Wist Ze Maar. Блейк Пирс
Читать онлайн книгу.
Alles wat we hebben. Zelfs het papierwerk van routine afluisteroperaties is goed.
Kate zei niets maar knikte om aan te geven dat ze zich dat perfect kon inbeelden.
“Maar toch heb je niet gebeld,” zei Duran. “Als ik eerlijk ben, had ik een belletje van jou verwacht. Ik dacht niet dat je het zo gemakkelijk zou laten vallen. En dit kleine incident bewijst dat ik gelijk heb.”
“Met alle respect,” zei Kate, “heb je me hierheen geroepen om me op de vingers te tikken of om het me onder mijn neus te wrijven dat ik mijn oude baan niet kan opgeven?”
“Geen van beide,” zei Duran. “Ik heb jouw dossiers gisteren nog es bekeken nadat ik het telefoontje van Richmond kreeg. Ik heb gemerkt dat je gevraagd is om te getuigen tijdens een hoorzitting. Klopt dat?”
“Dat is waar. Het is voor de zaak Mueller. Dubbele moord.”
“Is dat de eerste keer dat je voor het werk bent gecontacteerd sinds je met pensioen bent?”
“Nee,” zei ze, vrij zeker dat hij het antwoord al wist. “Er was een assistent van een agent die me ongeveer twee maanden na mijn pensionering belde om vragen te stellen over een cold case waaraan ik voor het laatst gewerkt had in 2005. Sommige van de jongens in archieven en onderzoek hebben ook een paar keer contact opgenomen over de methodiek die ik gebruikte in sommige oudere gevallen.”
Duran knikte en leunde een beetje achterover in zijn stoel. “Je moet ook weten dat we instructeurs op de academie hebben die sommige van je eerdere zaken gebruiken als voorbeelden voor cursussen. Je hebt je stempel hier achtergelaten in het bureau, agent Wise. En eerlijk gezegd had ik gehoopt dat je een van die agenten zou worden die begon te bellen om te zien wat je kon doen om te helpen, zelfs nadat je met pensioen was gegaan.”
“Wil je zeggen dat het mogelijk is om te assisteren in een aantal zaken dan?” Vroeg Kate. Ze deed haar best om de hoopvolle toon uit haar stem te houden.
“Nou, het is niet zo eenvoudig als dit. We dachten erover om misschien een of twee agenten met een uitzonderlijke staat van dienst aan het werk te zetten in onze cold cases. Niets op lange termijn of fulltime, let wel. En tijdens onze meetings was het steeds weer jouw naam die op iedereens lippen lag. Nu, voordat je te opgewonden raakt, moet je weten dat dit niet voor onmiddellijk is. We willen nog steeds dat je van je pensioen leert genieten. Neem vrije tijd en vakantie. Echt vrije tijd.”
“Dat kan ik doen,” zei Kate. “Ik ben je zo dankbaar.”
“Bedank me nog maar niet,” zei Duran. “Het kan nog enkele maanden duren. En ik ben bang dat ik het aanbod moet intrekken als je terug naar huis gaat en kerels die veel jonger zijn dan jij bent in elkaar gaat slaan aan hun voordeur.”
“Ik denk dat ik mezelf kan bedwingen,” glimlachte Kate.
Andermaal kon Logan het niet laten een gedempt lachje naast haar te slaken.
Duran leek net zo geamuseerd toen hij opstond.
“Nu...als je echt gaat helpen, ben ik bang dat we een van de minder spectaculaire delen van het werk opnieuw moeten bekijken.”
Ervan uitgaande dat hij papierwerk bedoelde, zuchtte Kate. “Papierwerk? Documenten?”
“Oh nee, helemaal niets in deze richting,” zei Duran. “Ik heb een vergadering gepland om dit op gang te krijgen. Dacht dat het de beste manier zou zijn om alle kanalen up-to-date te brengen.”
“Ah, je weet dat ik vergaderingen haat als de pest.”
“Oh, dat weet ik zeker,” zei Duran. “Ik heb een goed geheugen. Maar hey... wat is een betere manier om je hier opnieuw te verwelkomen?”
Logan grinnikte naast haar toen ze opstonden en Duran volgden die het kantoor uitliep. Voor Kate kwam het allemaal griezelig bekend voor.
