De perfecte echtgenote. Блейк Пирс
Читать онлайн книгу.
wilden ze enkel controversiële onderwerpen vermijden omdat er iemand nieuw bij de brunch aanwezig was?” stelde Kyle voor.
“Is werk tegenwoordig controversieel?”
“Ik weet het niet, Jessie. Weet je zeker dat dat geen overhaaste conclusies zijn na een onschuldige bijeenkomst?”
“Ik beweer niet dat ze de Stepford Wives zijn of zoiets,” drong ze aan. “Maar buiten Mel waren ze allemaal onophoudelijk narcistisch. Ik vermoed dat niemand van hen ooit meer dan een terloopse gedachte heeft over de wereld buiten hun eigen huis. Ik bedoel gewoon dat het na een tijdje claustrofobisch aanvoelde.”
Kyle ging rechtop zitten.
“Die woorden klinken bekend,” zei hij met ongerustheid in zijn stem. “Wordt niet kwaad op me. Maar de vorige keer dat je praatte over een claustrofobisch gevoel was toen -”
“Ik herinner me de vorige keer,” onderbrak ze hem geërgerd. “Dit is niet hetzelfde.”
“Oké,” zei hij voorzichtig. “Maar je begrijpt hopelijk wel dat ik moet vragen of je je goed voelt met je medicijnen tegenwoordig. Is de dosis nog juist? Denk je dat het nodig is om een afspraak te maken met dokter Lemmon?”
“Alles is oké, Kyle,” zei ze en ze klom uit het bed. “Het gaat niet altijd daarover. Kan ik nooit meer mijn bedenkingen over iets uiten zonder dat je tot die conclusie komt?”
“Natuurlijk wel,” zei hij. “Sorry. Kom weer naar bed.”
“Ik bedoel, serieus. Jij was er niet bij. Terwijl jij aan het relaxen was met de jongens, had ik de hele tijd een plastic glimlach op mijn gezicht terwijl deze vrouwen praatten over het afpersen van koffiebars. Dat is geen kwestie van medicatie. Dat is een “die vrouwen zijn afschuwelijk”-kwestie.”
“Sorry, Jess,” herhaalde hij. “Het was verkeerd van me om ervan uit te gaan dat het door de medicatie was.”
Jessie keek hem aan. Langs de ene kant wilde ze hem vergeven, maar langs de andere kant wou ze hem er nog wat meer van langs geven. Ze besloot geen van beide te doen.
“Ik ben binnen enkele minuten terug,” zei ze. “Ik moet alleen even stoom aflaten. Ik zeg nu vast goedenacht, voor het geval je al slaapt wanneer ik terugkom.”
“Oké,” zei hij met tegenzin. “Goedenacht. Ik hou van je.”
“Goedenacht,” zei ze en ze gaf hem een kus ondanks haar gebrek aan enthousiasme op dat moment. “Ik hou ook van jou.”
Ze verliet de slaapkamer en dwaalde door het huis. Ze wachtte tot haar frustratie zakte terwijl ze van kamer tot kamer liep. Ze probeerde zijn afwijzende houding uit haar hoofd te zetten, maar het kwam elke keer weer naar boven ondanks haar inspanning.
Ze was bijna rustig genoeg om weer naar bed te gaan toen ze hetzelfde krakende geluid hoorde als de vorige nacht. Maar deze nacht klonk het niet zo ver weg. Ze volgde het geluid tot ze de bron ervan vond - de zolder. Ze was blijven staan in de hal op de verdieping, vlak onder het luik dat naar de zolder leidde. Na een ogenblik aarzelen, trok ze aan het touw aan het luik en trok dit naar beneden. Het gekraak klonk zonder twijfel duidelijker nu.
Ze klauterde via de ladder zo stil als ze kon naar boven en probeerde zich niet voor te stellen hoe zo'n situatie meestal afloopt in horrorfilms. Toen ze boven was, gebruikte ze de zaklamp van haar telefoon om de ruimte te doorzoeken. Maar buiten een paar oude, lege kartonnen dozen was de ruimte leeg. En het gekraak was nu opgehouden.
Jessie klom voorzichtig naar beneden en duwde de ladder weer op zijn plaats. Ze was nu te opgejaagd om te slapen en zette haar dwaaltocht verder. Uiteindelijk eindigde ze in de slaapkamer die ze wilden gebruiken voor de baby als en wanneer er ooit een baby kwam. De kamer was leeg nu, maar Jessie kon zich voorstellen waar de wieg zou staan. In haar verbeelding zag ze de wieg tegen de verste muur staan met een mobiel die erboven hing. Ze leunde haar rug tegen de muur en liet zich naar beneden glijden tot ze op de grond zat met haar knieën voor haar gezicht. Ze klemde haar armen rond haar knieën en omhelsde zichzelf stevig. Zo probeerde ze zichzelf gerust te stellen dat het leven in deze vreemde, nieuwe omgeving beter zou zijn dan het tot nu toe leek.
