---

Скачать книгу

---

gdyby domieszał najlżejszą szarżę, obniżyłby rolę, którą pierwszy komik, pan Préville, uznał godną talentu największego aktora, o ile pochwyci jej różnorodne odcienie i zdoła się wznieść do jej pełnej koncepcji.

      Strój taki jak w Cyruliku sewilskim.

      Zuzanna – Młoda osoba, zręczna, dowcipna i wesoła, ale nie wyuzdaną wesołością naszych bezczelnych subretek37. Ładny jej charakter nakreślono w przedmowie: aktorka, która nie widziała panny Contat, powinna tam go wystudiować, chcąc właściwie oddać rolę.

      Strój w pierwszych czterech aktach: staniczek biały z bufami, bardzo wykwintny; spódniczka takaż, toczek, który później modniarki nazwały à la Suzanne. Podczas uroczystości w ostatnim akcie hrabia kładzie jej na głowę toczek z długim welonem, z wysokimi piórami i białymi wstążkami. W piątym akcie ma na sobie luźną lewitkę38 Hrabiny, nic na głowie.

      Marcelina – Rozsądna kobieta, żywa z natury, która błędom i doświadczeniu zawdzięcza wyrobienie. Jeśli aktorka wzniesie się pełną godności dumą do moralnej wyżyny, jaka następuje po scenie poznania w czwartym akcie, przyczyni się wiele do zainteresowania rolą.

      Strój hiszpańskiej duenny39, ciemny, z czarnym stroikiem na głowie.

      Antonio – zdradza jedynie stan lekkiego pijaństwa, rozpraszającego się stopniowo; w piątym akcie jest już prawie trzeźwy.

      Strój hiszpańskiego wieśniaka, rękawy zwisające z tyłu, kapelusz i białe trzewiki.

      Franusia – Dziewczynka dwunastoletnia, bardzo prostoduszna. Strój: brunatny staniczek z pętlicami i srebrnymi guzikami; spódnica jaskrawa, czarny toczek z piórami. Takiż strój mają i inne wieśniaczki podczas uroczystości weselnej.

      Cherubin – Tę rolę może grać (jak też i grała) jedynie młoda i ładna kobieta. Nie mamy w teatrach bardzo młodego człowieka dość wyrobionego, aby odczuć jej wszystkie finezje. Lękliwy bez granic wobec Hrabiny, gdzie indziej przemiły urwis; niespokojne i mętne pragnienie jest tłem jego charakteru. Idzie za głosem budzącej się dojrzałości, ale bez planu, bez celu, poddając się chwili; słowem, jest takim, jakim każda matka w głębi serca pragnęłaby może, aby był jej syn, choćby miała dużo przez to cierpieć.

      W pierwszym i drugim akcie bogaty strój hiszpańskiego pazia, biały, haftowany srebrem; niebieski płaszczyk, kapelusz z piórami. W czwartym akcie gorset, spódniczka i toczek – jak młode wieśniaczki, w których jest gronie. W piątym mundur oficerski, kokarda i szpada.

      Bartolo – Charakter i strój jak w Cyruliku sewilskim; gra tutaj jeno drugorzędną rolę.

      Bazylio – Charakter i strój jak w Cyruliku sewilskim; również rola drugorzędna.

      Gąska – winien mieć ową niezłomną i szczerą pewność siebie, jaką mają głupcy, skoro zbędą się nieśmiałości. Jąkanie jego jest tylko jednym wdziękiem więcej i powinno być ledwie dostrzegalne; myliłby się grubo aktor i grałby zupełnie fałszywie, gdyby szukał w nim komizmu roli. Polega ona cała na kontraście powagi stanowiska, a śmieszności charakteru; im mniej aktor będzie szarżował, tym więcej okaże prawdziwego talentu.

      Strój: toga hiszpańskiego sędziego, węższa niż u naszych prokuratorów, prawie sutanna; do tego wielka peruka, rabat40 na szyi i długa biała laseczka w ręku.

      Łapowy – ubrany jak sędzia, biała laseczka, nieco krótsza.

      Woźny, czyli Algazil – Strój urzędowy, płaszcz i szpada przypięta wprost, bez rzemiennego pasa. Nie nosi butów, ale trzewiki czarne, białą perukę z obfitymi lokami, krótka biała pałeczka.

      Słoneczko – Strój wieśniaczy, zwisające rękawy, jaskrawy kubrak, biały kapelusz.

      Młoda pasterka – Strój jak Franusi.

      Pedrillo – Kubrak, kamizelka, pas, bicz, buty pocztowe, siatka na głowie, kapelusz kurierski.

      Osoby nieme – jedne w togach sędziów, drugie w strojach wieśniaczych, inne w liberii.

      OSOBY

      HRABIA ALMAWIWA – wielkorządca Andaluzji

      HRABINA – jego żona

      FIGARO – służący Hrabiego i burgrabia41 zamku

      ZUZANNA – pierwsza garderobiana Hrabiny i narzeczona Figara

      MARCELINA – z fraucymeru42 Hrabiny

      ANTONIO – ogrodnik pałacowy, wuj Zuzanny i ojciec Franusi

      FRANUSIA – córka Antonia

      CHERUBIN – pierwszy paź Hrabiego

      BARTOLO – lekarz w Sewilli

      BAZYLIO – nauczyciel klawicymbału

      DON GUZMAN GĄSKA – sędzia

      ŁAPOWY – pisarz, sekretarz don Guzmana

      WOŹNY SĄDOWY

      SŁONECZKO – młody pasterz

      MŁODA PASTERKA

      PEDRILLO – kurier Hrabiego

      GRONO SŁUŻĄCYCH

      GRONO WIEŚNIACZEK

      GRONO WIEŚNIAKÓW

      Rzecz dzieje się w zamku Aguas-Frescas, o trzy mile od Sewilli.

      AKT PIERWSZY

      Scena przedstawia pokój wpół umeblowany; wielki fotel, jak dla chorego, stoi pośrodku. Figaro z łokciem w ręku mierzy podłogę. Zuzanna przed lustrem umocowuje sobie na głowie bukiecik kwiatu pomarańczowego, tak zwany wianek panny młodej.

      SCENA PIERWSZA

      Figaro, Zuzanna

      FIGARO

      Szerokość stóp dziewiętnaście, długość dwadzieścia sześć.

      ZUZANNA

      Spójrz, Figaro, oto wianek, czy tak lepiej?

      FIGARO

      bierze ją za rękę

      Bez porównania, moje ty śliczności. Och, jakże ten dziewiczy wianek, w dzień ślubu, na głowie ładnej dziewczyny wydaje się słodki oczom oblubieńca!…

      ZUZANNA

      wysuwając się

      Co ty tam mierzysz, kochanie?

      FIGARO

      Patrzę, Zuziulu moja, czy to łóżko, które pan hrabia nam daje, będzie tu ładnie wyglądało?

      ZUZANNA

      W tym pokoju?

      FIGARO

      Oddaje go nam.

      ZUZANNA

      A ja nie chcę.

      FIGARO

      Czemu?

      ZUZANNA

      Nie chcę.

      FIGARO

      Ależ przecie?

      ZUZANNA

      Nie podoba mi się.

      FIGARO

      Trzebaż

---

Скачать книгу