***
Het leek erop dat de meeting toch niet zo slecht zou zijn. Er zaten slechts drie andere mensen op hen te wachten in de kleine vergaderruimte aan het einde van de gang. Twee van hen waren agenten, een man en een vrouw. Voor zover Kate kon zien, had ze geen van beiden eerder ontmoet. De derde was een man die haar vaag bekend voorkwam; ze was er vrij zeker van dat zijn achternaam Dunn was. Terwijl Duran de deur achter hen dichtdeed, stond een van de agenten op en stak onmiddellijk zijn hand uit.
“Agent Wise, ik ben zo blij u te ontmoeten,” zei hij.
Ze schudde onhandig zijn hand. Terwijl ze dat deed, leek de agent te beseffen dat hij zichzelf toch wat te kijk gezet had.
“Sorry,” zei hij ingehouden toen hij snel weer naar zijn stoel terugkeerde.
“Dat is prima, agent Rose,” zei Duran terwijl hij aan het hoofd van de tafel ging zitten. “Je bent niet de eerste agent die onder de indruk raakt door de aanwezigheid van de bijna legendarische agent Kate Wise.” Hij zei dit met een beetje sarcasme en glimlachte dunnetjes in Kate’s richting.
De man die volgens haar Dunn heette, onderscheidde zich van de andere twee - beide duidelijk jongere agenten. Hij was een soort supervisor; dat bleek wel duidelijk uit de stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht en zijn perfect geperste pak.
“Agent Wise,” zei Duran, “deze twee agenten zijn Agent Rose en Agent DeMarco. Ze zijn de afgelopen zeven maanden partners geweest, maar alleen omdat ik en assistent-directeur Dunn problemen hadden om een plek voor hen te vinden. Ze komen allebei met hun eigen set unieke sterke punten. En als je uiteindelijk de leiding neemt over deze zaak in Richmond zal een van hen waarschijnlijk worden toegewezen om met je samen te werken.”
Agent Rose zag er nog steeds beschaamd uit maar weigerde zijn concentratie te verbreken. Kate kon zich de laatste keer niet herinneren dat iemand zo zichtbaar onder de indruk was om haar te ontmoeten. Dat was ergens rond het voorlaatste jaar van haar carrière geweest toen iemand van Quantico een dag met haar in de laboratoria had doorgebracht. Het gaf haar een nederig maar ook een beetje een vreemd gevoel.
“Ik moet eraan toevoegen,” zei Dunn, “dat adjunct-directeur Duran en ik degenen zijn die hebben aangedrongen op dit programma om recent gepensioneerde agenten opnieuw binnen te halen. Ik weet niet of hij het je al heeft verteld, maar je naam was de eerste die opdook om deel te nemen aan dit programma.”
“Ja,” knikte Duran. “Onnodig te zeggen dat we het erg op prijs stellen als je dit voorlopig even geheim houdt. En hou het natuurlijk uit het stierenhok.”
“Ik zal mijn best doen,” zei Kate. Ze begon te begrijpen dat hier nu een beetje druk opgevoerd werd. Niet dat het haar iets kon schelen, echt waar. Ze werkte meestal beter onder druk.
“Geweldig,” zei Duran. “Wil je nu even de details van deze zaak bespreken zoals jij ze ziet?”
Kate knikte en viel meteen terug in haar oude rol. Het was alsof ze nog nooit een dag had gemist, laat staan een jaar. Terwijl ze hen vertelde over wat er in Richmond aan de hand was en hoe ze bij de zaak betrokken was geraakt, hielden agent Rose en agent DeMarco regelmatig oogcontact met haar; misschien bestudeerden ze haar om te zien hoe ze het best naast haar zouden functioneren.
Maar ze liet zich daar niet door afleiden. Terwijl ze de details van de zaak doornam, werd ze overvallen door het gevoel dat ze een stap terug in de tijd had gezet.
En het was veel beter dan het heden dat ze had geleefd.
HOOFDSTUK ZEVEN
Drie uur later zaten Kate en Logan aan een tafeltje onder de luifel van een klein Italiaans restaurant. Logan at een broodje volgepropt met vlees terwijl Kate een pastasalade at en van een glaasje witte wijn genoot. Ze dronk niet vaak en bijna nooit vóór vijf uur ‘s middags maar dit was toch wel een speciale gelegenheid. Alleen al het idee van opnieuw aan de slag te gaan binnen het Bureau was voor haar reden tot een feestje.
“Zo, aan welke zaken werken jullie momenteel?” Vroeg Kate.
“Allemaal zaken die je zouden vervelen, ik ben er zeker van,” lachte hij.