Reden om te redden. Блейк Пирс
Читать онлайн книгу.
wat je weet, wil ik weten waar hij zou kunnen zijn. Ik denk dat het duidelijk is dat hij hier in de stad verblijft op basis van deze moord.”
“Is het niet gevaarlijk om gewoon ervan uit te gaan dat dit het werk van Howard Randall is?”
“Twee weken nadat hij uit de gevangenis is ontsnapt?” vroeg Connelly. “Nee. Ik zou zeggen dat het vrij goed overeenkomt en dat het duidelijk het werk van Howard Randall is. Moet je de foto’s van zijn vorige moorden nog eens bekijken?”
“Nee,” zei Avery met een beetje venijn. “Het is oké.”
“Dus wat kun je ons vertellen? We hebben nu twee weken gezocht en we hebben nog niets.”
“Ik dacht dat je zei dat je me hier nog niet op wilde hebben.”
“Ik heb je advies en hulp nodig,” zei Connelly.
Er was iets hieraan dat haar bijna beledigend overkwam, maar ze zag het nut niet in om hem tegen te spreken. Bovendien zou ze zich zo op iets anders kunnen concentreren dan op de toestand van Ramirez.
“Elke keer als ik met hem sprak, gaf hij me nooit zomaar een duidelijk antwoord. Het was altijd een soort raadsel. Hij deed het om met me te rotzooien, me te laten werken voor het antwoord. Hij deed het ook gewoon om plezier van zijn kant te hebben. Ik denk eerlijk gezegd dat hij me als een soort bekende zag. Niet echt een vriend. Maar iemand met wie hij op intellectueel niveau heen en weer kon praten.”
“En hij heeft je nooit kwalijk genomen voor dat drama toen je nog advocate was?”
“Wat zou hij me kwalijk nemen?” vroeg ze. “Ik heb hem vrij gekregen... Een vrij man. Je moet weten dat hij zichzelf nadien heeft aangegeven. Hij vermoordde opnieuw iemand alleen om te laten zien hoe incompetent ik was.”
“Maar die bezoekjes die je hem in de gevangenis hebt gebracht... Was hij daar blij mee?”
“Ja. En eerlijk gezegd heb ik het nooit begrepen. Ik denk dat het met respect te maken had. En hoe stom het ook klinkt, ik denk dat er een deel van hem is dat altijd spijt had van die laatste moord, dat hij me voor schut heeft gezet.
“En heeft hij daar ooit over gepraat tijdens een van je bezoeken?” vroeg O’Malley.
“Nee. Hij voelde zich daar op zijn gemak. Niemand belazerde hem. Iedereen had zo’n raar soort respect voor hem. Angst misschien. Hij was daar als het ware een koning.”
“Waarom zou hij dan ontsnappen?” vroeg Connelly.
Avery wist waar hij naartoe wilde, wat hij haar probeerde te laten zeggen. En in feite was het logisch. Howard zou alleen ontsnappen als hij buiten de gevangenis iets te doen had. Een paar onafgemaakte zaken. Of misschien verveelde hij zich gewoon.
“Hij is een slimme man,” zei Avery. “Erg slim. Misschien wilde hij gewoon opnieuw worden uitgedaagd.”
“Of opnieuw vermoorden,” zei Connelly en wees vol walging naar de foto’s.
“Zou kunnen,” gaf ze toe. Ze keek vervolgens naar de foto’s. “Wanneer werd ze gevonden?”
“Drie uur geleden.”
“Is haar lichaam nog daar?”
“Ja, we zijn net terug van de plaats delict. De lijkschouwer zal er in ongeveer een kwartier zijn. Het forensische team blijft ter plaatse bij het lichaam tot ze aankomen.”
“Bel ze en zeg dat ze moeten wachten. En dat ze het lichaam niet aanraken. Ik wil de plaats delict zien.”
“Ik zei dat dit je zaak niet is,” zei Connelly.
“Dat zei je wel. Maar als je wilt dat ik je vertel wat voor denkwijze Howard Randall heeft als hij deze moord heeft gepleegd, dan zal dat niet lukken door naar foto’s te kijken. En het klinkt misschien eigenwijs, maar je weet dat ik de beste rechercheur ben die je hebt.”
Connelly vloekte zachtjes. Zonder iets anders te zeggen, keerde hij zich van haar af en haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn. Hij duwde een nummer in en kreeg enkele seconden later iemand aan de andere kant.
