzucił. – Proszę rozpocząć akcję przejęcia wrogiej jednostki z aktywnym maskowaniem. Dajmy popalić tym, którzy ośmielili się porwać naszych oficerów. A panu dziękujemy za pomoc – zwrócił się do starca.
– W niczym wam nie pomogłem – zastrzegł się tamten ze śmiertelnie poważną miną. – Taka jest oficjalna wersja, gdyby