Interpreteer ik dit allemaal verkeerd?
Ze kon niet anders dan zich afvragen of ze misschien toch haar medicijnen moest aanpassen. Ze wist niet zeker of te streng was geweest voor Kyle of misschien beoordeelde ze de vrouwen van Club Deseo te streng. Was het feit dat Kyle zich zo gemakkelijk kon aanpassen aan deze plek en zij niet een weerspiegeling van zijn aanpassingsvermogen, van haar breekbaarheid, of misschien van beide? Het leek wel alsof hij hier thuis was, alsof hij hier al jaren had gewoond. Ze vroeg zich af of zij ooit dat punt zou bereiken.
Ze wist niet of ze misschien gewoon zenuwachtig was omdat haar laatste semester morgen begon en ze weer ondergedompeld zou worden in de wereld van het bestuderen van verkrachters, kinderlokkers en moordenaars. En ze wist niet zeker of dat gekraak dat ze elke keer hoorde echt was of enkel in haar verbeelding bestond. Op dit moment was ze nergens zeker van. En dat maakte haar bang.
HOOFDSTUK VIER
Jessie was kort van adem en haar hart klopte razendsnel. Ze was laat voor de les. Dit was haar eerste bezoek aan de campus van de University of California in Irving en het was een uitdaging geweest om haar klaslokaal te vinden. Nadat ze de laatste vierhonderd meter in de broeierige, late ochtendzon de campus doorkruist had, baande ze zich nu een weg door de deur. Er stonden kleine druppeltjes zweet op haar voorhoofd en haar topje was klammig.
Professor Warren Hosta, een grote, magere man met een wantrouwende blik en een eenzame, droevige pluk grijs-zwart haar op zijn hoofd, was duidelijk in het midden van een zin toen ze om 10:04 de zaal binnenstormde. Ze had geruchten gehoord over zijn ongeduld en zijn over het algemeen botte houding en hij stelde niet teleur. Hij stopte en wachtte tot ze was gaan zitten terwijl hij haar de hele tijd aanstaarde.
“Mag ik verdergaan?” vroeg hij sarcastisch.
Goed begin, Jessie. Fantastische eerste indruk dat je maakt.
“Sorry, professor,” zei ze. “De campus is nieuw voor me. Ik was de weg even kwijt.”
“Ik hoop dat je vaardigheden voor speurwerk beter zijn dan je richtingsgevoel,” antwoordde hij neerbuigend en ging dan verder met de les. “Zoals ik net zei: voor de meesten onder jullie zal dit de laatste cursus zijn voor jullie het masterdiploma forensische psychologie behalen. Het zal niet gemakkelijk zijn.”
Jessie opende haar rugzak zo stil mogelijk om een pen en een schrift eruit te halen, maar het geluid van de rits die stukje voor stukje geopend werd, leek door de hele zaal te weerklinken. De professor keek zijlings naar haar, maar stopte niet met praten.
“Ik deel zo meteen de syllabus uit,” zei hij. “Maar eigenlijk wordt het volgende van jullie verwacht. Bovenop het standaard schoolwerk en de examens die daarbij komen kijken, zullen zij die nog geen thesis gemaakt hebben, hun thesis schrijven en verdedigen. Bovendien zal iedereen - of je thesis al af is of niet - een practicum moeten afleggen. Sommige studenten zullen toegewezen worden aan een gevangenis, ofwel het California Institute for Men in Chino, ofwel het California Institute for Women in Corona. In beide instellingen zijn er een aantal misdadigers die gewelddadige feiten gepleegd hebben te vinden. Andere studenten zullen de hoge risico unit van het DSH-Metropolitan bezoeken. Dit is een staatsziekenhuis in Norwalk. Zij behandelen geesteszieke criminelen, maar ongerustheid voor de lokale gemeenschap zorgt ervoor dat het ziekenhuis geen patiënten aanvaardt met een achtergrond van moord, seksuele misdaden of ontsnappingspogingen.”
Een onzichtbare stroom elektriciteit bewoog zich doorheen de zaal toen alle studenten naar elkaar keken. Dit is waar ze op gewacht hadden. De rest van de les was vrij rechttoe rechtaan, met een beschrijving van het werk voor de cursus en meer informatie over het schrijven van de thesis.
Jessie had gelukkig haar thesis al geschreven en verdedigd toen ze nog op USC zat, dus besteedde ze niet veel aandacht aan dat deel van de les. In plaats daarvan gingen haar gedachten terug naar de vreemde brunch en het