“Ik ben het, Connelly,” zei hij. “Kijk. Het lijk nog niet verwijderen. Avery Black is onderweg.”
HOOFDSTUK DRIE
Vreemd genoeg droeg Connelly Finley op om met haar naar de plaats delict te gaan. Finley praatte onderweg niet veel maar keek in plaats daarvan nadenkend uit het raam. Ze wist dat Finley nooit echt diep tot in de wortels van spraakmakende zaken doordrong. Als dit zijn eerste zaak was, had ze medelijden met hem.
Ik neem aan dat ze zich voorbereiden op het ergste. Iemand moet Ramirez vervangen als hij het niet haalt. Finley is net zo goed als iedereen. Beter misschien.
Toen ze op de plaats delict aankwamen, was het duidelijk dat de forensische onderzoekers en die van de technische recherche klaar waren met hun taken. Ze liepen rond, de meeste van hen voorbij de tape van de plaats delict die rond de ingang van de steeg liep. Een van hen had koffie in zijn hand, waardoor Avery besefte dat het ochtend was. Ze keek op haar horloge en zag dat het 8.45 uur was.
God, dacht ze. Ik ben de afgelopen dagen serieus de tijd verloren. Ik had gezworen dat het minstens negen uur was toen ik bij mijn appartement aankwam.
Door deze gedachte voelde ze zich ineens moe. Maar ze zette het van zich af toen zij en Finley de bijeengekomen onderzoekers naderden. Ze zwaaide afwezig met haar insigne terwijl Finley beleefd naar haar toe knikte.
“Weet je zeker dat je hier klaar voor bent?” vroeg hij.
Ze knikte alleen maar toen ze de steeg binnen gingen en dook onder de tape van de plaats delict. Ze liepen een paar meter door de steeg en gingen vervolgens linksaf waar de steeg uitmondde in een klein gebied vol stof, puin en graffiti. In de hoek stonden een paar oude, verwaarloosde vuilnisbakken. Niet ver weg van hen was de vrouw die Avery op de foto’s van de plaats delict had gezien. Die beelden hadden haar niet volledig voorbereid om het in het echt te zien. Het bloed was bijvoorbeeld op de een of andere manier nu veel erger. Zonder de glanzende afwerking van de foto’s was het gedempt en zag het er echt dodelijk uit. De verrassende aard van de moord bracht haar snel terug naar de realiteit en trok haar gedachten bijna volledig weg uit de ziekenhuiskamer van Ramirez.
Ze stapte zo dicht als ze kon zonder in het bloed te lopen en liet haar gedachten zijn gang gaan.
De beha en het ondergoed zijn helemaal niet verleidelijk of provocerend, dacht ze. Dit was geen meisje dat op zoek was naar een leuke tijd. Als het ondergoed er zo uitziet, is de kans groot dat haar outfit ook niet erg onthullend was.
Ze ging langzaam rond het lichaam. Haar geest nam meer kleine details in zich op. Ze zag de prikwond waar de nagel door de onderkant van haar kaak was binnengedrongen. Maar toen zag ze ook verschillende andere wonden, allemaal precies hetzelfde, allemaal toegebracht met een spijkerpistool. Een tussen haar ogen. Een net boven haar linkeroor. Een in elke knie, een in de basis van de borst, een door de kaak en een aan de achterkant van het hoofd. De stroom van het bloed en de korte beschrijving die Connelly van haar had gegeven, suggereerden dat er gelijkaardige wonden aan de achterkant van haar lichaam waren. Het meisje was als een lappenpop tegen de verre bakstenen muur vastgenageld.
Het was brutaal, buitensporig en gewelddadig.
De kers op de taart was het feit dat haar linkerhand ontbrak. De stomp bloedde nog steeds en suggereerde dat de hand niet meer dan zes uur geleden was afgesneden.
Ze riep over haar schouder naar het groepje onderzoekers. “Eventuele voorlopige tekenen van verkrachting?”
“Niets zichtbaar,” riep een van hen terug. “Ik weet het niet zeker tot we haar hier weghalen.”
Ze hoorde de beet in zijn commentaar maar negeerde het. Ze cirkelde langzaam om de vrouw heen. Finley keek haar vanaf een veilige afstand aan, alsof hij liever ergens anders op de wereld wilde zijn. Ze bestudeerde het lichaam, de aard ervan. Dit was gedaan door iemand die iets moest bewijzen. Zoveel was duidelijk.
Daarom