HOOFDSTUK NEGEN

      Cassie deinsde terug van de zware, houten deur. De adrenaline pompte door haar heen terwijl de dodelijke scène zich in haar hoofd afspeelde. Zware handen om een bleke hals, en dat paniekerige, verstikte gillen. Er was nog iets anders geweest: een felle kleur die ze niet kon plaatsen.

      Ze moest om hulp roepen, en snel. Maar wie kon ze roepen? De huishoudster was de enige die ze kende, en ze had geen idee hoe ze haar kon vinden. En als ze tijd zou verspillen met zoeken, zou Margot sterven. Zo simpel was het.

      In plaats daarvan zou Cassie zelf tussenbeide moeten komen. Als ze de slaapkamer binnenviel en heel hard zou schreeuwen, zou ze misschien genoeg verwarring veroorzaken om Margot een kans geven te ontsnappen. Ze werd overmand door angst bij de gedachte, maar er zat niets anders op. Ook al veranderden haar benen in water en was haar stem niet meer dan een zielig gepiep, ze moest proberen dapper te zijn.

      Terwijl ze haar hand uitstrekte naar de deurklink, hoorde ze een ander geluid dat haar tegenhield. Het was een diepe kreun van genot. Aarzelend bukte Cassie voorover en keek nog eens door het sleutelgat. Ze bewoog haar hoofd heen en weer om zoveel mogelijk van haar beperkte zicht te maken, en realiseerde zich dat het gekleurde object wat ze had gezien, een sjaal was. Margots handen waren strak vastgebonden, en de sjaal was vastgeknoopt aan een bronzen spijl van het hoofdeinde. Cassie hapte naar adem toen ze besefte wat er gebeurde.

      Dit was geen moord, maar een seksuele handeling – duister, gewelddadig en langdurig. Ze kon zien hoe Margot zichzelf probeerde te bevrijden. Dit was geen kinky experiment; het zag er ronduit gevaarlijk uit. En ze wist niet zeker of het wel met wederzijdse instemming gebeurde. Margot leek geen bereidwillige partner. Misschien strafte Pierre haar voor haar uitbarsting eerder op de avond, of gebruikte hij dat als een excuus om te doen wat hij nu deed.